Hanoi ~ De laatste dagen *VERVOLG*

NOTE VAN DE REDACTIE:
ZWERRIE ONTDEKT NÂH PAS DAT ER IETS MISGEGAAN MET HET UPLOADEN VAN HET VORIGE VERSLAG. KENNELIJK GAAT HET FOUT WANNEER HIJ EN MENSEN DIE EEN REACTIE PLAATSEN (SUZANNE) ALS ER SMILEYS VAN DE TELEFOON WORDEN GEBRUIKT. TEKST NA DEZE SMILEY WORDT NIET GEUPLOAD. HOU HIER REKENING MEE AUB!

NOTE 2 VAN ZWERRIE:
IK BEN MET VORIG VERSLAG N KLEINE 12 UUR BEZIG GEWEEST. DAN DENKEN JULLIE TOCH NIET DAT JE ZO'N KLEIN STUKKIE KRIJGT HE? DACHT T NIET. HIER IS T VERVOLG. WE GAAN VERDER MET DE LAATSTE ALINEA VAN T VORIGE VERSLAG. ENJOY!


Vanavond wil ik, op aanraden van de Lonely Planet gids, wat eten bij Nha Hang Lan Chin. Dit zit weer bijna bij mn beginpunt van vandaag dus ik heb de nodige kilometers voor de boeg. Onderweg zie ik n vrouw iets in olie bakken. Het lijkt op dun gefileerde vis en mn interesse is gewekt. Ik bestel whatever ze aan t maken is en ga zitten. In n stuk vetvrij papier krijg ik t bestelde overhandigd. Ik neem n hap en meteen word me duidelijk dat dit geen vis is. De schijfjes die ze op een spaan omhult met beslag zijn heel dun gesneden plakjes banaan. Met andere woorden: ksit dus gewoon n appelflap te eten haha. Nâh ja, zijn toch altijd al mn favoriet geweest. Ik wandel weer verder en ben weer in t oude Kwartier. Daar staat weer n vrouw sate te BBQen. Ze heeft ook broodjes met garnituur dus ik bestel n broodje sate garni en n kouwe klets. Lekkâh heur!!! :p
Uiteindelijk kom ik na 5 kwartier aan bij mn bestemming. Ik heb de link niet gelegd, maar had uit de naam Nha Hang Lan Chin op kunnen maken wat voor restaurant dit is; Chinees dus. De geroosterde eend schijnt hier goed te zijn, dus bestel ik die. Ik zit hier als enige westerling tussen alleen maar Chinezen. De meeste kijken me aan alsof ze denken "wat doe je hier?". Naast me zit n oudere man en we knikken beleefd naar elkaar. Meteen heb ik t gevoel dat dit geen gewoon oud mannetje is. Ons kent ons, zal ik maar zeggen. Er loopt n meisje die duidelijk de leiding over de toko heeft. Ze blaft t overige personeel bevelen toe, maar werkt zichzelf ook de naad uit haar kousen. Zodra ik mn biertje op verdwijnt mn glas van tafel en staat er meteen, ongevraagd, weer n volle voor mn neus. Uitstekende verkooptechniek, maar wel oppassen, want ik moet t hele stuk ook weer naar huis lopen. Mn geroosterde eend wordt op tafel gezet samen met n bakje sojasaus waar ik t in kan dippen. Het is een behoorlijke portie. Heel wat meer dan het "finger food" wat ik in t Oude Kwartier ben gewend. Met mn chopsticks pak ik t eerste stukje op. De oude man zegt dat ik t gwn met mn handen kan eten. Dit is wel wat makkelijker ja. Normaal gesproken kan je t meeste uit de Lonely Planet gids wel voor waarheid aannemen. In dit geval, echter, ben ik t niet met ze eens. De eend is niet knapperig eerder taai en is meer bot dan vlees. Het wordt dus n kort bezoek en ik begeef me weer huiswaarts. In t Oude Kwartier drink ik nog snel n bierie bij Green Pepper en ben om 20:10 weer in mn kamer. Ik heb vandaag de vierdaagse in 1 dag gelopen, maar heb wel veel gezien en ga daarom om 22:00 uur met n tevreden gevoel slapen.

