Roadtrip: van Bac Ha naar Bao Lac

Hier benne we weerrrr!!!! (zoals de geîhtjus tegûh hûn moedâh riepûh toense uît de pens van de wolluf spronguh nadat n jagâh dat loedâh met un neif had opuh gesneeûh.) Jullie zullen me wel gemist hebben. *lachende geen-smiley*

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor jullie leuke reacties!!! Ze zijn stuk voor stuk hartverwarmend. Dankkk! <3

Waar was ik gebleven? Owja, ik had net t werelduurrecord typen verbroken en sloot rond 3en mn luiken.

ZATERDAG 21/11

Ik had de wekker om 09:15 en word wakker. Ik strompel (nog steeds) naar t ontbijt. Nadat ik alles naar binnen heb gewerkt, ga ik weer naar mn kamer waar ik wat foto's probeer te uploaden. Om 11:20 geef ik t op, wat n drama. Ik ren onder de douche door en kleed me aan. Ik begin als n malle te pakken, want ik ben n beetje aan de late kant.
Een kwartier na uitchecktijd sta ik voor de balie en betaal de rekening. Nâh jaaaaahhh, dat doet één of ander Amerikaans bedrijf waarvan ik n plastic visitekaartje ofzo heb. Thank you yankees!
Eigenlijk de rest van de dag breng ik binnen de lobby door en af en toe ff in de stoel voor t hotel. Ik weet mn foto's te uploaden, zet al mn filmpjes van de geheugenkaart over naar mn externe harddisk en voor de rest verveel ik me n beetje de pleuris.
Het meisje van de receptie My (spreek uit: Maai) kijkt de hele dag n beetje verdrietig naar me; ze vindt t jammer dat ik wegga.
Om 17:30 ga ik de straat op en eet 2 stokjes saté. Hierna haal ik n mangosalade die ik My beloofd had met dr te delen. Maar van samen eten komt niet veel, want ze heeft t constant druk. We hebben er maar n paar hapjes van kunnen nemen, dus ik pak de salade weer in en bewaar em voor in de trein.
In het weekend is het Oude Kwartier voertuigvrij, dus ik moet n eindje lopen voordat ik om 19:50 n taxi kan aanhouden die me naar t station brengt. Maar wat doet hij nâh? Hij stopt aan de achterkant. Moet ik nâh alweer omlopen? Maar nee hoor, hij wijst op een verscholen poortje waardoor je ook op t station kan komen. Als ik dit eergister toch geweten had zeg! Ik kan mezelf wel voor mn kop schieten. Enfin, ik sta dus om 20:00 uur al op de trein te wachten. Vanaf 21:00 mag ik instappen. In de tussentijd praat ik wat met n vrouw uit Zeeuws-Vlaanderen en koop n paar bieries voor in de trein. Hiermee en met mn weinige en slechte slapen van de laatste 2 dagen moet t vanaaf wel gaan lukken, toch?
Als ik uiteindelijk naar de trein wil lopen, vraagt n man mn kaartje. Hij kijkt erop en zegt dat ik hem moet volgen. We lopen tussen allerlei andere treinstellen en komen na n flinke wandeling bij mijn wagon uit. Hij geeft me mn kaartje terug en vraagt VND 50.000. Ik dacht dat hij hier werkte! Opvallend pak ik mn portemonnee en tel 10.000 voor em uit. Alsjeblieft pik, hier heb je 50 cent. Omdat t echte personeel hem door heeft, bedank hij me en loopt snel weg.
Ik stap wagon 9 in en ik zie coupé no. 2. Er staat ook n 2 op mn kaartje, dus ik vind t helemaal best. Er is ook nog niemand dus ik zoek n benedenbed uit en installeer al mn bagage, mn eten en drinken. Ik kijk nog ff op t kaartje, alleen daar staat 'stoel 2'. Ik loop naar de coupé naast me en zie n vrouw met n klein jongetje. "Ik zit prima waar ik zit", denk ik en loop t perron weer op voor mss wel mn laatste peukie voor n lange tijd. Het jongetje komt naar t raam gelopen en we dollen wat met elkaar door gekke bekken te trekken. Gelukkig komt er bijna niemand meer naar mn wagon gelopen dus ik er bijna zeker van dat ik n rustige coupé heb. Ik stap weer in en vlak voor vertrektijd komen er n paar Fransen de coupé binnen. Ik zit in hun coupé. Ik antwoord dat er n vrouw met kind op mijn nummer ligt. De conducteur zoekt t uit en vertelt me dat zij samen in 1 bed gaan en dat er dus ruimte voor me is. Dus ik verhuis al mn spullen n deurtje verder. De bovenbedden worden bezet door ook Vietnamezen, dus dat verkleint de kans dat ik weer n hele nacht aan t lullen ben. Als de trein om 21:40 het station uitrijdt, trek ik n bierie open en eet mn salade op.
