Naar Ba Bé National Park

DONDERDAG 26/11

Ik schrik wakker en kijk op mn telefoon naar de tijd: 06:55 uur. Holy shit, ik ben door 2 wekkers geslapen en ik heb om 07:00 met Thuy beneden afgesproken. Geen tijd te verliezen dus. Snel pak ik al mn spullen en loop ik naar beneden. Bij de balie check ik uit en betaal de rekening. Zoals besproken geef ik Thuy het resterende bedrag van de tour.
We stappen in de auto en rijden weg. Het is stervensdruk op straat, want het is marktdag. Vanaf het hotel tot aan de rand van Bao Lac wordt er levend vee en andere waar verhandeld. Thuy wil ontbijten, maar we komen geen restaurantje tegen. Parkeren was sowieso een probleem geworden met deze drukte. We rijden Bao Lac uit en stoppen bij n benzinestation om te tanken. Dat hadden we tot heden nog niet gedaan. Even later vervolgen we weer onze weg.
Rond 08:30 komen we bij een klein eethuisje langs de weg waar we allebei n noodlesoup bestellen. Na dit stevige en lekkere ontbijt gaan we weer verder. Het is een mooie rit door de bergen met heel veel bochtenwerk. Ik zie enorm veel bergen met rijstplateaus. De bergen staan erg ver uit elkaar wat mooie vergezichten oplevert. Om 10:00 uur zie ik n paaltje met t aantal kilometers naar Cao Bang. Nog 20 km.
We rijden door t dorpje Nguyên Binh met enorme suikerplantages. Elke keer als de naam van dit dorp door n Vietnamees wordt uitgesproken, kan ik n (glim)lach niet onderdrukken, want t klinkt zoiets als 'ning bing'. Tja, ik denk dat je t zelf moet horen, want als ik t zo opschrijf is t eigenlijk helemaal niet zo grappig ghehe. Zodra we t dorp uitrijden, wordt de weg een stuk breder. Met, nog steeds, t vele bochtenwerk lijkt t wel n race parcour. Het is lekker rijden zo en voor t eerst merk ik dat ik t autorijden mis. Deze route zou ik graag zelf achter t stuur hebben willen doen.
Om 11:10 rijden we onder de stadspoort van Cao Bang door. Links en rechts zie ik hoe grote en luxe gebouwen uit de grond worden gestampt. We rijden over n lange vierbaansweg met in t midden een verhoogde afscheiding. De rechter rijstrook van beide weghelften worden compleet bezet door geparkeerde vrachtwagencombinaties. Thuy vertelt dat deze allemaal staan te wachten om China in te mogen. Het blijkt dat de Chinezen hier n grote afzetmarkt hebben voor hun goedkope, doch inferieure, goederen. Omdat t nog zo vroeg is, vraag ik Thuy wat we nâh gaan doen. N hotel zoeken of gaan we naar Ban Gioc waterval? Het wordt t laatste.
We komen aan bij n t-splitsing. Moeten we naar links of rechts? Thuy kijkt ff op zn telefoon voor de zekerheid. Voor mijn gevoel moeten we linksaf slaan, maar we gaan toch naar rechts. We rijden tussen de groene bergen en alles ziet er nog steeds prachtig uit alsof t de eerste keer is dat ik t zie. Dit gaat nooit vervelen. Na n goed half uur gereden te hebben, brengt Thuy de wagen aan de zijkant van de weg tot stoppen. Hij checkt nogmaals zn telefoon en ik volg zijn voorbeeld. Misschien dat hij n betere weg kent, maar hoe ik ook op de kaart kijk ik zie geen andere mogelijkheid bij de waterval te komen dan eerder de linkerweg te volgen. Thuy ziet dit nâh ook en dus keren we weer om. Ach, no worries, we hebben tijd genoeg en zo heb ik weer meer gezien dan gepland. We rijden weer terug naar de t-splitsing waar we nâh rechts aanhouden. Het is n stoffige weg, want er rijden hier kapot veel vrachtwagens met stenen voor de bouw van al de eerder genoemde gebouwen. Later zal ik zien dat er hele bergen worden afgegraven om aan de vraag te voldoen. We spotten n eetgelegenheid en Thuy parkeert de wagen aan de kant van de weg. Hier nuttigen we onze lunch tot 13:15 uur. Dan is t weer tijd om verder te gaan. Op naar Ban Gioc Waterfall. Dit deel van de route kenmerkt zich weer door de vele weidsverspreide bergen echter ditmaal zonder de rijstplateaus. Dus echte, natuurlijke bergen in hun originele vorm en alleen maar begroeid met verschillende bomen en planten. N prachtig gezicht. Het is elke keer weer iets nieuws deze hele roadtrip. Na 3 kwartier rijden komen we bij de waterval aan. Deze is vanaf de weg niet te zien evenmin als de rivier die hieruit voortkomt. Wel zie ik de bergen met enkele gebouwen aan de andere kant van deze rivier die n natuurlijke grens vormt tussen Vietnam en China. We stoppen op n grote parkeerplaats. Eigenlijk heb ik voor dit gebied ook n permit nodig, maar die heb ik niet. Thuy zegt mij n briefje van VND 100.000 in mn paspoort te steken en in de bus te blijven wachten. Met mn paspoort loopt hij naar de toegang tot de waterval waar n politieman zit. Eventjes later komt hij terug en zegt:"Nâh kan je zonder problemen t terrein op." Natuurlijk dacht deze agent:"Dit briefje kan beter in mijn zak zitten dan in t potje van de Staat." Deze geintjes ken ik nog van mn reis door t Oostblok en kennelijk werkt dat hier net zo goed. Als we langs de beste man lopen, glimlach ik en knik naar em. We moeten wel nog entreegeld betalen, maar de dame bij de kassa heeft geen wisselgeld genoeg voor t briefje waarmee ik wil betalen. Gelukkig is Thuy zo aardig om t entreegeld voor zn rekening te nemen. Zo gaat t tot nâh toe nog steeds. De ene keer betaalt hij; de andere keer ik. Eerst lopen we langs allemaal kraampjes waar allerlei "souvenirs" verkocht wordt. Made in China. Houten Samurai zwaarden, aanstekers in de vorm van n pistool, handgranaat en tank, balletjespistolen en meer van dat soort prullaria. We komen uit op een groene vlakte waarnaast de rivier stroomt en vanwaar we de hele waterval kunnen overzien. Ban Gioc Waterfall is niet Vietnam's hoogste waterval (want maar 30 mtr.), maar wel de grootste met n spanwijdte van maar liefst 300 mtr. verdeeld over 2 watervallen. De ene aan Chinese en de andere aan Vietnamese zijde. Geweldig dit uitzicht! We lopen n aantal bruggetjes over om dichterbij te komen terwijl we ondertussen onze rolletjes volschieten. ;-) Beneden bij de Chinese waterval liggen aan beide kanten van de rivier bootjes waarmee je dicht bij t water wat naar beneden stort kan komen. Er verstrijkt n uurtje en dan lopen we weer terug naar de bus. We rijden dezelfde weg weer terug richting Cao Bang. Ditmaal zonder verkeerd te rijden. Onderweg vraag ik Thuy ergens te stoppen voor toiletbezoek en ff wat te drinken. Ik merk namelijk dat, nadat hij n paar keer gebeld is, zijn rijstijl ietwat agressiever is geworden. Iets wat ik nog niet eerder bij hem heb gezien. Dus is iets drinken en ff uit de bus wellicht n goed moment zijn emotielevel weer te laten dalen naar n nulpunt. We komen bij n tentje aan waar hij voor ons wat te drinken besteld terwijl ik t glazuur van de wcpot scheid (en ja, dit woord schrijf ik bewust zo in deze context). :p
Nadat de nodige foto's met eigenaar en eigenaresse zijn gemaakt, kunnen we weer verder. Ik zie dat mn bedoeling t beoogde effect heeft gehad, want zowel Thuy als zijn rijstijl zijn weer wat relaxter.