WOENSDAG 18/11

De wekker gaat. Het is 8 uur 's morgens. Terwijl t met de lift van kamer naar ontbijtbuffet maximaal 5 minuten duurt, is t toch pas 08:50 als ik mn eerste bakkie pleur van de dag daar inschenk. Na t ontbijt duurt t nog n ruim uur voordat ik mn 2de poging waag de Bach Ma Temple te bezoeken. En ja hoorrrrr.....wéér dicht. Natuurlijk! Haha. Ik loop weer terug naar t hotel, koop in de supermarkt n blikkie ijskoffie en Red Bull en ga in n stoel voor t hotel zitten. Dan maar ns kijken naar n reisschema en route voor t noorden van Vietnam. Ik pak mn Lonely Planet erbij en begin te lezen en de kaart te bestuderen. Hier ben ik wel ff mee bezig. Vooral omdat de straatverkopers kennelijk n makkelijke prooi in me herkennen. Maar dan komen ze toch echt van n koude kermis thuis. Toch maken sommige van hen n lang praatje dus ik ben al gauw weer n paar uur verder als ik denk n planning gemaakt te hebben.
Aan de overkant van t hotel zit reisbureau "Ethnic Travel", hoog aangeschreven door de Lonely Planet. Ik stap binnen en krijg meteen thee. Ik neem plaats tegenover n meisje en leg haar uit wat ik graag wil. Ze geeft me goeie tips zoals dat de plaats Sapa heel erg toeristisch is en dat ze die dus bewust niet aandoen. Hetzelfde geldt voor t Cat Ba Island in Halong Bay in de golf van Tonkin. T schijnt dat zij daar t alleenrecht hebben naar Bai Tu Long Bay te mogen varen waar je verder geen toeristen tegenkomt. Dat klinkt natuurlijk als muziek in mn oren. Voor n 3daagse trip in Halong Bay geeft ze me n projs op van $ 168 wat in mijn ogen zeer redelijk is. Voor n rondreis van 10 dagen in t noorden geeft ze me n prijs op van net iets meer dan $ 1000. Dit vind ik toch net ff teveel. Ik kan t wel betalen, maar t betekent mss dat ik later op andere zaken moet gaan besparen. Plus ik wil ook dingen zelf regelen. Eén, omdat ik dit gwn leuker vind; twee, omdat ik dan mn eigen tempo kan bepalen; drie, omdat ik maar moet afwachten wat voor reisgezelschap er met me meegaat; vier, omdat ik mn niveau van zelfredzaamheid op peil wil houden; vijf, omdat ik denk dat dit veeeel goedkoper kan; zes....ok, je begrijpt wat ik bedoel. Natuurlijk probeert ze me meteen over te halen direct te boeken, maar ik ben nâh al n week in Hanoi en ik ben ondertussen al iets beter bestand tegen dit soort praktijken. Met n door haar opgesteld reisschema/route in de pocket steek ik de straat over en ga weer naar mn kamer. Daar aangekomen, gooi ik n lekker muziekje aan (oh, wat kan ik daar weer heerlijk van genieten zeg!) en pluis zelf uit hoe t er allemaal n beetje uit gaat zien als ik de reis in omgekeerde volgorde ga maken. Het gaat me zeker meer moeite kosten dan wanneer ik altijd zeker ben van vervoer en eventuele benodigde reispapieren voor me geregeld worden, maar dit is juist voor mij t punt...ik krijg zo'n rush als ik alles zelf doe en ik er met n goed gevoel op terugkijk. Plus (en natuurlijk kan ik er ver naast zitten) mijn kosten komen uit op geeneens de helft! Het moet wel heel gek gaan lopen wanneer t meer wordt als die duizend dollar.