Na t eten vermaak ik die kleine jongen met n spelletje op mn telefoon. Oh wacht ff....ik heb nog n pak kaakies in mn tas. Ik open t pak en geef die knul er 1 en de bovenmensen ook. We gaan weer verder met gekke bekken trekken en moeders benut deze tijd om ff dr ogen dicht te doen. Dan gaan we de woorden 'yes' en 'no' beurtelings herhalen en hij vindt t steeds prachtiger worden. Dit kind is kapot grappig! Ik begin em steeds gekker te maken. Op n gegeven moment begintie mn n zacht tikje tegen mn knie te slaan. Ik doe weer iets geks terug, zodat hij t nog n keer doet. Alleen iets harder. Dit blijft zich herhalen en ik loop em gekker en gekker te maken. Totdat hij plots, als n volleerde ninja, denkt dat hij mn knie kan breken door er met volle kracht met zn hoofd op te slaan. BAAMMMM!!!! (jullie schrokken he?) Zoooo heyyy, die kwam goed aan bij hem zeg. Met 2 handjes houdt hij zn hoofd vast en t kán niet anders dattie sterretjes ziet. Dat wordt zeker n buil en hij kijkt alsof hij nâh niet weet oftie moet huilen of lachen. Whaaahaahahahaha! Ik ga helemaal stuk! Ik rol over de bank en zeik bijna in mn broek van t lachen. Wat n leip! Goed voorbeeld doet goed volgen, dus hij begint maar mee te lachen. Maar hij doet verder geen 2de poging meer. :p Alles bij elkaar zorgt er voor dat hij rustig bij zn moeder gaat liggen en gaat slapen. Ik kan echter de slaap niet vatten en loop nog 2 keer stilletjes de coupé uit voor n peukie en toiletbezoek. Het duurt nog tot

ZONDAG 22/11

02:00 uur dat ik in slaap val. Maar niet voor lang. Om 05:20 wordt er op de deur geklopt. We naderen t station van Lao Cai. "Bekijk t maar. Ik blijf lekker liggen", denk ik en draai me nog ns om. Weer wordt er op de deur geklopt. Het is nâh toch echt tijd eruit te komen. Om 05:40 rijden ee t station binnen. Ik pak mn spullen, stap uit de trein en loop de stationshal binnen. Er komt meteen n jongen aan die vraagt of ik naar Sapa ga. Nee? Dan komt meteen n andere gast. Of ik naar Bac Ha ga. Jawel, maar ik ben nog te moe om je zelfs neer te slaan dus bespaar je de moeite. Ik ga zitten in 1 van de vele stoeltjes. Een vrouw komt naar me toe en vraagt of ik koffie wil. Hoe raadt ze t zo? Na n bakkie oploskoffie en n Red Bull, die ik speciaal voor dit moment had gekocht, bestudeer ik mn Lonely Planet boek. Ik kijk hoe ik naar Bac Ha kan komen en hoeveel me dit gaat kosten. Weer komt die jongen die naar Bac Ha gaat en vraagt of ik nog mee ga. Ik vraag wat t kost en gezien hij vraagt wat ik er voor wilde betalen en gezien het onchristelijke tijdstip waarop hij t vraagt onderhandel ik geeneens en zeg:"Is goed."
Het is nog pas half 7 voordat we gaan rijden. Gelukkig heb ik de voorste bank helemaal voor mezelf. De rit gaat nog zo'n 1,5 uur duren, dus ik vouw dat lange lijf, zo goed als dat gaat, op en pak ik tijdens de rit nog n beetje "shut-eye".
Om 5 voor 8 komen we in Bac Ha aan. We stoppen op n pleintje op de mainstreet. Ik pak mn bagage en loop naar n hotel. Samen met mij loopt Leandro uit Brazilië mee. Hij had gevraagd of hij zijn bagage ff bij mij op de kamer mocht zetten, want na de markt zou hij doorgaan naar Sapa. Er waren echter nog geen kamers beschikbaar, maar we mochten zolang onze bagage bij de receptie achter neer zetten. Hoe aardig. We nemen plaats op de veranda van t hotel en bestellen koffie. Hèhè, ik begin eindelijk n beetje wakker te worden. Laten we nâh de markt maar even opgaan.