Dan vraagt hij mij of ik niet liever door wil rijden naar Ba Be National Park. In Cao Bang kent hij namelijk geen mensen en t is maar 3 uur extra rijden. Ik kijk in de Lonely Planet en zie dat de hotelprijzen wat hoger zijn als dan waar we tot nâh toe hebben geslapen. Ik vind t geen probleem; sterker nog, ik vind t zelfs wel beter als overnachten in n stadje welk geen echt interessante indruk op me maakt. "Maar gezien t tijdstip betekent dit dat we in t donker door de bergen zullen rijden. Is dit geen probleem voor je? En ben je niet moe na al die kilometers die we vandaag al hebben gemaakt? Want anders kan ik t best van je overnemen je, hoor.", zeg ik. Maar dat is niet nodig, zegt Thuy. In dat geval....let's do it! Dat worden dus nog n paar kilometertjes erbij vandaag. Niet erg hoor, want ik zit te genieten onderweg. Eerst van t uitzicht wat op de heenweg aan Thuy's kant was en nâh aan de mijne. T duurt niet lang voordat t donker is en we weer op t bochtige parcour in de bergen rijden. Het is opmerkelijk rustig op de weg en ook hier zie ik weer hoe goed hij de weg kent. Hier laat hij zn rijstijl op zn best zien. De vaart zit er goed in en hij pakt de bochten zoals professionele coureurs ze nemen. Vanaf de andere kant van de weg scherp de bocht insturen, met precies de snelheid die nog mogelijk is, om vervolgens de snelheid weer op te voeren. Ik zeg:"Je lijkt Schumacher wel, ouwe." Hij moet lachen terwijl we fijntjes doorknallen. Dan komen we aan bij Tonh Túc Village en moeten we helaas de brede en goedgeasfalteerde weg verlaten. Nâh zetten we de reis voort op weer minder goede wegen en kunnen we dus niet zo hard. We passeren nog eerst n paar dorpjes als we rond 20:00 aankomen bij de ingang van Ba Bé National Park. Nâh, als ik zeg 'park' moeten jullie niet denken aan t Zuiderpark (Hagûhneesûhhh), t Vondel- of Oosterpark (Mokumers) of t Kralingse Bos of Park (Rotturdammur), maar aan n park zoals Yosemite Park of Yellowstone. Best wel groot dus en daarom nog ff doorrijden. Dat doen we dan ook totdat we bij n stalen poort komen die bedoeld is om te grote voertuigen te weren. Aaaiiii, kunnen wij daar wel onderdoor? Ik stap uit om te kijken terwijl Thuy langzaam de bus naar voren laat rollen. Het eerste stukje gaat nog, maar al snel roep ik:"Stoppp!!!!" Verder gaat niet. Mijn voorstel om de poort te slopen (want geweld lost alles op :p ) komt echtet niet door de commissie. Dus zullen we de bus moeten verlagen. Thuy laat de achterbanden dusdanig leeglopen tot er nog net genoeg lucht inzit om verder mee te kunnen rijden. Voorzichtig laat hij de bus weer naar voren rollen, maar al snel roep ik weer dat we t zo niet gaan redden. Weet je wat? Dan ga ik toch gewoon op de achterbumper staan? That'll do the trick. Maar nee hoor, 100+ is net genoeg voor n tiental centimeters terwijl we nog n heel eind te gaan hebben. Op dat moment komt er iemand op n scooter aanrijden. Thuy snelt uit de bus en vraagt of hij naast me wil gaan staan. Dit is t laatste beetje wat we nodig hebben om de bus zonder schade onder de poort te kunnen krijgen. We bedanken de scooterrijder en springen snel in de bus. De rit gaat verder over n compleet donker bergweggetje. Beneden komen we aan bij n grote hangbrug met daarvoor weer n stalen poort. Deze keer is t niet moeilijk te zien dat we hier nooit onderdoor zullen geraken. Tenzij we van de bus n cabrioversie maken en zelfs dan zullen we nog moeten bukken ook. Gelukkig is de homestay waar we vannacht zullen slapen aan de andere kant van de brug. Thuy parkeert de bus en we pakken onze spullen. We lopen de brug over (die bij iedere voetstap n verschrikkelijke teringherrie maakt) en komen aan bij een groot huis op palen. Beneden staan tafels en stoelen, twee daarvan bezet door 2 gasten. Verder zie ik links (aan de kant van de brug en enkele maisvelden) de keuken achteraan. In t midden zie ik drie deuren waarachter zich slaapkamers bevinden voor de eigenaresse Hiểm en eventueel overnachtende familieleden. Tussen de 2de en 3de deur staat een tv meubel met 2 stoelen, n bank en n tafel. Rechtsachter zijn 3 betegelde wc/douche ruimtes. Voor t terras loopt n grote houten trap zijdelings naar de overloop aan de voorkant. Op deze verdieping bevindt zich n grote centrale ruimte met 5 deuren naar slaapkamers. Ik krijg n kamer met 2 tweepersoonsmatrassen op de grond met n klamboe erboven. Nadat ik mn spullen in mn kamer heb gezet, ga ik weer naar beneden en bestel ik n colaatje voor Thuy en n bierie voor mezelf. Het duurt niet lang voordat we met de 2 eerder genoemde gasten aan de praat raken. Ze stellen zich voor als Olivier en Laurent en komen uit Frankrijk. Iedereen die mij n klein beetje kent, weet dat ik fakking slecht ben met namen. Ik weet niet wat t is; misschien hecht ik meer waarde aan t gevoel wat ik heb bij mensen en namen wat minder belangrijk vind; kep geen idee. T lukt me gewoon niet namen te onthouden. Niet leuk soms voor anderen en al helemaal niet voor die gast (sorry, ben ff zn naam kwijt) die op eens op n festival tegen me zei:"Ja dahag, ik heb me nâh al bij 4 eerdere festivals voorgesteld!" waarna hij zich voor de 5de keer voorstelde. Maaarrrrr ik dwaal af. Waar was ik? Oh ja, bij Olivier en Laurent. Nâh, deze namen vergeet ik nooit meer, want ik kan als ezelsbruggetje gebruiken dat ik hun namen kan linken aan 2 hele grote namen uit de DJ-werels namelijk Olivier Weiter en Laurent Garnier. Easypeasy!
Het zijn relaxte gasten en hebben leuke verhalen. Ze zijn van t zuiden naar t noorden komen reizen en hebben dus best t één en t ander te vertellen. Daarnaast blijkt dat Olivier behoorlijk mooie foto's met zn professionele camera kan maken. Hij laat heel wat foto's zien. Daarbij vertelt hij waar hij ze heeft gemaalt. De meeste en daarom vaak ook de mooiste zijn in zwart-wit. Dan laat hij n kleurenfoto zien van n grote vogelspin. "Waar heb je die dan gemaakt?", vraag ik. "Oh, hier niet gek ver vandaan.", is zijn antwoord. Wáááátttt the fuck!!! Kijk, dat hier niet enkel vlinders en lieveheersbeestjes vliegen dat begrijp ik ook wel. En n verdwaald torretje kan ik ook wel handelen. Of n bidsprinkhaan zelfs n python. Die vind ik nog wel vet ook. Maar zulke monsters? Die eindigen op n goeie 2de plaats heel dicht op de 1ste plek die ingenomen wordt door, hoe raad je t zo, de kakkerlak. Dat wordt dus geen oog dicht doen vannacht. :(
Maar verder zijn de gesprekken wel leuk hoor. Nâh wil het geval dat ze n manier zoeken om weer verder te reizen, maar aangezien bus 18 hier niet voor de deur stopt zitten ze hier nog n beetje mee te tobben. Dat is natuurlijk koren op de molen van Thuy. Die weet te regelen dat hij ze praktisch dezelfde route als van mij mee terug kan nemen. Haha, hij moet toch die kant op en dat is dus extra lowietje voor em. Slimmerik!
Dan os t eten voor ons klaar en t is weer heerlijk. Omdat t al wat later op de avond is, gaat Thuy slapen. Hij heeft vroeg in de morgen met Olivier en Laurent afgesproken. Ik bedank hem voor alles en geef em nog n mazzeltje als waardering. Samen met Olivier en Laurent drink ik nog n paar biertjes en dan is t tijd om naar boven te gaan en als spinnenvoer te dienen. Maar ik geef me niet zo gemakkelijk gewonnen en prop de onderkant van de klamboe stevig onder mn matras
Há, dat zal ze leren...dat gespuis!