Het is ondertussen 15:30 geworden en ik onderneem poging drrrie tot het bezoeken van Bach Ma Temple. En ja hoorrrrr.....hij is opennnnn! Jolijt. Nâh is de tempel heel klein en i.p.v. Boeddha wordt er hier een wit paard geëerd. De tempel is de oudste tempel in Hanoi en t paard behoorde in de 11de eeuw toe aan de Emperor Ly Thai To. Het paard bracht hem destijds naar deze plek waarop Ly Thai To besloot hier zijn stadsmuren op te bouwen.
Een half uurtje later zit ik in een heel relaxte fauteuil voor n Thaise voetmassage van 45 minuten. Geloof je toch niet? Een Thaise massage in Vietnam. Als ik maar geen bekeuring krijg. ;-) Een klein poppetje gaat me onder handen nemen en begint eerst met mn armen en handen voor n goeie circulatie van de vrijkomende afvalstoffen. Daarna zijn mijn voeten en onderbenen aan de beurt. Ter afsluiting nog even mn nek en schouders waarbij ze t niet kan laten mij even te gebruiken als klimrek. Ze roept naar haar collegaatje, die bezig is met n pedicure, "Kijk eens hoe hoog ik durf!" Gelach alom en t zit er op. Mn voetjes zijn weer als nieuw.
Om 17:00 uur zit ik buiten bij weer Bia Phô Cô om wat te eten en te drinken. Ik bestel n Bia Hoi, gefrituurde kip en n gerecht wat als n blok is ingepakt in bananenbladeren. Alles verschijnt op tafel en ik pak mn pakje uit. Ik weet nog steeds niet wat de inhoud is, maar er zitten eetbare bladeren in. Deze vul ik n beetje met t onbekende goedje, ik vouwt t weer op tot n klein pakje van en eet t op. Tis niet zo bijzonder, maar ik put hoop uit de gedachte dat t dan maar gezond moet zijn met die bladeren enzo. Op een gegeven moment wordt mijn aandacht getrokken door n vrouw die met n korte stok iets dood lijkt te slaan op straat. Als ik goed kijk, zie ik dat ze iets plat slaat op n rieten matje. Dat is gedroogde vis als ik me niet vergis (bijna 5 december he, voor de oplettende lezers). Naast haar staat n klein potje met gloeiend houtskool erin. Hierin rookt ze de stukken vis. Ze kijkt naar me en begrijpt meteen dat ik dit ook wel wil. Maar niet deze portie; die is al besteld. Het hele ritueel herhaalt zich en weldra staat er ook n bordje met n kommetje pittige saus voor mijn neus. Ik moet zeggen dat t me zeer goed smaakt voor n vis die net zo op zn donder heeft gekregen. De vrouw vertrekt weer en bijna gelijk wordt haar plaats ingenomen door n andere vrouw. Die zie ik 2 eieren in n plastic beker doen (zonder schaal natuurlijk) waarna ze de beker verder volgooit met een groen kruid (?). Volgens mij is t koriander. In ook n soort geïmproviseerde barbecue maakt ze er hier n omelet van. Vanuit allerlei verschillende potjes maakt ze er ook nog n vissaus bij met verse ingrediënten. Ik laat t me allemaal zeer goed smaken.
Ik krijg gezelschap van Chris en Florence uit London waarmee ik n leuk gesprek heb. Helaas blijven ze niet al te lang, want Chris voelt zich niet heel lekker. Om 20:30 hou ik t ook voor gezien en ga nog even zo'n kopje heerlijke koffie drinken. Maar niet voordat ik onderweg n broodje sate garni naar binnen prak. Dan moeten ze die maar niet zo lekker maken ghehe.