Ondanks het vroege tijdstip is het al n drukte van jewelste. Ik word overspoeld met prikkels: de verschillende kleurige klederdracht (t 1e nog mooier als t andere) van de verschillende stammen, de verschillende geuren en de kakofonie van geluiden. Er wordt hier van alles verkocht: levend vee, zelfverbouwd voedsel, kleding, schoenen, huishoudelijke artikelen, speelgoed, zelfgemaakte kleding en andere souvenirs, gereedschap, landbouwartikelen, je kan t zo gek niet bedenken of t wordt hier wel aangeboden. Halverwege verlaten we de markt en lopen langs de rand van t dorp. Wat is t hier prachtig zeg. Er loopt n rivier langs t dorp en we worden omringd door gebergte die groen zien, niet van jaloezie, maar omdat ze helemaal vol staan met verschillende bomen en planten. We lopen verder en komen weer de markt op. Het is tijd voor ontbijt. We gaan zitten bij één van de vele stalletjes voor n noedelsoep die voor iedereen vers gemaakt wordt. Dat is niet t enige wat ze ter plekke vers bereiden. Ik zie een lange bloedworst uit n pan kokend water komen. Oei, das n tijd geleden zeg; dat ik dat heb gegeten. Ik kijk de vrouw aan en vraag of ik n stukje mag. Leandro weet niet wat t is en ik leg t em uit. De vrouw vraagt of hij ook wil. Ik zit inmiddels al te smullen en hij neemt ook. Ik geloof alleen niet dat hij t nog n keer gaat eten, want hij zegt dattie nâh wel toe is aan wat te drinken haha.
Om 10:45 uur komen we weer bij t hotel aan. We nemen afscheid van elkaar en ik bestel nog n koffie terwijl ik bestudeer hoe ik mn route t beste kan vervolgen. De Lonely Planet vermeld dat hier n charismatische man, Mr. Nghe, is die me hier waarschijnlijk wel mee zou kunnen helpen. Zn toko is niet moeilijk te vinden en ik ga er buiten zitten en bestel n gemberthee en n fruitsalade met yoghurt. Nadat ik heb gegeten, maak ik kennis met Mr. Nghe en het is niet te ontkennen...deze man heeft best wat charisma. We bespreken mn plan en hij vertelt wat hij kan aanbieden. Aha, zo zit de vork dus in de steel. Hij heeft gelijk als hij zegt dat ik met openbaar vervoer niet op elk mooi plekje onderweg kan vragen of ik n foto kan maken. Maar hij biedt me gewoon n soort van tour per motor aan in groepsverband. Je hebt dus eigenlijk gewoon n reisbureautje ouwe. Van de prijs schrik ik ook wel....6 dagen voor $630 waar hij later nog wel 3 hele tientjes vanaf haalt. Maar dat is me nog steeds te gortig. Het scheelt natuurlijk al wel $400 met wat Ethnic Travel me vroeg, maar ik vind n meier per dag gewoon te veel. Ik zeg dat ik er even over na ga denken (en we weten allemaal wat dát betekent) en ga weer terug naar t hotel. Daar kan ik inmiddels inchecken. Ik krijg kamer 304, een verschrikkelijk ruime kamer. Dat moet ook wel, want naast t tweepersoonsbed staat nóg n bed en deze is zo groot....daar kan je schoonheden op blíjven uitnodigen; dat bed krijg je niet vol. Oh wacht ff....dat bed krijg je toch vol. Met de mieren die langs de muur lopen. Gelukkig heb ik met mieren n betere verstandhouding dan met kakkerlakken, maar toch vraag ik een andere kamer. Ik heb n mooie gezien aan de voorkant met balkon en uitzicht op de bergen. Dit is geen probleem. Ik verhuis mn spullen naar de 6de etage en ga weer beneden op de veranda zitten. Dit is voorlopig mijn plekje zo in de zon en uitkijkend op de levendige straat. De jongen van de receptie komt even bij me zitten en omdat hij redelijk Engels spreekt praten we wat. Ik leg ook mijn plannen uit en vraag of hij niet iemand kent die als een soort privechauffeur wilt fungeren. Ja hoor, hij kent wel iemand. Hij belt em meteen op en legt mijn plannen aan hem uit. Hij vraagt ook wat t kost. Als hij klaar is met zn gesprek, legt hij uit wat er mogelijk is. Het zal een reis worden van 5 dagen, waar niet al teveel of helemaal geen toeristen komen, waar we 's nachts zullen verblijven en tenslotte de prijs: $400. Kijk, dat is nâh t betere werk! Voor nog geen meier per dag n privechauffeur i.p.v. achterop n motor met n groep klinkt zeker aantrekkelijk. Maar omdat t nog steeds n hoop geld is, zeg ik hem er nog even over na te denken en deze keer méén ik t.
Dit dorp moet t echt van zn zondagmarkt hebben, want er is weinig te doen hier verder. Behalve een bezoekje brengen aan Vua Meo. Dit is n apart paleisje gebouwd in ariëntaals Baroque stijl in de tijd van de Franse overheersing en voor de 'Flower H'mong' chief om hem tevreden te stellen/houden. Laat ik daar dan maar ns heen lopen en dan kan ik meteen nadenken over n privechauffeur. Het is inmiddels 15:40 uur.