VRIJDAG 27/11

Om 07:20 open ik mn ogen. Ik ben dus toch in slaap gevallen en heb zowaar goed geslapen ook nog. Maar t matras is overbodig hoor. Volgens mij is de hardhouten vloer nog zachter als t matras. Ff n quickscan over mn lijf en ledematen leert me dat er vannacht zelfs niks van me afgeknabbeld is. Wat n opluchting.
Ik loop de trap af em omdat t nog zo vroeg is, kan ik nog n keer afscheid nemen van Thuy, Olivier en Laurent en ze n goede en fijne reis toewensen.
Ik ben nâh de enige gast hier. Hiểm en ik hebben ff de tijd om kennis met elkaar te maken. Ze spreekt maar n paar woorden Engels, wat nog steeds meer is dan mijn woordenschat Vietnamees, dus gebruiken we Google Translate. Zij op haar laptop en ik op mn foon. Kep de code voor haar Wifi netwerk gekregen er gaat niks van mn bundel af. Ze is 40 jaar en heeft nog 5 zussen en 2 broers en kennelijk runt ze deze homestay alleen. Na 3 koppies koffie duik in onder de douche. Boven zoek ik mn spullen ff uit en orden alles.
Het is 13:15 als ik samen met Hiểm aan tafel ga voor de lunch. Vandaag is t bewolkt en laat de zon zich niet zien. Na de lunch vraag ik haar of ik haar laptop mag gebruiken. Dat mag, dus ik sluit mn externe drive en mn GoPro aan en kopieer ik de bestanden van mn camera naar de drive. Zodoende kan ik alles weer van mn camera wissen zodat ik weer flink kan filmen en wat foto's kan maken.
Er komt n man t terrein opgelopen en gaat zitten. Ik begin n praatje en vraag waar hij vandaan komt. De man stelt zich voor als Mike en komt uit New York. Oorspronkelijk uit Missouri, maar hij is naar the big apple verhuist. Mike is 59 jaar en niet als de gemiddelde Amerikaan. Zo is hij slank, spreekt hij naast Engels ook Frans (!) en weet hij heel veel van wat er in de rest van de wereld speelt. Onze gesprekken zijn hierdoor zeer aangenaam, want die hebben heel wat diepgang. Hij heeft zelfs n gezonde hoeveelheid kritiek op de rol van Amerika in het wereldtoneel, zowel nâh als in t verleden. Hij is dus ook geschiedkundig goed onderlegd. Tijdens onze gesprekken stopt er n auto voor de deur waar 2 jongens uitstappen. Ook zei lopen t terrein op. Ik vraag ze of ze n plek om te overnachten zoeken. Tja, t is hier tenslotte n homestay dus gedraag ik me ook alsof t mijn home is. Zo pak ik mn eigen drinken, leeg ik regelmatig de asbakken, ruim tafels af, zet stoelen recht, zet vuile vaat bij elkaar, veeg ik ff als ik zie dat t ergens nodig is....dus is n logisch gevolg dat ik dit soort vragen aan toeristen stel om Hiểm zo aan klanten wil helpen. Maar nee, die slaappplaats hebben ze al. Ze willen alleen weten hoe ze daar moeten komen. Ik zeg dat ze rechtsaf moeten en dat ze t dan vanzelf zullen zien. Tja, we zitten hier op n t-splitsing dus 50% kans he? :D Nee hoor, ik weet dit toevallig echt. We stellen onszelf voor en praten nog n beetje. Sebastian en Tristan (Há, weer zo'n makkelijke naam! Zo heet t zoontje van mn goede vriend ook.) komen uit Strasbourg (bekt fijner dan Straatsburg). Weer Fransen. Maar gelukkig zijn ook deze 2 gasten relaxed. Ik vertel ze alle drie dat t eten hier goed en goedkoop is. Zodoende kan ik Hiểm melden dat ze voor 3 extra man kan inkopen (indien nodig) en koken.
Tristan en Sebastian gaan op zoek naar hun hotel terwijl Mike en ik nog wat verder praten. Het is hier n komen en gaan van Vietnamezen, maar t meisje wat ik nâh zie blijft hier toch best wel lang. Ze loopt ook 1 van de benedenslaapkamers in en uit, dus ga ik ff op onderzoek uit. Het meisje, Xuân (spreek uit als sun), is het 29 jarige zusje van Hiểm. Ze werkt als orgellerares en als ze vrij is, komt ze naar dr zus hier. Xuân spreekt iets beter Engels dan haar zus. Ze zegt dat ze dit in 2 maanden in haar vrije tijd m.b.v. de computer heeft geleerd. Erg knap gezien dat ze t aardig onder de knie krijgt.
Zoals afgesproken komen Tristan, Sebastian en Mike ruim voor etenstijd t terrein opgewandeld. We hebben dus mooi nog de tijd om te bieren en praten. Om 20:00 wordt t eten op tafel gezet en iedereen is t met elkaar eens: dit is lekkerrrrr. Het etentje wordt afgesloten met nog n biertje en dan gaan de drie weer naar hun eigen onderkomen. Ook Hiểm gaat snel naar haar slaapkamer. Misschien omdat ze zich niet lekker voelt (ze hoest namelijk best veel is me opgevallen) of gewoon omdat ze moe is. Xuân blijft iig nog gezellig bij me zitten praten. Tis n leuke griet en ze ruikt opvallend lekker. T enige mindere is dat ze mij net ff te vaak zegt dat haar zus vrijgezel is nadat ze mij heeft gevraagd hoe t met mij is haha. Maar dat mag de pret niet drukken. Net ff voor middernacht loopt ons gesprek ten einde. Ik wens haar n goeie nacht en loop de trap op.