Nâh krijg ik me tijdens dat bakkie toch n goeie ingeving zeg! Waar háál ik t vandaan? Zouden ze hier in Vietnam geen kretek sigaretten verkopen? Ik pak mn telefoon, want Google is your best friend en kijk of ik iets kan vinden. Het word me al snel duidelijk dat ze niet in winkels worden verkocht, maar na enig speurwerk lijkt t er toch op dat ik n adresje heb gevonden. En nog redelijk op loopafstand óók! Dus wat let me? He-le-maal nikssss! Enfin, om n lang verhaal nóg langer te maken.....ik loop dus naar t beloofde land (lees: adres) en zie daar n persoon (M/V) zitten met n stalletje waarin de bekende rood/witte pakjes liggen met nog wat rookstokjes van andere merken. Met handen- en voetenwerk maak ik de persoon (M/V) duidelijk waarnaar ik op zoek ben. Hij/zij loopt n smal steegje in met allerlei metalen brievenbussen, lijken t wel, die allemaal voorzien zijn van n hangslot. Eén van de brievenbussen gaat open en tadaaaa...2 pakjes Gudang Garam komen tevoorschijn. Voor n pakkie met 16 kretek sigaretten moet ik, na onderhandelen, VND 60.000 (= €3,-) afrekenen. Er maakt zich n bepaald gevoel van trots van mij meester. In 1 week weet ik in n voor mij totaal onbekend land kretek te scoren. Zo blij als n kind steek ik er meteen 1 op. Nowadays is this not-done, maar ik heb als 6 jarige wel vaker met dit bijltje gehakt haha.
Ik loop relaxed weer terug naar t hotel waar ik er rond 21:45 uur nog één opsteek voordat ik mn nest in duik.

DONDERDAG 19/11

Wejoooooo! Het is 08:15 als in mn ogen open doe. Heb ik ze überhaupt wel gesloten vannacht?? Wat heb ik slécht geslapen zeg. Na 2 uur geslapen te hebben, werd ik vet uitgerust wakker. Ik kon daarom niet meer de slaap vatten. Dat werd dus draaien, nog meer draaien, eruit voor n peuk, de tv aan, weer proberen te slapen, eruit voor n biertje...pffff wat n drama. Ik denk dat ik uiteindelijk nog n paar uurtjes heb liggen dommelen. Dit wordt n aanslag vandaag, weet ik nâh al. Sneller dan wanneer ik goed geslapen heb (een kwartier later), sta ik beneden bij t ontbijt. Het duurt nog tot 10:00 uur voordat ik op straat sta met n heleboel plannen in mn hoofd. Ik wil naar t Ho Chi Minh complex (redelijk ver weg) en naar t Museum Of Ethology (heel ver weg). Ga ik lopen? Nehhhh, dat gaat em niet worden. Het Ho Chi Minh Mausoleum is namelijk maar tot 12:00 uur open en t schijnt daar altijd wel druk te zijn. Ik besluit daarom n fietstaxi te nemen. Na 20 minuten ben ik er. Lopen had me dus zeker teveel tijd gekost.
Bij de ingang moet ik mn rugzak afgeven. "Wat is dat?", vraagt n dame wijzend op mn GoPro. "That is a GoPro, juffie", antwoord ik. "But let it er maar aanzitten, want filming is toch verboden." Maar nee hoor, de camera moet er vanaf. Ok, jij je zin; tis jouw feessie vandaag. Ik sluit achteraan in de rij en we schuifelen gestaag richting het Ho Chi Minh Mausoleum. Nog voordat we hier zijn, kom ik voorbij een 2de checkpoint met n bord waarop staat: camera's en fototoestellen hier inleveren. Ja, dahagggg. Ik ben toch niet achtelijk? Bij t eerste punt wilde ze mn camera niet hebben en hier moet ik em inleveren. Dat gaat Paulus dus mooi niet doen he? (Henry & Dave, let op: ik ben weer aan t laveren he?). Sterker nog....ik heb mn portemonnee, 2 pakkies peuken en mn mobiele asbak in mn hand...daar past