Het bezoek aan Vua Meo en de wandeling heen en terug nemen n uurtje in beslag. Ik drink n biertje op mn plekje op de veranda en ga daarna naar boven en geniet van n heerlijk warme douche onder een zg. regenkop. Helemaal weer fris ga ik weer naar mn plekkie toe en praat met de jongen van de receptie. Ik heb besloten het te doen en spreek af dat de chauffeur me morgen om 11 uur ophaalt. Voor die tijd kunnen we eerst ff kennis maken en alles bespreken zodat we onderweg niet voor onduidelijkheden komen te staan.
Aan de overkant koop ik snel n broodje en terwijl ik dit op eet, upload ik mn vorige verslag. Het is nâh te donker om buiten verder met mn nieuwe verslag door te gaan, dus ga ik naar mn kamer. Maar om 21:00 uur is Paulie kapot. Ik ga slapen.

MAANDAG 23/11

De wekker gaat. Het is 09:15 uur. Ik sta op, kleed me aan en sjouw mn spullen naar beneden. Daar ga ik op mn plekje zitten en schrijf nog wat aan mn verslag. Plots staat de receptionist met de chauffeur naast me. Ze nemen plaats en met zn drieën bespreken we de route en reisschema. Voor iedereen is alles duidelijk. Ik vraag of ik in plaats van $ ook in € kan betalen. Op mijn telefoon laat ik zien dat dat voor hun iets gunstiger is en dat de doorslag voor hem is. Natuurlijk gaan ze hiermee akkoord. De receptionist vraagt mij of ik bezwaar heb wanneer er nog m vrouw meereist tot ons eerste overnachtingspunt. Ik zeg hier geen bezwaar tegen te hebben zolang dit niet van invloed is op het verloop van de reis. Tenslotte betaal ik hiervoor en als ik ergens graag wil stoppen om bijvoorbeeld n foto te maken wil ik geen problemen. Maar nee hoor, dat gaat niet gebeuren, wordt mij beloofd. Nâh, dan mag je voor mijn part je hele wagen volgooien met mensen haha.
Na nog n bakkie pleur koop ik aan de overkant 5 broodjes voor iedereen onderweg, n liter water en n paar blikkies Red Bull voor de slaperige momenten. Ik check nog snel even uit bij t hotel en we lopen naar t pleintje waar de chauffeur (Thuy) staat te wachten. Ik ben benieuwd wat voor n auto het is. Maar er staat maar 1 "auto"....een 15 persoons Ford minibusje en volgens mij nog helemaal niet zo oud. Dat is even n meevaller. Genoeg ruimte voor mn bagage en mn benen. Ik mag voorin zitten, want dan heb ik t beste zicht onderweg. De vrouw zit al achter ons en zo rijden we gezamelijk om 11:15 weg.
Na een minuut of 10 zijn we Bac Ha al lang en breed uit en rijden we al omhoog de bergen in. Dat is meteen al het eerste fotomoment van de dag. Uitkijkend op Bac Ha schiet ik wat plaatjes. Het is nâh al mooi. Dat belooft wat.
Na 1,5 uur rijden komen we aan in Xin Man. Van te voren was mij verteld dat de chauffeur de weg en omgeving goed kent en dat hij overal wel mensen (vrienden of familie) kent. Obviously! Hij vraagt of we hier zullen lunchen. Gebakken rijst. We stemmen er mee in en we rijden naar n eethuisje waar we hartelijk worden ontvangen. Het eten is heerlijk en veel. We eten niet alles op. Hierna drinken we nog thee met de uitbaters wat altijd n belangrijk moment is; het is meer een ritueel. Natuurlijk moet ik weer met wat mensen op de foto voordat we mogen gaan haha.
We rijden voor zo'n 20 minuten en zitten nog redelijk onderaan de bergen als we de bocht omgaan en whammmm....een grote waterval aan onze linkerkant. Behendig stuurt Thuy de wagen naar de kant waar we veilig kunnen uitstappen om foto's te maken. Zelf stapt hij ook uit, maar de vrouw blijft zitten. Hierna gaat de tocht verder en deze is werkelijk spec-ta-cu-lair! Na (bijna) iedere bocht val ik van de ene verbazing in de andere. Wat is t híer mooi zeg! De bergen met hun groene begroeiing steken majestueus tegen de blauwe lucht af. Het lijkt wel of op de bergen nog n berg staat met daarop nóg n berg. Het gaat maar door. We rijden berg op en berg af en elk moment heeft zn eigen pracht. Als we beneden rijden zijn de bergen echt huge. Als we boven rijden zijn de valleien prachtig. Op een gegeven moment rijden we halverwege richting top. Het is even bewolkt, maar de zon breekt met zn stralen door t wolkendek en zet hiermee een paar verspreide huisjes mee in de verlichting. Ik zie dit en een intens gevoel van geluk komt over me heen. Ik waan me in de hemel. Ik kan me op dit moment niet voor de geest halen of ik ooit iets mooiers heb gezien. Meteen komt een woord in mn gedachte en bedenk dat ik een nieuwe term heb uitgevonden: RealiteitsCB. De psychonauten die dit lezen, weten wel wat ik bedoel. :p
Net voor 3en 's middags rijden we door n dorpje waar Thuy stopt en n flesje water voor ieder koopt. Ik zeg nog tegen hem dat ik al water voor ons had gehaald. Ach ja, dan is die voor later.