ZATERDAG 28/11

Ik heb weer goed geslapen als ik om 08:00 uur wakker word. Ik schiet ff n broek aan en loop de trap af richting wc. Als ik weer boven kom, kruip ik toch onder de klamboe en ga nog ff liggen. Als ik mn ogen weer open doe, is t inmiddels 11:00 uur. Genoeg geslapen zo, dus ik ga voor de 2de keer naar beneden. Daar drink ik 2 bakkies koffie met Mike, die daar al zat. Na de koffie komt t eten op tafel. Lunch voor de dames, terwijl dit voor mij eigenlijk ontbijt is. Mike hoeft niet, dus eet ik gezellig met 2 dames. Als we bijna klaar zijn met eten, komen Sebastian en Tristan aangelopen. Precies op tijd. Gisteren hebben we afgesproken dat we vandaag met n bootje met pilootje Ba Bé Lake opgaan. Natuurlijk kent Hiểm iemand met n boot en ze belt em meteen op. De prijs die wordt doorgegeven bedraagt VND 650.000 wat na enig onderhandelen wordt teruggebracht naar n bedrag van 500.000 dong. Er wordt wel bijgezegd dat, vanwege t tijdstip, we niet de gehele route kunnen doen. We gaan dus alleen naar n waterval en niet naar Puong cave. Dit vind ik best jammer, want je kan door n tunnel in deze grot van de ene naar de andere kant varen. Daarnaast heb ik n paar dagen geleden juist al n waterval gezien. Maar goed, laat ik maar afwachten wat er op mn pad komt. Het is nog n stuk lopen naar de plek waar de boten op t droge liggen. We lopen langs de homestay van Mike en daarna langs die van Sebastian en Tristan. Na nog ff wat verder komen we bij de boten aan. We stappen in en de kapitein duwt de boot t water in en springt er ook in. Het is een groot meer en t is best indrukwekkend met al die bergen er omheen. Na n tijdje gevaren te hebben, leggen we aan bij wat huisjes. Vanaf hier zullen we moeten kopen naar de waterval. Bij de huisjes ligt wat vis te koop, gevangen in t meer. Het enige pad leidt ons in wat dichterbegroeid gebied. Het loopt lichtjes naar boven. Na n klein kwartier gelopen te hebben, horen we het gestroom van water en het geruis van water wat naar beneden klettert. Via stenen traptreden komen we uiteindelijk bij n uitkijkpunt uit. Hier hebben we zicht op de waterval. Ehhhh, waterval? Dit is meer n goeie stroomversnelling heur. Ik heb mooiere watervallen in Luxemburg gezien haha. Tja, sinds eergister ligt mijn watervallenniveau meteen n stuk hoger en helaas ben ik hier niet zo van onder de indruk. Maja....t houdt me van de straat zal ik maar zeggen he? Laat ik maar afwachten wat de rest van de boottocht ons nog brengt. We lopen weer terug naar de boot en stappen in. Deze keer worden we ergens afgezet waar we via n stenen trap naar boven moeten. Langs deze trap staan allemaal kraampjes, maar deze zijn allemaal al leeg. Als we aankomen, heeft de laatste verkoper net al zn spullen ingepakt en gaat hij weg. We lopen de trap op en komen uit bij n afgesloten binnenmeer. Het meer ziet er best wel apart uit, maar volgens de Lonely Planet zou er in t midden nog n klein eilandje moeten zijn met daarop n pagode. T kan natuurlijk zijn dat naast mn gehoor nâh ook mn gezichtsvermogen achteruit gaat, maar dat lijkt me sterk. In dat geval zou ik tenminste de andere 3 jongens moeten horen over die bezienswaardigheid. En dat doe ik niet. Maar ik zie dat hele eiland ook niet! N beetje teleurgesteld lopen we weer naar de boot. Daar zien we n bord bij de trap met n tekening van t eiland. Wat blijkt? Er moet halverwege de trap ook nog n grot zijn. Joepieeee! Snel de trap dus weer op. Ik zie aan de linkerkant iets van n platgelopen paadje de hoogte inlopen. De jongens klimmen meteen naar boven en ik volg aarzelend. Ik ben nog niet boven als ik uit hun reactie opmaak dat ik niet verder hoef te klimmen. De grot blijkt niet meer als n soort gat in de grond haha. Na dit fantastische schouwspel slenteren we weer naar de boot. De tocht gaat terug via n andere route. Onderweg zien we nog n grote groep vogels over t water scheren. Gelukkig vermaak ik me altijd wel op t water en nâh kan ik mooi ff spelen met n waterdichte camera, dus de boottocht kan ik best waarderen. Maar als de Puong grot nâh n even grote deceptie is als de waterval en overige kan ik iedereen die niks met varen heeft deze excursie afraden. Om 17:30 zetten we weer voet aan wal en de schemering gaat langzaam over in t duister van de avond.
We lopen weer gezamelijk naar mijn homestay als er n jongen op n motor stopt. Hij vraagt of we n plek weten waar hij kan overnachten. "Tuurlijk ouwe. Loop maar met ons mee.", zeg ik. Met zn 5en komen we aan bij Hiểm. Ik vertel haar dat ze n extra gast heeft vannacht. Ze vraagt hoeveel man t diner hier willen gebruiken. Als ik me omdraai naar de jongens om dit te vragen, zie ik nog net hoe Mike om de hoek verdwijnt. "Met vier man dus.", antwoord ik Hiểm. De jongen heet Nicolas en komt uit, ja hoor...wéér 1 erbij, uit Frankrijk. Op deze manier gaat mn niveau Frans weer flink omhoog. Sebastian spreekt n paar woorden Engels terwijl Tristan alleen Frans spreekt. Ok, n beetje Spaans en Italiaans, maar geen Engels iig. Maar Nicolas spreekt daarentegen goed Engels. Dit komt omdat hij al 4 maanden in Hanoi woont als uitwisselingsstudent en er op school alleen Engels wordt gesproken. Dat komt goed uit als ik t ff niet red met mn Frans. We kunnen t goed vinden met zn 4en en dat bevordert weer t bieren met elkaar. Kan natuurlijk ook zo zijn dat t andersom werkt. Om 20:00 wordt er weer n tafel volgezet met verschillende gerechten. Gelukkig zeggen ze alle drie dat t eten heerlijk is en dit bevestigt mijn vermoeden dat t met mijn smaak nog dik in orde is. Na t eten drinken we nog n biertje. Op de boot had ik Sebastian gevraagd wat ze morgen gaan doen. Hij vertelde me dat ze gingen hiken (is Engels voor heel lang wandelen) naar n grot en n waterval. "Dat lijkt me nâh n leuk idee.", dacht ik en vroeg hem of hij Tristan wilde vragen of hij er bezwaar tegen had als ik mee zou lopen, euhhh...hiken. Sebastian zegt:"Ik heb t er met Tristan over gehad en je bent van harte welkom mee te komen." "Nâh, top! Bedankt." We spreken hier om 10:00 af en dan vinden ze t tijd weer terug te lopen naar hun eigen homestay. We zeggen elkaar gedag en tot morgen. Als ze weg zijn, drinken Nicolas en ik onze laatste van de dag en gaan om 23:00 naar boven. Lekker slapie doen om morgen fris en fruitig te gaan hiken.