vast wel zo'n klein cameraatje tussen zonder op te vallen. En ja hoor, dat gaat prima. In die enorme diepe zak van mn hippiebroek zit n kleine Wifi afstandsbediening van de camera en (de techniek staat tegenwoordig ook voor niks he?) met 2 x n drukje gaat de camera aan en begint te filmen. Rustig schuifel ik verder langs allerlei mannen in witte uniformen. Vlak voor de ingang van t mausoleum is er 1 wakker en zegt iets tegen me over mn camera. Ik kijk em aan alsofdie achterlijk is en denk:"Als t niet goed is, word ik vanzelf wel uit de rij geplukt." Gezien t feit dat t plukken achterwege blijft , loop ik verder en verder. Vlak voor de baar waarin Ho Chi Minh opgebaard ligt, werp ik nog n snelle blik op de remote. Aahhhhh nee he? Er staat de de geheugenkaart vol is. Filmen zit er dus niet meer in. Technisch gesproken heb ik dus eigenlijk niets gedaan wat niet mag. Binnen n halve minuut sta ik weer naar buiten. Dat schiet lekker op zeg. Met dit tempo kan ik wel 100 dingen zien op n dag. Snel naar t huis op palen waar Uncle met tussenpozen heeft gewoont tussen '58 en dat prachtige (voor meerdere redenen) jaar '69. Maar eerst kom ik langs t presidentiële paleis, n mooi gebouw in de kleur geel. Ff gauw gauw n fotootje voor op Instagram en dan hóp hóp weer verder. Oh nee, n andere guard spreekt me aan en vraagt of hij n peukie mag
Tuurlijk gast, no worries. Ik word meteen meegevraagd naar n drinkstalletje waar zojuist nog niemand was en krijg m gratis kopje groene thee. Nâh was die guard al niet de kleinste, toch steek ik er nog n paar meter bovenuit. Dus jawellll....ff op de foto met hem. Kan ik nâh dan eindelijk naar dat huis op stelten, want volgens mij gooien jullie zo de toko weer dicht. Maar t is me niet gegund....onderweg moet ik weer met verschillende Aziatische meisjes op de foto. Uiteindelijk lukt t me dan toch bij t huisje aan te komen. Eenmaal daar zit t tempo er weer goed in. Ik volg de bordjes rondom n grote vijver die vol zit met Koi karpers. Maar waar kom ik nâh weer uit? Een grote binnenplaats waar je drinken en souvenirs kan kopen. En de bordjes vermelden nâh ineens dat de uitgang daaro is. Nâh breekt mn slipper. Ik wilde de auto's van Uncle nog zien! Aan de guard bij de uitgang vraag ik waar die staan. Bij stuurt me over n stuk terrein wat eigenlijk alleen maar voor crew is. Stoïcijns loop ik over t terrein en kom bij de 3 auto's uit. En ik ben blij toe. Want wat staat daar? Een echte Russische ZIS! Daar zijn er nog maar n paar van op de hele wereld en die heb ik altijd nog weleens in t echt willen zien. Wat n geluk! Ik maak wat foto's en kan net voor sluiting met n gerust hart het complex verlaten. Ook al ben ik niet binnen t HCM Museum geweest.
Ok, op naar het Museum Of Ethology wat dus nog heel wat kilometers hier vandaan ligt. Ik word benaderd door n fietstaxichauffeur. Hij wil me er wel voor VND 300.000 heen brengen. "Neuh, das teveel", zeg ik. "Ok ok, voor 250.000 dan." "Das nog steeds teveel. Ik geef je 150.000." "Voor 200.000 doe ik t", zegtie. "Vooruit met de geit! Waar wachten we nog op?" Het is n ruim half uur later wanneer we aankomen. Bezweet en buiten adem vraagtie nog om n biergeldje en omdat ik weet dattie zojuist n dikke 100 kilo heeft vervoerd in die galhitte geef ik em nog n briefie van VND 50.000.