En verder gaat de ooggasme trip. Het is nauwelijks meer te bevatten wat ik allemaal zie. Het is hier prachtiger dan schitterend. En als er plots een grote vlinder bij mij voor de voorruit komt, lijkt de tijd even voor 2 seconden stil te staan. We rijden t mooie diertje niet aan, maar hij schiet in n rechte lijn omhoog. Surreal! Ik knijp mezelf om te kijken of ik niet droom. Maar nee. En ik heb ook echt geen drugs tot me genomen. Dit is freaky shit hoor.
Met hellingen van 10% zitten we zo in de bergen en zijn we er ook zo weer uit. En dat is om 17:15 uur t geval. Het is nog 40 kilometer naar de plaats Ha Giang waar we bij mensen van Thay komaf zullen slapen.
We rijden de hoofdstraat van Ha Giang op, maar die verlaten we al snel door rechtsaf n zijstraat in te schieten. We maken n klein klimmetje over slechte en soms onverharde wegen. Het is inmiddels al donker en ik ben benieuwd waar we terecht gaan komen. Dan stoppen we voor n authentiek huis op palen. Thuy zet de bus aan de kant en we stappen uit. Van de vrouw (die de gehele reis onopgemerkt is gebleven) kan ik geeneens afscheid nemen, want die was meteen weg. Ik word door n jonge vrouw in t Engels welkom geheten. Ik loop met haar 9-jarige dochter, die ook redelijk Engels spreekt, mee de houten trap aan de zijkant van t gebouw op. Het is hier doodstil; t enige wat ik hoor is t gesnerp van krekels. Binnen zit de vrouw des huizes. Ik kom te weten dat ze weduwe is. Ze woont hier met haar dochter en haar 2 kleindochters. Er is ook nog n andere jonge vrouw, maar t word me niet duidelijk of ze nâh familie is of de hulp. Ze doet me iig denken aan Assepoester. Iedereen is even vriendelijk tegen me. Er wordt n grote tafel volgezet met vele gerechten. Oom en tante van de dochter eten ook mee en er komt n plastic flesje met drinken tevoorschijn. Het blijkt zelfgemaakte korenwijn te zijn en t smaakt naar sake (wat weer van rijst gemaakte wijn is). Ik vind sake erg lekker en dit drankje ook. Gelukkig wordt er veel getoast en meteen weer ingeschonken haha. Ook t eten is voortreffelijk. Dat mag ook wel, want ik leer dat de dochter tot haar vaders dood als kok heeft gewerkt in Bac Ha, maar dat ze daarna weer bij haar moeder is gaan wonen. Overigens blijkt dat Thuy haar ex is en misschien is t wel hierom dat hij niet in huis zal slapen, maar op de grote achterbank in de bus. Ook al versta ik niet veel van de gesprekken, ik voel de positieve energie en vind t heel gezellig en voel me echt welkom hier. Na t eten is t tijd voor thee. We drinken n paar kleine kopjes en dan is t tijd dat oom en tante afscheid nemen. De rest blijft nog heel even zitten en ik kan de 9-jarige dochter nog net ff helpen met haar Engelse huiswerk.
In 1 van de 3 grote vertrekken die aan de woonkamer grenzen wordt n klamboe opgehangen boven de matras op de vloer. Hier slaap ik vannacht. In het uiterst andere vertrek slapen de vrouwen bij elkaar. Het is 22:30 als we naar bed gaan. Wat n dag!