ZONDAG 29/11

Ik word om 08:00 wakker en heb redelijk geslapen. Er lopen hier in de buurt redelijk wat kippen en hanen rond en waarschijnlijk omdat t hier 6 uur vroeger is dan bij jullie beginnen ze hier ook eerder met kukelekuën. Namelijk al om 02:00 uur. Nâh is dat niet zo erg als ze de wereld 1 keer laten weten dat ze wakker zijn, maar die galbeesten houden dan kennelijk iets van n wedstrijd wie t langst en t hardst het meest vertyfte geluid uit zn strot kan produceren. Ik kan t jullie hier niet laten horen, maar n beschaafd kukelekuutje is t hier niet. Het klinkt iets zoals 'huughwulluhuuuhoesthoestroggelroggel!!' T lijkt wel of dat tinnef bij me onder de klamboe staat. "Ach, had ik mn buks nog maar.", verzucht ik. Maja...die heb ik niet meer dus veel kan ik er niet aan veranderen. "Laat ik maar gaan douchen. Misschien dat ik dan n beetje bijkom." Na t douchen is t tijd voor koffie. Ik kan er gelukkig nog 2 drinken voordat Tristan en Sebastian arriveren. Tristan lust ook wel n bakkie. Das mooi. Dan kan ik er ook nog 1 nemen.
Om 10:50 lopen Tristan, Sebastian, Nicolas en ik t terrein af en slaan linksaf. Volgens t informatiebord bij Hiểm moet t zo'n 3 km. naar de grot zijn en zo'n 7 naar de waterval. De tocht is leuk. Er wordt lekker gebabbeld, t tempo is goed en er valt genoeg te zien in de natuur. Natuurlijk hou ik mn ogen open voor vogelspinnen, want nâh ben ik er niet zo bang voor. Ten eerste omdat t daglicht is, ten tweede omdat dit in de natuur is waar ik heel hard kan wegrennen mocht de situatie penibele vormen gaan aannemen en ten derde omdat ik me in t gezelschap bevind van n Franse soldaat die net terug is uit Mali. Dus kom maar tevoorschijn als je durft. Maar dat doen ze dus niet en ergens bekruipt me t gevoel dat ze me dit vannacht betaald gaan zetten. De grootste spin die we zien is echter nog steeds geen kleintje. Lang leve mn GoPro camera en nog langer leve mn uitschuifbare GoPro stick (we zijn aan t 'hiken', dus dit is ook geen stok maar n stick) en hóp....fotootje gemaakt. Haha. Verder komen we nog n platgereden bidsprinkhaan tegen, n klein tevens platgereden slangetje en n levende geel groot soort wespensoort. En n triljoen ofzo verschillende vlinders. Kep in mn hele leven nog niet zoveel vlinders gezien als in de paar dagen dat ik hier ben. En de ene is nog mooier dan de ander.
We komen n bord tegen waarop staat:"Welkom bij de Hua Ma grot". We zien echter niks en blijven de weg waarop we aan t hiken zijn volgen. We lopen n dorpje in en ieder kind wat ons ziet, roept:"Hellooooo!" waarop wij met zn allen antwoorden door ook hellooooo te roepen. We lopen door t dorp en aan de rand hiervan zien we n klein riviertje onder de weg stromen. Misschien komt dit water wel uit de grot en zijn we er bijna. Nog ff doorstappen dus. We lopen n helling op waar we n aantal tieners tegenkomen. Met handen en voeten maken we duidelijk dat we de Hua Ma grot zoeken. "Oohhh, maar dan zijn jullie te ver.", zeggen ze. "Jullie moeten terug naar dat bord." Saaanggg, dat zijn dan aardig wat extra kilometers! Gelukkig had ik onderweg n winkeltje gezien waar ze Red Bull verkopen. Het is alweer n tijdje geleden dat ik die voor t laatst heb gedronken, dus ik denk dat ik er wel weer n boost van zal krijgen. Weer terug door t dorp dus waar we weer van alle kanten "hellooooo" horen. En langs t winkeltje waar in n blikkie rooie stier bemachtig. Als we weer bij t bord aanbelanden, zien we nog steeds niet iets van n ingang ofzo. Oh wacht, er komt n man uit t gebouw aan de overkant. We lopen naar hem toe en zegt dat de entree voor de grot (sorry, kweet t niet meer. Heb t niet opgeschreven) VND ? bedraagt. "Das best, maar waar is die grot dan?" Hij wijst naar de overkant waar we zojuist stonden. Er staat n soort slagboom bijna op de grond. Wij dachten dat dat afgesloten gebied was, maar daar moeten we dus overheen. Na betaald te hebben doen we dat. Dan volgt er een steil pad wat ons naar boven voert. We komen aan bij een stenen trap die verder naar boven gaat. Tis gelukkig ook niet zo'n kleine trap. Sebastian en ik moeten halverwege de ongeveer 600.000 treden ff stoppen om op adem te komen. Kwa trappenlopen is mn conditie niet al te best. Nâh hoor ik sommige al zeggen:"Dan moet je stoppen met roken." Ja, voor dit soort gevallen geef ik jullie gelijk, maar als ik later weer ga duiken, is roken weer n pluspunt. Hoe kleiner mn longen door t roken worden, hoe minder zuurstof ik onder water verbruik, hoe langer ik dus onder water kan blijven. En hoe vaak klim ik nâh trappen om n grot te bezoeken? Besides, degene die gelijk met me opgaat met roken, staat als eerste boven. T zegt dus niet alles, behalve dat ik als n ouwe hijgende hond boven kom. En zwetend als n otter. Mn t-shirt begint al n donkere kleur aan te nemen en zelf heb ik last van n lekker koppakking. T lijkt net of ik met mn kop onder de kraan heb gehangen haha. Anyhoe, we staan dus bij de ingang van de grot. Sebastian en ik drinken wat water terwijl Tristan en Nicolas de grot al in gaan. Even later volgend wij hun voorbeeld. Mn ogen moeten ff wennen aan de duisternis. Het enige wat ik zie is een grote wenteltrap die in de diepte verdwijnt. Ik pak n zaklamp zodat ik de treden zie om die grote sawa-trappers van me veilig op neer te kunnen zetten. We lopen rustig de trap af. Altijd fijner dan trap op. Eenmaal beneden kijk ik om me heen. De grot is schaars verlicht en wat ik zie....tja, is n grot. Hoe moet ik nâh n grot beschrijven? Stalagmieten, stalactieten (dat zijn die dingen die aan t plafond hangen), open ruimtes met daarbinnen weer gesteente die door de eeuwen heen zijn gevormd door water en/of wind, zuilen (die ontstaan wanneer stalagmieten en stalactieten elkaar raken), eh...wacht ff....dat is iets wat ik voor t eerst zie in n grot...in een grote open ruimte (kathedraal) staat een enorm groot wit beeld van n Boeddhistische priester. Het is me alleen niet duidelijk of deze uit n rots die hier al was is gemaakt of hier later neer is gezet. Tis iig wel mooi en past hier ook wel. Wat zeker hier later is neergezet is n beeld van Buddha die hoog op n punt van n rots zit. We volgen t pad wat ons tussen 2 zuilen door leidt. Dat is ook wel grappig. Net of ik door n deuropening ga. En dan houdt t pad op. Einde van de voorstelling. Ah nee hè? Ik had nog zo gehoopt op n doorgaande grot waar je ergens anders uitkomt. Nâh moet ik die wenteltrap weer helemaal oplopen. Maja...kep ook geen zin hier te overnachten dus moet t maar. De stenen trap buiten en t steile pad naar beneden is weer geen probleem. Alleen voorzichtig, want de zolen van mn schoenen zijn nog n beetje vochtig van de grot.