Het museum geeft n mooi beeld weer van alle etnische minderheden in Vietnam en is zeer leerzaam. Tijdens mn bezoek ga ik wel af en toe zitten en drink veel, want wat is t heet. Zelfs binnen is t moeilijk uitte houden. Ik blijf er tot 15:15 en besluit lopend terug te gaan. Eerlijk is eerlijk, op de heenweg voelde ik me net n koloniaal die vervoerd werd. Trouwens, ik zag op de heenweg nog n aantal gebouwen waar ik foto's van wilde nemen. Vol goede moed begin ik dus aan mn tocht richting hotel. Redelijk snel kom ik aan bij t eerste gebouw waar ik n foto van wilde nemen. Ik schiet n paar plaatjes, loop n stukje verder en kom langs n man die met n grote wokpan boven n gasbrander iets staat te roerbakken. Sodeknetters, dát ruikt lekker! Er ligt groente en vlees in de pan en t water begint in mn mond te lopen. We kijken elkaar aan en t is em meteen duidelijk dat ik dit ook graag wil kopen. Hij roept snel zn vrouw erbij en samen met n man, waarmee hij stond te praten, word ik aangekeken of ik net uit mn ruimteschip ben gestapt. De vrouw haast zich om me plaats te wijzen aan de tafel waar hun zoon hetzelfde zit te eten. Ik krijg meteen n groot glas limonade met ijs voor me en de man begint aan mijn portie. Eerst krijg ik van de vrouw n kop soep, terwijl de man bezig is met rijst te wokken. Zodra hij hier klaar mee is, roept hij zn vrouw en haalt de wok van t vuur. Een andere wok gaat op t vuur waarin rundvlees en n groene bladgroente, waarschijnlijk Paksoi (heel gezond), en heel veel knoflook verdwijnen. De vrouw schept alvast de rijst voor me op n bord. Attenooie! Dat ga ik toch nooit opkrijgen joh? Ik wacht even tot de groente ook voor me staat en val dan aan. Ach ach ach, wat smaakt dit lekker. Ik moet me bedwingen niet alles op te eten, want dat is namelijk onbeleefd. Na t eten bedank ik t echtpaar en bied ze n sigaret aan. De man accepteert en samen roken we n peukie. Nadat ik heb 1,5 euro heb betaald ga ik weer op pad. Ik kom langs n gebouw waar, voor de balkonnen langs, de planten langs alle verdiepingen groeit. Ook hier neem ik wat foto's van. Op de heenweg waren we ook langs n enorme torenflat gekomen en hier wilde ik ook nog langs. Op maps.me kijk ik waar ik me bevind enhoe bij dit gebouw te komen. Het duurt n tijdje voordat ik er ben, maar eenmaal aangekomen ben ik best onder de indruk. 2 Gigantische torens die middels n 3de minder hoge toren met elkaar zijn verbonden en alleen maar uit glas lijken te staan. Het complex herbergt n shoppingmall, n hotel en huizen laat ik me vertellen. Ik probeer zo goed als t gaat t geheel in 1 foto te vatten. Als ik me nâh nog ns verveel, ga ik kijken hoeveel etages deze torens hebben.
Vervelen doe ik me nâh iig niet; omdat t treinstation op de route ligt, heb ik besloten langs te gaan om te kijken of ze nog n ticket hebben voor de nachttrein zaterdag en hoeveel me dat gaat kosten. Tis alleen nog n pleuriseind lopen naar t station alleen al zeg. En daarna nog n heel eind naar t hotel. Ik merk dat er onder iedere voet n plek zit die ik begin te voelen. Niet aanstellen, Paulus. Je hebt wel ns eerder gelopen. En je loopt al 2 jaar op flipflops dus dat ben je nâh ook wel gewend. Het is ondertussen donker geworden en de straten worden bevolkt door n miljoen scooters, wat auto's en mensen met n fiets aan de hand, kooplieden met hun waar en voetgangers. Zo druk heb ik t niet eerder gezien. En t lijkt wel of ze steeds gekker worden. Zo rijden de scooters nâh ook al over t trottoir en toeteren daarbij ook nog als je in hun weg loopt. Eén ding weet ik zeker: ik merk dat ik n stuk rustiger ben geworden en