DINSDAG 24/11

Wederom slaap ik niet best. Wel val ik bijna meteen in slaap, maar word al weer na n paar uur wakker. Ik heb zo vaag gedroomd. Wel leuk, maar ik weet niet hoe ik erop kom. Het duurt n tijd voordat ik weer in slaap val. De dames hadden me al gezegd dat ze heel vroeg op moeten en daar houden ze zich ook aan. Het lijkt wel midden in de nacht, dus ik draai me om en dommel verder. Uiteindelijk is t 7 uur als ik weet dat ik nâh niet meer verder kan slapen. Ik had al gezegd dat ontbijt niet aan mij besteed is op zo'n vroeg moment. Een bak koffie daarentegen weer wel. Die krijg ik dus. Het is weliswaar oploskoffie, maar mij is vroegâh geleerd: iets is beter dan niets. Op een latere leeftijd heeft n wijs man mij geleerd: er is maar 1 goede raad en dat is een voorraad. En zo komt t dat ik nog n blikkie Red Bull heb bewaard. Dit is n mooie aanvulling om mijn benodigde cafeïne gehalte weer op peil te brengen. Ik vraag aan de dochter hoeveel ik hun verschuldigd ben. Ze antwoordt dat ze dat aan mij overlaat. Hun gastvrijheid, hartelijkheid en t heerlijke eten doen mij besluiten dat ik haar VND 350.000 geef. Ook geef ik haar n Thais gelukspoppetje, waarvan ik er n paar van bij me heb, voor geluk voor haar familie.
Om 08:00 rijden we weg en na n goed half uur rijden we door n vallei omringd met weer vele en hoge bergen. Na 5 kwartier beginnen we aan onze eerste klim van 10%. Een kwartier later zijn we op de top alwaar we weer wat foto's nemen.
Om 10:00 komen we aan bij n tempel die tegen n rotsformatie is gebouwd. We nemen de ongeveer 200 treden naar boven en bekijken de niet al te grote tempel. Samen met n man van de tempel drinken we thee en hij vertelt dat deze tempel is voor goed geluk voor de mensen die op reis zijn. Hetzelfde dus als sommige mensen Sint Christoffel vereren. Hierna rijden we verder tussen alweer de meest mooie bergen. Na 40 minuten komen we aan bij t plaatsje Tam Son, het beginpunt van de Quan Ba Pass. Ook hier stoppen we en Thuy stuurt me naar boven. Weer veel treden te beklimmen, maar gelukkig geen 200. Als ik boven kom, valt mn onderkaak zowat op de grond. Wat n magisch uitzicht. Ik kijk in n vallei met n dorp midden tussen karststenen bergen. Het wordt hier Fairy Boson genoemd en dat duidt op 2 bergen die nagenoeg identiek zijn aan elkaar en ook naast elkaar liggen; als 2 prachtige borsten van Moeder Natuur. Nadat ik hier foto's heb gemaakt, daal ik de trap weer af en vervolgen wij onze weg.
We stoppen om 12:20 bij Lao Và Chăi, vlak voor t plaatsje Yen Minh, waar bovenop n top n uitkijktoren staat. Leuk! Weer klimmen. Hierdoor val ik nog steeds af zelfs met al t lekkere eten wat ik doe. Boven in de uitkijktoren heb ik 360° zicht op bergen en valleien, op laaghangende bewolking en zonovergoten plekken. Gister was ik even in de hemel en hier word ik weer met beide beentjes ff stevig op aarde gezet. Ik heb me nog nooit zó klein en nietig gevoeld als op dit moment. Natuurlijk denk ik vaak aan onze plaats in t oneindige heelal met al die planeten die de onze al nietig maken, maar dat ik dit nâh ook zo voel is een hele mooie gewaarwording. Ik voel me gezegend en gelukkig dat ik deze gevoelens mag ervaren. Alles bij elkaar is zo adembenemend. Ik daal na een tijd hier gestaan te hebben weer af en we rijden naar Yen Minh waar we lunchen.
Hierna gaan we weer verder. Om 14:32 stoppen we voor n bezoek aan n authentiek dorp van de Súng Là gemeenschap. Tot deze gemeenschap behoren meerdere ethnische groeperingen die in de tijd van de Franse overheersing hier papaver verbouwden. Ik maak meteen n foto van de uitleg op n toegangsbord hiervan. Daar zijn al die dure paleizen in FR destijds dus mee bekostigd....met de opbrengsten van opiumteelt door de plaatselijke bevolking uit te buiten. Altijd leuk om Fransen hier later mee te confronteren als ze t over hun of ons drugsbeleid hebben. Iets met boter en hoofd, geloof ik. :p Overigens verbouwen ze nâh alleen maar groenten hoor en nee, geen Hollandse. ;-)
Het is 15:30 als we bij t dorpje Sà Phìn aankomen. Hier staat het Vuong Palace weer gebouwd door de Fransen voor n lokale H'mong koning. Fascinerend te zien in zo'n afgelegen regio van Vietnam. We zitten tenslotte in t meest noordelijke puntje van Vietnam dicht tegen de Chinese grens aan. Van hieruit is t niet ver meer rijden naar Dong Van waar we in n hotel zullen overnachten. Om 16:30 stoppen we voor hotel Nhà Nghí Xuân Thu. We worden verwelkomd door n man en in de lobby zit n jongen in uniform. De man doet hartelijk terwijl de jongen de trap naar boven oploopt. We zullen dineren met de man en zn gezin. Maar eerst drinken we thee waarbij 2 jongens -tevens in politieuniform- aanwezig zijn. Na de thee ga ik ook naar boven. Mn kamer heeft uitzicht op t marktplein en daar is iedereen druk bezig al t nietverkochte weer in te pakken. Ik spring onder de douche en verkleed me. Hierna loop ik 2 pandjes verder waar ik n flesje Bia Hà Nôi koop. VND 10.000 voor n halve liter. Afleggers overal met hun blikjes haha. In de lobby van t hotel neem ik de eerste slok terwijl de tafel gedekt wordt. We nemen plaats en t eten is weer heerlijk. Ik weet bij god nog steeds niet wat ik allemaal gegeten heb, maar t smaakte goed. Ja, 1 ding deed me wel denken aan mn dagen in t Oostblok....t was vlees verpakt in n bladgroente....zoiets als andijvie of kool ofzo. En ik herkende ook gebakken lever. Mijn 2 favorieten deze avond dus!
