Terug naar Hanoi, Vietnam

Maandag 17 december 2018
Het is maandag 17 December 2018 en om 07:30 uur gaat mn wekker. Zachtjes loop ik de trappen af naar de woonkamer om wakker te worden met n bak koffie. Dit is de laatste dag dat ik in het huis van mn maat, Toni, woon. Twee jaar geleden bood hij mij zn zolderkamer aan en vanuit die positie kon ik weer werken aan mn toekomst. Solliciteren, werken (veel werken!), n medicijnonderzoekje hier en daar en studeren om Engels leraar te worden. En nah is t tijd om weer terug te gaan naar mn geliefde land Vietnam.
Beneden tjek ik mn telefoon en zie dat ik n SMSje heb gekregen van Aeroflot, de maatschappij die me via Moskou naar Hanoi zou brengen. Er staat dat mn vlucht vertraagd is. Toni komt naar beneden en ik zeg dat hij nog wel ff terug naar bed kan. Even later komt zijn dochter Wendy naar beneden. Zij vertelt me dat ik, ondanks aangekondigde vertragingen, alsnog op tijd hoor in te checken. Snel ga ik naar boven om mn backpacks in te pakken. ​Wat n stress! Ik krijg t er niet allemaal in. Hoe komt t dat ik ineens zoveel spullen heb? Oh ja, al die cadeaus die ik van mn vrienden en collega's heb gekregen. Plus die twee flessen jenever en 2 blikken stroopwafels voor mn Vietnamese vrienden. Ik prak zoveel mogelijk in mn backpack, daypack en flightbag. Wat ik over heb laat ik achter. Op zeker dat ik teveel gewicht bij me heb, maar dat is voor later zorg.
Om half 11 rijden Toni, Wendy, Helga en ik naar Schiphol. Buiten bij de incheckbalies drinken we n bak koffie en roken we n peuk. Dan is t tijd om afscheid te nemen. Ik neem plaats in de lange rij bij de incheckbalies van Aeroflot. Als ik eindelijk aan de beurt ben, wordt ik doorgestuurd naar n kantoortje van de luchtvaartmaatschappij. Hier wordt mij verteld dat ik mijn aansluitende vlucht niet zal gaan halen; daarom boeken ze me over naar Emirates die me via Dubai naar Hanoi zullen brengen. Emirates yeahhhhh, drieeneenhalf uur wachten op Dubai airport neeeeee. Maar ook dat is voor later zorg. Snel naar de incheckbalie, door de scan, douane en dan moet ik me nog haasten om bij t vliegtuig te komen. Net op tijd! Ff n klein deja vu momentje van 3 jaar geleden.
Achter bij de nooduitgang zie ik drie lege stoelen. Ik vraag of ik daar mag plaatsnemen wat mag. De Thaise man achter me komt bij me zitten. Zijn naam is Lin en hij spreekt Nederlands. Gezellige man met leuke gesprekken. Nadat we zijn opgestegen, vraagt de Ierse stewardess wat ik wil drinken. "Een biertje?" "Sure. Maar wat heb je nog meer?" "Scotch?", vraagt ze. "Scotch it is!" Ik krijg niet 1, maar 2 kleine flesjes whiskey en n blikje bier. Goed begin, denk ik zo. Dit gaat zo de hele vlucht door en als we, na zo'n 6 uur vliegen, op Dubai geland zijn loop ik lichtelijk aangeschoten t vliegtuig uit. Samen met n Duitse gast loop ik naar t rookhok om daarna samen ergens n biertje te gaan drinken.
We zien maar 1 plaats waar ze bier schenken. We bestellen 2 bier en ik ben meteen weer nuchter. 27 faking euro!!! Ik hoef de hele brouwerij niet te kopen hoor. Maja, dit moet je ook 1 keer in je leven hebben meegemaakt. Cheers!
Om 03:30 uur zit ik weer bij de nooduitgang in t 2de vliegtuig. Nah wel alle stoelen bezet. Slapen doe ik niet; heel af en toe dommel ik wat.

Dinsdag 18 december 2018
Net na 12 uur plaatselijke tijd landen we op Noi Bai Airport, Hanoi. Met de taxi ga ik naar het Old Quarter, waar ik n kamer wil hebben in t hotel waar ik al zoveel nachten heb doorgebracht in t verleden. Midden in t oude kwartier, waar genoeg te eten en drinken te vinden is en waar ik de weg weet.
Maar het hotel is dicht vanwege verbouwing. Dat wordt n ander hotel zoeken. Ik kom uit bij het Hanoi Legend Hotel in dezelfde straat.
Mn kamer is op de 5de etage aan de achterkant van t gebouw. Geen raam, geen lift. "Ôi xôi ôi." Toch check ik in.
Dan naar buiten. Eerst n lekkere Vietnamese koffie. Dan naar het, mij bekende, straatje waar ik mijn kretek sigaretten altijd kocht. Maar daar aangekomen zie ik de vrouw niet meer. Navraag leert me dat ze ermee gestopt is. En hoe goed ik ook zoek, ik kan niemand vinden die wel kretek voor me heeft. Het begin verloopt niet helemaal vlekkeloos, maar als dit nah alles is heb ik zeker geen recht tot klagen. 
Vanaf Hoan Kiem Lake loop ik terug t Old Quarter in. Ik ben onderweg naar t restaurant Bistro van mn vrienden Adam en Vi. Die zijn er nog niet als ik buiten plaats neem. Ik zie hier sowieso geen bekenden meer werken. De vele straatverkopers en bewoners in deze buurt herken ik nog wel. Sterker nog….ze herkennen mij ook nog. Hoe is t mogelijk na al die tijd. Even later komt er wel n bekend personeelslid aan. Hij begroet me hartelijk en haalt n biertje voor me. Niet gek lang daarna komt Vi op dr scooter aanrijden. Dr mond valt open van verbazing en roept:"Oh mijn god....Paul, je bent hier!" We omhelzen elkaar waarna ze bij me gaat zitten. We praten even bij en dan moet ze weg. Maar ze komt nog terug beloofd ze. Dan ineens staat Adam naast me met 2 glazen drank. Ook van hem krijg ik n knuffel waarna we proosten en drinken.  Nadat hij aan t werk is gegaan, krijg ik n grote "hot pot" met seafood, vlees en diverse groenten in bouillon van hem als welkomsgift. Als Vi weer terug is, geef ik haar n blik stroopwafels en Adam n halve liter Ketel 1. 
Tegen middernacht neem ik afscheid en loop terug naar mn hotel en ga met n tevreden gevoel slapen.

Woensdag 19 december 2018
Nadat ik ben opgestaan, loop ik naar beneden en vraag of ik n kamer aan de voorkant mag. Dat kan. En wel 1 die iets kleiner is en daarom 50.000 Dong per nacht goedkoper is. Scheelt toch weer 2 euro haha. En 2 trappen minder lopen. Nadat ik mn spullen in de andere kamer heb gebracht, ga ik naar buiten. Ik loop weer naar Hoan Kiem Lake. T kan toch potverdikkie niet zo zijn dat hier geen kretek meer te krijgen is? Uiteindelijk wint de aanhouder en ik vind n vrouw die me n slof Gudang Garam verkoopt. ZIjn wel iets duurder dan de laatste keer, maar Paulie blij.