dat ik me er niet over opwind. Alhoewel ik er zo nâh en dan toch stiekem van mn brommert wil meppen. Het gaat dus behoorlijk goed met me, al zeg ik t zelf. Als ik in de buurt van t station ben, merk ik dat mn voeten toch wel erg pijn beginnen te doen. Ik kom bij n kraampje waar allerlei soorten fruit (sommige mij onbekend) in stukjes in diverse bakjes liggen. Mmmmm, ff wat fruit eten terwijl ik zit; dat lijkt me wel wat. Ik wijs t meisje van de kraam aan welke soorteb ik graag wil en ze schept alles in n beker. Terwijl ik mn geld pak om te betalen gooit ze er nog n soort dressing over heen. Ik vraag me af wat t is, want ik wil t graag gezond houden. Daarna gooit ze er nog siroop over. En wat geschaafd ijs. "Ok, dat kan nog wel", denk ik. De beker is ondertussen voller dan vol en ze sluit de beker af met n bol deksel. Ze slaat n lepel door t deksel en begint als n malle alles tot pulp te stampen en tadaaaaa....ik heb dus n soort eetbare fruitshake. Tis weer ns wat anders. Ik ga zitten en eet/drink de beker leeg. Dat doet me goed. Ik tjek de kaart op mn foon nog eens en zie dat ik de 2de straat rechts in moet slaan om bij de achterkant van t station uit te komen. Ik ga met mn zere voeten natuurlijk niet extra lopen om aan de voorkant te komen he? Ik sta op en loop weer verder. Yep, hier ben ik bij de 2de straat. Ik sla rechtsaf en loop verder. Huh? De weg maakt n bocht naar rechts? Oh ok, hij gaat meteen weer naar links ook. De straat wordt echter steeds donkerder en smaller, maar ik heb nah al zo'n stuk gelopen dat ik er nâh toch wel bijna moet zijn. Maar ik had er niet meer naast kunnen zitten. Het straatje is ondertussen zo smal geworden en met alle scooters die hier rijden gaat t lopen steeds langzamer. Het begint eigenlijk ook best wel op n achterbuurt te lijken. Niet de buurt waar je als toerist 's avonds met cash geld wil lopen. Langzamerhand besef ik me dat er geen achterkant van t station is. In plaats hiervan zie ik vervallen huizen, afval op straat en zg. sweatshops waar mensen in rijen achter mekaar kleding aan t naaien zijn. Ik verbijt mn pijn en schakel mezelf naar de laatste versnelling. Ik zal om t station heen moeten lopen.
Uiteindelijk kom ik bij de voorkant van t station uit. Ik loop naar binnen en koop eerst wat te drinken, want wat ben ik n vocht verloren zeg. Het is nog steeds bloedverziekend heet. Als ik mn drinken buiten op heb gedronken, neem ik met behulp van n behulpzaam meisje n volgnummertje. Als ik aan de beurt ben, vraag ik of er nog n zachte slaapplaats vrij is voor de trein van zaterdag om 22:00 uur. Helaas, die zit vol. Maar er is nog wel plaats in de trein van 21:40. De prijs van t kaartje is VND 385.000. Nog geen €20,- dus. Ik hoef er niet over na te denken en koop meteen t kaartje. Óók weer gedaan, gaat lekker vandaag zo. Nâh t laatste eind nog naar huis. Oh wacht, ik kom als t goed is nog langs t kretek verkooppunt. Dan haal ik meteen nog n paar pakkies. Want....er is namelijk maar 1 goede raad en dat is een voorraad. Na n klein stukje te zijn omgelopen, heb ik nog 4 pakkies weten te bemachtigen. Zo hehe, nâh eindelijk richting hotel. Maar ik kan niet meer. Nâh ja, ík wel, maar mn voeten niet meer. De terugtocht is ruim 15 km. geweest en ik vind t welletjes geweest. Op dat moment word ik aangesproken door n fietstaxichauffeur. Ik vraag wat t me kost om bij mn hotel afgezet te worden. 100.000. Ik onderhandel geeneens meer. Als hij 1.000.000 had gevraagd hattie t nog gekregen van me. Ik stap in t karretje en na n paar minuten komen we bij t terras van Bia Phô Cô en ik zeg dat ik er hier uit stap.