Thuy vraagt me na t eten of ik zin heb nog ergens koffie te gaan drinken. Zo geschiedde. We kregen n drapje van koffie met n heel klein beetje water. Lekker geconcentreerd dus. Wat suiker er doorheen roeren en dit in n glas met ijsklontjes overgieten. Een heerlijk sterke ijskoffie is t resultaat. Hierna wandelen we op ons dooie gemakkie weer terug naar t hotel. Ik koop nog snel ff n halve liter en verdwijn hiermee op mn kamer waar ik nog wat typewerk aan mn verslag doe. Ik lig in bed met de tv aan en val nog voor 10en in slaap.

WOENSDAG 25/11

Jezusopeenjetski, wat is t vroeg als mn wekker gaat. Half 6 's morgens! Dit zijn tijden om je nest ín te gaan en niet om eruit te komen. Maja....we hebben om 07:00 beneden afgesproken dus t moet nâh eenmaal. De eigenaar komt naar me toe en wat schetst mn verbazing? Hij loopt óók in politieuniform. Hij overhandigt mij mn paspoort samen met de permit oftewel toestemmingsbewijs die ik nodig heb. Ik reken alles met hem af en bedank hem voor zn gastvrijheid. Kennelijk heeft hij t document zelf gemaakt, in ieder geval zelf bekrachtigd, en ik krijg te horen dat hij politiechef is. Dit zal wel goed verdienen als je er nog n hotel bij kunt uitbaten. Of misschien wel juist heel slecht, who knows?
We stappen in de auto en rijden n paar straten verder waar Thuy zn ontbijt en ik n longdrinkglas ijskoffie nuttig. Dan stappen we in de bus en begint onze rit op dag drrrrie. Het duurt niet lang voordat we weer in de bergen rijden. De eerste dag was de complete rit een trip, de tweede had de meeste bijzondere locaties en ervaringen en deze dag is weer iets totaal anders. Er hangt namelijk ontzettend veel mist op sommige plekken. Niet op onze weg, maar tussen de bergen wat weer fantastische foto's oplevert. Om 08:00 stoppen we bij een uitkijkpunt, maar daar belemmert de dikke mist het beoogde zicht. Thuy grapt door te proberen de mist weg te blazen. Lachend doe ik met hem mee. En verrek...het wérkt! De mist in de vallei met zicht op een grote rivier verdwijnt n beetje. Dus we blazen nog wat harder en zo kan ik dan toch nog de foto's nemen waarom hij me hier heen heeft gebracht. We drinken nog n bak koffie en gaan dan weer verder.
Het is net ff na 9en als we t kleine plaatsje Meo Vac binnenrijden. Hij zegt dat ik hier ff kan rondlopen terwijl hij bij de auto wacht. Veel lijkt me hier niet te doen getuige dat n slager, met zn handelswaar buiten op n tafel, mij gebaart naar hem toe te komen. Hij snelt naar binnen en komt weer buiten met n weegschaal voor zn vlees. Of ik er niet ff op wil gaan staan. Tuurlijk ouwe, je kan tenslotte met mij alle kanten uit, behalve de goede. Nâh weet ik niet precies wattie aangaf (de teller ging iig tot 100 kg.), maar hij kon zn ogen niet geloven. Hij schreeuwde lachend de hele buurt bij elkaar en vertelde iedereen die t maar wilde horen dattie zn zwaartse varken ooit op zn weegschaal heeft gehad.