Ok, de grot hebben we gehad. Nâh naar de waterval dus. We lopen weer terug naar t dorpje. Aan t begin hiervan splitst de weg zich. 1 Kant gaat rechtdoor, t dorpje in, de andere gaat rechtsaf. Deze moeten we hebben. We stappen nog steeds lekker door. Eerst passeren we nog n enkel huisje links en rechts, maar al gauw lopen we weer door enkel natuur. Na n kleine tijd verandert de weg in n helling naar boven. Bij steile hellingen staan er altijd borden met het percentage van de helling. Tot nâh toe heb ik alleen 10% gezien. Eén keer 11%, toen uit Bac Ha vertrok. Dit bord geeft echter 13% aan! Say what!?! Dit betekent dat elke 100 mtr. die we lopen we 13 mtr. hoger zitten t.o.v. het beginpunt. Nâh is dat geen probleem als de weg maar 10 mtr. is, maar doorgaans staan dit soort borden niet bij weggetjes van maar 10 meter. Ik zie vanaf hier al dat t n aardig lange weg is. Maar ik wil nâh eenmaal naar de waterval met de boys, neem ff n hele diepe adem en begin met goede moed aan de klim. Ik merk meteen al dat t zwaar is en t duurt niet lang voor t water uit mn kop gutst, mn t-shirt n geheel donkerder kleur heeft gekregen (behalve t gedeelte wat over mn broek hangt) en mn speciale, sneldrogende, handdoek zó nat is dat het spontaan zn voornaamste taak is vergeten, namelijk sneldrogen! Halverwege stop ik ff om op adem te komen. Sebastian staat net ff verder hetzelfde te doen, terwijl Tristan en Nicolas doorlopen alsof ze net begonnen zijn met wandelen. "Ça va?", vraagt Sebastian. Ik heb zelfs geen fut meer voor cynisme en zeg:"Ik ben op, ouwe." Maar tóch wil ik door. Dus ga ik weer. De ene voet voor de andere. Het gaat alleen tergend langzaam. En langzamer en langzamer. Maar uiteindelijk ben ik boven! Joechei, wat een jolijt. Persoonlijk overwinninkie voor Paulus. Alleen van hier kijk ik verder weer de diepte in. Oh neeee! Als ik verder ga, moet ik op de terugweg wéér naar boven. Dat zie ik niet zitten. Ik zie mezelf hier wel lekker zitten en zeg tegen de boys:"Gasten, gaan jullie maar verder. Ik wil jullie niet ophoudrn en wacht hier wel op jullie." Maar daar willen ze niks van weten. "We houden hier wel even pauze om op kracht te komen.", zeggen ze en gaan op n muurtje langs de weg zitten. Uit verschillende tassen komen allerlei etenswaren tevoorschijn. Tomaten, kleine banaantjes, n zak met geroosterde sojabonen, n halfie wit (brood!), kleine zakjes chips, 2 blikkies bier, er wordt zelfs n blikje paté neergezer. Haha, Fransen en hun eten he? "Tast toe.", zeggen ze en iedereen begint met eten. Ha, sojabonen en bananen...die zijn goed voor de verbrande koolhydraten. Ook 2 boterhammen met paté vinden moeiteloos hun weg naar mn slokdarm. Dat doet n mens goed. We genieten nog ff van t uitzicht als Tristan naar beneden loopt. Even later komtie joggend weer terug. "De waterval moet hier vlakbij zijn.", roept hij. Als hij weer bij ons is, zegt hij:"Ik zie beneden om de hoek water stromen en even verder kan ik de waterval zien." Ik ben weer op kracht en als ik zo dichtbij bent, blijf ik natuurlijk niet zitten. Dus ik gooi mn haar los en roep:"Vooruit met den geit! Je leeft maar één keer." En zo, lieve kinderen, vervolgden onze 4 moedige helden hun zware tocht.
Als we eenmaal beneden zijn, zien we inderdaad n stroompje. We lopen nog n stukje door en ja hoor, precies zoals Tristan al zei, daar links in de verte, vanaf n hoge berg, zien we een enorme hoeveelheid water vanaf grote hoogte in t diepe storten. Dit is waar we voor gekomen zijn. We zien dat we nog n behoorlijke afstand te overbruggen hebben, maar deze waterval is 100 keer spectaculairder als die we in Ba Bé lake hebben gezien, dus schakel ik naar de laatste versnelling en stap stevig door. We lopen weer door n dorpje waar kinderen ons weer begroeten met hun 'halloooo'. Er is er 1 bij die er 'money. One dollar.' aan toevoegt. Haha, ik ga stuk! :D Lachend lopen we door. Er wordt hier veel aan landbouw gedaan, dus moeten we met n grote omtrekkende beweging langs de akkers lopen. Er volgt nog n klein colletje uit de 2de categorie en dan staan we op n grote open plek. Als ik naar boven kijk zie ik de top van de waterval en de tientallen meters waar t water zich naar beneden stort. Als ik tussen t struikgewas naar beneden kijk zie ik t water tussen grote rotsblokken wegstromen. Rechts loopt n bergpad verder naar boven. Met de gedachte dat we zo de hele weg weer terug moeten, besluit ik mn laatste restje kracht te besparen en zeg tegen de jongens dat ik hier blijf zitten op n rotsblok. De drie Fransen lopen t bergpad op om te zien hoe dicht ze de waterval kunnen benaderen. Ik kijk om me heen en bedenk dat deze open plek ideaal zou zijn voor n homestay. T uitzicht op de waterval aan de ene kant en over de vallei aan de andere kant is spectaculair. En het ligt aan t eind van n doodlopende weg, dus er komen hier alleen lokale geitenhoeders en eventueel toeristen. Die zijn we onderweg namelijk helemaal niet tegen gekomen. Lekker rustig is t hier zeker, zo aan t eind van de wereld. Na n dik half uur komen Tristan, Sebastian en Nicolas t pad weer afgelopen. Ze vertellen dat ze bij n poel geweest zijn waar t eerste deel van de waterval in valt en van daaruit weer verder naar beneden klettert. Ze hebben er niet gezwommen, maar t kan daar wel. T lijkt mij ijskoud, die poel met bergwater. Het is inmiddels 16:00 uur en ik zeg dat we zachtjesaan weer aan de terugreis moeten beginnen. "Het zal niet lang meer duren voordat t donker is.", zeg ik. "Denk je dat?", vraagt Nicolas. "Zeker.", zeg ik. "Als we bovenaan de top van de helling van 13% naar beneden is t donker. In ieder geval wanneer we daar naar beneden zijn gelopen." De terugweg is gelukkig makkelijker dan de heenweg, maar ik merk dat we vandaag hele stukken hebben afgelegd. En inderdaad, als we bovenaan staan, is het bijna donker. Dat bemoeilijkt het lopen enigzins, want zo zie je niet waar je (op) loopt. De zaklampen komen tevoorschijn en we beginnen aan de afdaling. Is de weg naar boven n aanslag op mn kracht en uithoudingsvermogen geweest, de weg naar beneden is door de steile hellingshoek n aanslag op de spieren en pezen in mn benen. Het duurt ook niet lang voordat ik de kruisband in mn rechterknie begin te voelen. In mn linkerschoen voel ik mn sok n klein beetje schuren over mn voet, wat ook niet zo prettig aanvoelt. "Dat zal wel n blaar worden.", denk ik. Maar we zijn op de terugweg en dat geeft me extra kracht. Als we weer de paar huisjes bij de t-splitsing voorbij lopen, zie ik dat er vanuit 1 daarvan drinken wordt verkocht. Ik koop daar n anderhalve liter fles water, want ik heb niet meer. Voor Tristan, Sebastian en mezelf koop ik n biertje. Nicolas bedankt er vriendelijk voor. Ik klap er n pijnstiller en n Iboprufen in en at mn bierie. Dat zal de pijn wel verlichten en mn spieren iets verslappen zodat t laatste stuk geen probleem moet zijn. We lopen weer verder, maar mn tempo gaat flink omlaag. Sebastian en Nicolas, echter, hebben t tempo van n Ethiopische marathon renner en weldra zijn ze buiten mn gezichtsveld verdwenen. Tristan heeft kennelijk nog evenveel energie, maar blijft toch bij me. Ik zeg tegen hem:"Ik kan wel zien dat jij in t leger zit. Je laat niemand achter he? Dat herken ik nog uit mn eigen diensttijd." Hij knikt en zegt:"Dat klopt. De laatste man loopt nooit alleen." Uiteindelijk komen we om 18:30 uur weer terug bij mn homestay. Ik weet niet waarom er op t informatiebord afstanden van 3 en 7 km. staan, maar ik weet wel dat we vandaag zeker zo'n 40 km. gehiked hebben. Zeiknat en helemaal naar de gallemiese weet ik nog net de koelkast te halen en er 4 bier uit te pakken. Ik laat mn rugzak van mn schouders glijden en haal mn verslagboekje eruit. En wat denkie? Ook gedeeltelijk nat, net als mn Lonely Planet. Haha. Ik zet ze rechtop en vouw ze open zodat ze kunnen drogen. Dan plof ik in n stoel en proost ik met de anderen op n zware, maar mooie tocht vandaag. Bij t aanblik op me lachen Hiểm en Xuân zich rot en haasten ze zich in de keuken om met t eten verder te gaan. Dit staat even later voor ons en we eten alle vier als dokwerkers die n week niet te vreten hebben gehad. We spoelen alles weg met nog n paar biertjes en dan lopen Sebastian en Tristan weer naar hun hotel. Nicolas en ik lopen, nâh ja... hij loopt, ik kruip, naar boven en gaan naar onze kamers. Ik wens hem al t beste voor de toekomst, want morgenochtend vroeg stapt hij weer op zn motor om verder te reizen.
Slapen. Rust. Hèèèèè......