Ik ga bij n paar gasten zitten waarvan er 4 uit Chili komen en 1 uit Australië. Ik bestel meteen 2 bier, want ik denk:"Verdoven die pijn." Het blijken enorm leuke gasten te zijn en voor ik t weet zot de stemming er goed in. Er worden veel leuke verhalen en anekdotes verteld. Na verloop van tijd komt er nog n stelletje uit Canada bijzitten samen met n Engelse dude. Ook zij zijn zeer relaxed en de sfeer wordt beter en beter. Tot ons op n gegeven moment wordt meegedeeld dat de Bia Hoi op is. De bosslady die alle dagen hiervoor vrij relaxed was, maar vandaag op de bezem zat wilde ons duidelijk weghebben. Dus ik zeg dat ik wil afrekenen. Ze vraagt hoeveel bier ik heb gehad. Ik geef mn bek n douw en zeg 11. Tegen de andereb zeg ik dat ze hun geld weg moeten douwen, want zo zijn we spekkoper. Ik reken snel af en gezamenlijk lopen we 2 tentjes verder waar ze ons met openarmen verwelkomen. Daar drinken we er nog n paar en, om hun dankbaarheid te tonen dat ik ze geld heb bespaard bij de vorige nering, hoefde ik hier niet te betalen. Zo ben ik dus ook zuinig uitgekomen haha. Om 00:10 strompel ik (niet door t bier helaas) mn hotelkamer in. Ik klap er 2 goeie pijnstillers in en val als n blok in slaap.

VRIJDAG 20/11

Ik word om 12:30 uur wakker en voel meteen de plekken onder mn voeten. Met chirurgische precisie probeer ik de blaren (?) door te prikken. Ik denk niet dat t blaren zijn, want er komt geen vocht uit. Ik ontsmet de plekken met Iodine en plak er pleisters op. Ik loop naar t winkeltje aan de overkant en koop n Red Bull en n ijskoffie om wakker te worden. Kep goed geslapen, dat wel. Maar vandaag ga ik zo weinig mogelijk lopen. Een uitstekende dag dus om mn reisverslagen te gaan schrijven dus. Ik ga in de lobby achter n PC zitten en drink 2 bakken koffie. Maar eigenlijk heb ik helemaal geen behoefte aan mensen om me heen als ik zit te schrijven. Dus ik loop weer naar t winkeltje waar ik nog 2 Red Bull, n ijskoffie en n jus d'orange koop zodat ik die in t koelkastje op mn kamer kan zetten. Zo heb ik genoeg te drinken en hoef ik voorlopig mn kamer niet te verlaten.
Op mn kamer gooi ik lekker n muziekie aan en begin met schrijven. Ik zit lekker in mn flow en de woorden verschijnen als n dolle op t schermpje van mn telefoon. Het is 20:00 en ik bedenk dat ik nog niks gegeten heb. Ik loop zo goed als t gaat naar t restaurantje waar ik de eerste avond ook heb gegeten. Ik bestel inktvis en n mangosalade. En n biertje natuurlijk. Terwijl ik op mn eten wacht komen Florence & Chris uit London langs. Ze komen even bij me zitten en doen n biertje met me mee. Chris voelt zich nog steeds niet lekker en taaien dus na hun biertje meteen weer af. Ik eet t laatste beetje eten op. Het valt me op dat er bijna geen verkeer door de anders zo drukke straat rijdt en vraag de mensen naast me wat er aan de hand is. Kennelijk is er om de zoveel tijd n verbod op verkeer in de straat. Het is wel lekker rustig zo. Na anderhalf uur ben ik weer op mn kamer en begin aan de laatste drie dagen van mn verslag. Gelukkig zit ik meteen weer in mn flow, mede dankzij de laatst geplaatste set van Miss Melera. Kimmieeee, dankkkk!!!!
Het is nâh ondertussen zaterdag geworden en het ienieminie klokje in de rechterbovenhoek geeft 02:40 aan. Morgen check ik om 12:00 uur uit dus ik denk dat ik er maar n eind aan ga breien en mn luiken ga sluiten.
Normaal gesproken kijk ik mn spelling nog na of t er nog n beetje mee kan doorgaan, maar ik ben nâh n kleine 12 uur aan t typen en ik vind enige grammaticaire onjuistheden in dit geval compleet verdedigingswaardig. De mensen die hier anders over denken....jammer joh, das niet mijn probleem ghehehe.
Als ik morgen met mn tijd uitkom, volgen dan de foto's.

Fijn weekend iedereen!
Love & light.
X