Ik loop glimlachend door en hoor de mensen achter me nog napraten. Verderop zie ik n apotheek waar ik koop wat ik vergeten ben vanuit NL mee te nemen. Dan begint t te regenen. Mn eerste keer in Vietnam. Ik zie iedereen rennen. Pussies. Moet je n keer naar de Lage Landen komen. Ik loop rustig, alsof de zon volop in mn giechel schijnt, naar de auto. Thuy springt in de auto and on we go.....next destination. De rest van de rit blijft t regenen en soms is de weg zo slecht dat de snelheid er redelijk uit is. Uiteindelijk belanden we om 11:15 in Bao Lac. Thuy vraagt of ik trek heb in gebakken rijst als lunch. Tuurlijk gappie, jij kent de weg als geen ander. Zo gezegd,zo gediggiedaan. Na de lunch, die simpel doch smakelijk was, zegtie:"En nâh gaan we naar t hotel." "Huh? Het is net twaalf uur." Hij legt uit dat we morgen naar Cao Bang gaan en dat dat nét ff te ver is om vandaag nog te gaan redden. Dus n minuut of 5 later staan we voor t hotel. Ik moet zeggen, het hotel ziet er wel spic en span uit. N mooie witte tegelvloer met n prachtig (je moet ervan houden) ornament erin. Made in China, hoor ik later. Ik krijg n lief plastic mandje mee met er in de sleutel en 3 afstandsbedieningen van de tv, sateliet en airco en loop de trap op naar mn kamer met balkon met zicht op de rivier. Er bevinden zich maar liefst 3 tweepersoonsbedden op mn kamer. Ik weet niet wat de extra services van t hotel zijn, maar ik laat me graag aangenaam verrassen. I know, I know. But a dirty mind is a joy forever. :p
Thuy vraagt me om 18:30 beneden te zijn voor t diner met de eigenaar en zn gezin. Dat betekent dat ik lekker lang de tijd heb om te typen. Ik ga naar mn kamer, gooi de balkondeur open en pak mn aantekenboekje en draadloze speaker uit mn tas. N seconde later wordt mn kamer gevuld met de fijne melodieën van de heer Weiter. En met n peukie in me muil en n koud biertje in mn hand begin ik te typen. Ik merk dat jullie n tijd niks van me vernomen hebben, want het wordt langzaam 18:25 en ik ben nog niet klaar. Snel ff copy/paste voordat alles weer ns weg is en ik loop naar beneden. Ik zit ff te wachten en Thuy zegt dat t eten pas over n half uurtje klaar is. No worries; dan wachten we nog ff. Hij pakt voor ieder n biertje uit de koelkast. Dan had hij me beter n paar uur eerder naar beneden kunnen laten komen. Nâh heb ik zelluf voor al mn bier moeten dokken. Halverwege t biertje gaan we naar beneden. Iedere avond wordt steeds overtroffen. Er staat weer n volle tafel met gerechten die ik de dag ervoor niet heb gezien. Ok ok, behalve de rijst. Flauw hoor. T smaakt fakking lekker. Het is voor mij moeilijk te stoppen met eten en ook al staat er genoeg, het is onbeleefd alles op te eten. Maar geloof me...ik ben ertoe in staat zo lekker smaakt t. Ondanks dat ik niks inhoudelijks kan volgen van de gesprekken, kan ik heel goed aanvoelen hoe t gesprek zich ontwikkelt. Of er serieus gepraat wordt of dat er leuke anekdotes worden gedeeld. Zo nu en dan stop ik met eten en concentreer me op de mensen die aan t woord zijn en zo krijg ik toch heel wat van de emotie van de gesprekken mee. Er wordt weer korenwijn bij geserveerd en dit alles geeft me n oprecht gevoel deel uit te maken van de familie. Dat wordt zelfs letterlijk zo tegen me gezegd. Ik voel me dan ook echt vereerd. Ook met n chauffeur als Thuy die me telkens bij mensen, die me zo welkom in hun midden opnemen, brengt. Dit is voor mij de echte manier van reizen en leren. Na t eten verplaatsen we ons naar de lobby waar we thee drinken. Zowel in t hotel als buiten spreek ik Vietnamezen en t valt me op dat alles, ondanks onze verschillen, er zo natuurlijk aan toe gaat.
Het is onderhand net 23:00 uur geweest en ik ben eindelijk door mn vertelstof heen. Hoe is t mogelijk he? Dus ik ga niks meer typen, alleen nog wat foto's selecteren die ik hier ga uploaden nâh ik nog Wifi heb. Morgen moet ik weer om 07:00 in de lobby staan. Ik ben benieuwd wie dit verslag eerder heeft gelezen dan dat ik mn laatste foto met tekst heb geplaatst. Wel eerlijk spelen he? Tot de volgende keer. Ik wens jullie allen t gelukkige gevoel wat ik ook heb. X!
De tijd gaat nâh in.....