MAANDAG 30/11

Ik word om 08:30 uur wakker. Ondanks dat ik goed geslapen heb, merk ik dat ik nog steeds weinig energie heb. Zelfs de bakken koffie hebben niet t beoogde effect. Er komt niks uit mn handen. Ik loop nog wel ff naar t eerste de beste winkeltje voor peuken en n blikkie Red Bull. Als ik hier weer terug ben, haal ik voorzichtig met n mes de aan elkaar vastgeplakte bladzijden van mn schrift en boek los. Om 12:00 serveert Hiểm de lunch die we samen nuttigen. Na de lunch was ik wat kleren en hang ze op. Hierna kijk ik op Popcorn Time naar de film Pixels die ik erg grappig vind. De videospelletjes die ik vroeger speelde komen er in voor net als acteur Kevin James om wie ik altijd wel moet lachen. Vlak voor t einde van de film komen Tristan en Sebastian om 19:00 uur aangelopen. Ik zet de film op pauze en pak bier voor ons. Na n uurtje gezellig bieren, pauzeren we even om te genieten van ons avondeten. Hierna gaan we weer verder en t is n hele gezellige avond. Het is hun laatste avond hier en Hiểm regelt 2 Xe Om (motortaxi's) voor morgenochtend om 08:00 uur hier voor ze. Ik zeg ze dat ik speciaal vroeg op zal staan om afscheid te nemen. We wisselen telefoonnummers uit en ze zeggen:"Als je plannen in Azië niet mochten lukken, dan heb je bij ons altijd n schuiladres als je die nodig hebt." "Hahahaha, bedankt gappies. En als t wel lukt, dan hebben jullie alvast n nieuw vakantie adres voor volgend jaar.", antwoord ik. Om 22:30 maken ze em de pleiterik en kijk ik mn film af. Hierna duik ik weer onder mn klamboe.

DINSDAG 01/12

07:15 uur. Mn wekker gaat. Waarom zo vroegggg? Oh ja, ik zou afscheid nemen van Tristan en Sebastian. Dan sta ik maar op.
Om 07:40 komen ze met hun rugzak aangelopen. Gezamelijk drinken we koffie. Daar zal je de 2 Xe Om hebben. De chauffeurs wachten geduldig tot we onze koffie op hebben. Nogmaals nemen we afscheid van elkaar en dan zijn ze weg.
Ik maak nog n koffie voor mezelf en lees mn emails, t nieuws op mn NOS app en zet Popcorn Time aan. Heeejjjj...de film 'Straight outta Compton' staat erop. Die had ik eigenlijk nog in NL willen kijken, maar dat was er niet meer van gekomen. Dan kijk ik em hier lekker. Bluetooth speaker op tafel en streamen maar. Waarschijnlijk is deze film niet zo populair, want t streamen gaat erg langzaam.
Om 13:00 uur gaan Hiểm en ik lunchen. Na de lunch komt de zon voorzichtig door. Ik besluit ff n stuk te gaan lopen en kleed me om. Met mnn speciale wandelbroek en bergschoenen aan, gooi ik mn rugzak over mn schouders en zeg gedag. Ik loop de brug over, want deze weg ken ik nog niet. Op de heenweg hier naartoe reden we wel over deze weg, maar toen was t donker en kon ik niks zien. Het is niet zo'n uitputtingsslag als eergister, maar is toch pittig met weer n helling van 10%. Ik loop langs de weg en kijk goed naar de berm. Hopelijk kom ik nah wel oog in 8 ogen te staan met n vogelspin. Maar nee hoor, dat geluk heb ik niet. Wel weer veel mooie vlinders, n dooie miljoenpoot (die wil je ook niet in je broekspijp hebben) en n dooie bidsprinkhaan. Vanaf hier heb ik ook n prachtig uitzicht op Ba Bé lake beneden. Ik maak wat foto's en loop weer door. Na n tijd kom ik bij m afdaling van 10%. Ik tjek de tijd en besluit rechtsomkeer te maken. Volgens mijn calculaties zal ik dan nog met t laatste beetje licht thuis moeten komen. De terugweg neemt aanzienlijk minder tijd in beslag als de heenweg en om 16:45 kom ik t terrein weer oplopen. Dat was n lekkere wandeling van 1,5 uur. Ik drink n paar biertjes terwijl ik de rest van de film probeer af te kijken. Maar t streamen gaat nog steeds langzaam, dus als Hiểm om 20:00 de tafel dekt, heb ik em nog niet helemaal gezien. "Ik laat em vannacht wel helemaal inladen zodat ik morgenochtend de rest kan zien.", denk ik. Hiểm's 14-jarige neefje is er ook. Hiểm zegt dat ze niet mee eet, dus ik zit alleen aan tafel met dr neefje als ze wegrijdt op dr scooter. Na t eten gaat de jongen tv kijken. Ik rook nog n peukie en besluit om 21:00 uur naar mn nest te gaan. Hopelijk zit ik morgen weer op mn vertrouwde energielevel.

WOENSDAG 02/12

Heeerlijk! Ik word pas om 08:30 uur wakker. Fakking lekker geslapen. Wel met de meest vage dromen, maar die zijn t vetst. Als iemand nâh ooit nog ns n dream-recorder uitvindt, dan ben ik de eerste die em aanschaft. Dan is in 1 klap heel Hollywood werkloos. Want wat er zich in mijn hoofd wel niet allemaal afspeelt.....te mal voor woorden. Daarom ben ik ook nog nooit bij n psychiater wezen horizontaal-bank-hangen; bang dat ik em gillend t gekkehuis in jaag.
Onder t genot van 2 bakkies pleur kijk ik zonder haperingen de rest van de film 'Straight outta Compton'. Ik voel me weer als vanouds en merk dat ik zin heb te schrijven. Ik pak mn verslagschrift, die inmiddels droog is, en sla t open. Waar was ik gebleven? Wat??? Zes dagen te beschrijven? Dat is n tijd geleden dat jullie iets van me vernomen hebben zeg. Nah ja, dan wordt t waarschijnlijk weer n stuk waar je de komende 6 dagen voor nodig hebt ghehe.
Ik zet de muziek van The Doors aan en begin met schrijven. De woorden verschijnen weer in rap tempo vanuit t niets op mn beeldscherm. Al snel zit ik weer in de flow. Ik zing lekker mee met Jim en pak n biertje. Nâh gaatie helemaal lekker. Bam bam bam, t lijkt wel of mn vingers n eigen leven leiden.
Om 13:00 stop ik even om met Hiểm te eten. Daarna ben ik de hele dag bezig met schrijven. Af en toe zoek ik iets op of denk ergens over na, maar zodra ik weer ga typen gaat t weer razendsnel.
Laat in de middag komt er n klein vrachtwagentje t terrein oprijden. Deze komt 120 volle watertanks van ieder 20 liter afleveren en de lege die hier staan weer meenemen. Nâh ben ik nogal van de ouwe stempel en vind ik dat n vrouw, die telkens zo lekker voor me kookt, niet hoeft te sjouwen. De chauffeur klimt achterin de laadbak en geeft de vaten aan terwijl de bijrijder en ik ze allemaal eruit tillen en wegzetten. Als de wagen leeg is, gooi ik denlege achter in de bak. De gasten vinden t prachtig en als de chauffeur snel nog ff n foto van me maakt, komt de bijrijder me n flesje water brengen als dank. "Die bewaar ik voor later, vriend, want ik zit nâh aan t bier." Na deze korte onderbreking blijf ik doorschrijven tot 20:00 uur.
Dan gaan Hiểm, haar neefje die weer langs is gekomen en ik eten. Ze vertelt dat ze gisteren plots weg moest, omdat haar vader ineens zo ziel was. Maar gelukkig gaat t nâh weer iets beter met hem. Na t eten schrijf ik mog verder tot 22:15 uur. Helaas krijg ik t vandaag niet af, want ik heb nog 3 dagen te beschrijven. En wanneer ik morgen wakker word, zijn t er ineens 4. Niet te geloven he? Dat zoiets mogelijk is?

DONDERDAG 03/12

Ik open mn ogen. Op de tast zoek ik mn telefoon, maar kan em niet vinden. Ha, daar istie...onder mn schouderblad. "Dan heb ik lekker liggen rollen vannacht.", denk ik. Hij geeft aan dat t 07:20 uur is. Ik heb niet t gevoel dat ik nog verder kan slapen. Dan kom ik er maar uit. Volgens mij heeft t n beetje gewaaid vannacht, want op de overloop ligt wat schone was van me op de grond. Ik raap t op, schud t uit en hang t weer over de waslijn die ik heb opgehangen. Later maar ns opvouwen en in mn rugzak proppen.
Vandaag ga ik mn verslag afschrijven en n beetje inpakken. Misschien dat ik morgen hier weer vertrek.
Ik loop de trap af en merk dat t iets harder waait dan ik tot nâh toe ben gewend hier. Dat maakt t meteen iets frisser. Hiểm maakt n kop koffie voor me klaar. Deze drink ik eerst op voordat ik enig andere activiteit overweeg.
Met t laatste beetje koffie wat nog in de bus zit, maak ik n 2de. Hiểm rijdt weg op haar scooter en even later is ze terug met nieuwe koffie. Ze maakt meteen nog n bakkie voor me. Rond 09:30 ben ik wakker genoeg om t scbrijven te hervatten. Ik zet n lekker Deep House setje van Marcus Worgull op en sla mn schrift open. Let the writing beginnn!
Ik merk dat ik er zin in heb, want t gaat weer even vlot als gister. Zo weet ik van n paar woorden op papier toch weer n beetje tekst te produceren. Ik heb mn verslag van 1 december om 13:00 uur af. Precies op tijd, want de lunch is klaar. Vandaag eet Hiểm niet mee, want ze zit aan de medicijnen voor haar keel zegt ze. Na drie kwartier zet ik mn muziek weer aan en ga verder met schrijven. Ik heb 2 december binnen no-time in mn scherm staan en denk:"Ja, als ik nâh toch van plan ben morgen hier te vertrekken, dan kan ik evengoed ook de dag van vandaag erin knallen. Het zal dan wel van moment op moment schrijven worden, maar past dan wel beter in t geheel." Dus schrijf ik nog naar even verder. Het is net voor 3en als ik deze woorden typ. Met de rest van de dag zal ik ff moeten wachten. Dat doe ik aan t eind van de avond wel. Dan kan ik t hele verslag meteen uploaden en mss wat fotootjes erbij plaatsen. Ik denk dat ik me zo maar weer ns ga scheren. Dat is ook al ruim n week geleden. Daarna n lekker lange warme douche en mn spullen pakken. Dan nâh maar ff copy/paste van t hele verslag. Just to be sure.
En dat was n verstandige keuze, want als ik om 16:00 klaar ben met t selecteren van de foto's die ik wil uploaden, pak ik ff de internetpagina met mn verslag erbij. En wat zien ik? Helemaal niks! Leeg, foetsie, weg, kaput. Hopelijk zit alles nog in t geheugen van de telefoon en ik druk op 'plakken'. Gelukkig! Mn tekst staat er weer. Pfeww....
Hiểm voelt zich niet goed en ligt te slapen. Ik pak mn laatste beetje was van t touw en haal t touw van de balken. Ik berg alles op in mn backpack en leg alvast wat kleren klaar voor morgen. Rond 16:45 begint t te regenen. Ik besluit nog ff n film te kijken. Hiểm komt haar bed uit en gaat aan t eten beginnen. Ik zeg tegen haar dat ze voor mij geen haast hoeft te maken. Toch duikt ze de keuken in. Ik kijk de film af en ze komt om 18:30 naar me toe en zegt dat t eten klaar is. Misschien is dat wel goed ook, want dan ga ik ook lekker vroeg naar bed. Als t goed is, komt er morgenochtend om 07:30 uur n busje hier waarmee ik naar Bac Kan kan komen. Zonder haar, maar wel weer net haar neefje, eet ik wat. Niet zo veel, want voor mijn gevoel heb ik net gegeten. Als we klaar zijn, ruimen we de tafel af en leg ik vervolgens de laatste hand aan mn verslag. Ik vraag aan Hiểm wat ik haar in totaal verschuldigd ben. Ze pakt dr grote boek erbij en rekent alles uit. Het is in totaal VND 3.625.000 net iets meer als € 150,-. Door de taalbarrière is er enige onduidelijkheid of ik nâh wel of niet met euro's kan betalen. Ik had dus begrepen van wel, maar nâh blijkt t weer niet zo te zijn. Er is hier natuurlijk geen bank in dit nationale park, maar er komt nâh iemand aan, als t goed is, die kan wisselen. Ik zit dus nog wel ff beneden. Binnen n kwartier os de man hier. Hij stelt zich voor als Long. Het is n aardige kerel van 38. Hij kan t geld niet wisselen, maar zorgt ervoor dat ik alsnog in € kan betalen. Ik geef Hiểm er 160 en zeg dat de rest voor de moeite is. Gemiddeld € 20,- per dag incl. overnachten, 2 maaltijden in overvloed, koffie, water, peuken en heel veel bier.....ik zeg ik hou ervan.
Om 21:20 neemt Long afscheid en type ik mn laatste woorden voor vandaag. Ik ga naar boven en op mn slaapkamer upload ik t hele zaakie en ga pitten. Morgen weer vroeg op.