De laatste dagen in Vietnam & v/h jaar van de geit

DONDERDAG 04/02

Ik heb goed geslapen. Dat mag ook wel, want ik word pas om 12:45 wakker. Ik maak n oploskoffie en wanneer ik n beetje bijgetrokken ben, ga ik verder met t typen van mn verslag. Lekker muziekie erbij aan en hoppaaaa....om 16:10 is t af. Wat fotootjes erbij en dan kan ik mn berichtjes beantwoorden. Hierna prik ik mn telefoon aan de lader en ga ik douchen en aankleden.
Om 17:15 loop ik buiten. Het is deze keer niet makkelijk n vrije taxi aan te houden. Ach ja, dan loop ik voorlopig maar even. Kan ik meteen n broodje scoren. Kep nog niks gegeten vandaag. Zodra t vrouwtje me aan ziet komen lopen, steekt ze vragend haar vinger in de lucht. Ja hoor pop, je kan er 1 voor me maken. Wanneer ik mn broodje op heb, zie ik nog steeds geen vrije taxi. Laat ik dan maar meteen doorlopen naar n juwelier om wat geld te wisselen. Ik ben toch in de buurt.
Bij de juwelier staan twee dames; 1 achter en 1 voor de toonbank. Ik vraag of ze euro's kunnen wisselen. De vrouw voor de toonbank knikt en pakt n rekenmachine waarop ze '2200' intikt. Lachend schud ik mn hoofd. "Neeeee jongedame, dat is wel erg laag. Die koers moet iets omhoog." Ik pak de rekenmachine en typ t wat meer realistischer nummer '2400' in. De vrouwen kijken elkaar ff aan en de ene typt weer n nieuw getal in: '2455'. Haha, ze gaat gewoon omhoog. Laat ik mn geluk niet nog meer beproeven, want dan loopt t geheid fout. "Doe dan maar € 200,- wisselen.", zeg ik. "Alleen heb ik maar n biljet van 500 bij me. Hebben jullie € 300,- terug voor me ajb?" De dame achter de toonbank knikt en opent de kluis. Daar komen 3 groene briefjes uit te voorschijn die ze me overhandigt. Ik berg deze samen met mn boekwerk Đong op en zeg gedag. Nog steeds geen taxi's. Laat dan maar. Dan loop ik gewoon naar Bui Vien street. Onderweg zit n stokoud vrouwtje op n krukje op t trottoir. "Chào bà.", groet ik haar. Er v3rschijnt n enorme lach op haar gezicht en terwijl ik verder loop, blijft ze zwaaien. Aaahhhh, wat n schattig omaatje. Die zou je toch meteen in je backpack willen proppen en mee willen nemen?
In Bui Vien koop ik wat geneesmiddelen bij n apotheek en loop dan naar mn vaste tentje. Om 18:17 wordt me mn eerste biertje aangereikt. Vijf minuten later komt Stew ff gedag zeggen. Hij zegt dat hij zo weer terugkomt. Het is 18:45 als Phil bij me komt zitten. Hij bestelt n biertje en t duurt niet lang voordat we weer de grootste lol hebben. Maar hij blijft niet lang; na n half uurtje maakt hij em weer de pleiterik.
Ik koop wat kwarteleitjes en deel deze met n Zweeds stel en n Koreaans stel op t terras naast me. Met hem had ik laatst n geintje mee uitgehaald door vrolijk te poseren op de selfie die hij van zn vrouw en hemzelf maakte. Hij kan er gelukkig om lachen. Ik praat wat met hem en hij vertelt me dat ze al 11 maanden aan t reizen zijn.
Om 20:00 bestel ik te eten; gebakken rijst met seafood en broccoli met bloemkool en beef. Er komen 2 wat oudere mannen bij me zitten. De oudste man komt uit Australië en heet Michael. De jongere komt uit Vuetnam. Hoe ik weet dat hij jonger is als Michael? Door zn naam 'Jong'. Hij kan redelijk tot goed Engels spreken, maar wat me vooral verbaast is dat hij zelfs n klein beetje Nederlands spreekt. Ook kan hij n aantal talen spreken van etnische Vietnamese minderheden. Dit heeft hij allemaal zichzelf aangeleerd. Knap hoor. Michael vertelt dat hij aan wat liefdadigheidshulp doet in de regio. De gesprekken zijn zeer leerzaam. Dan schuiven Stew, Phil en Shannon aan. Shannon komt uit America en geeft hier ook Engelse les. Na n tijdje vertrekt t Xuid Koreaanse stel van t andere terras en zeggen me gedag. Michael en Jong vertrekken ook en ik wens ze veel succes met alles. Het is net voor middernacht als Stew, Phil en Shannon ook vertrekken. Ik drink rustig mn biertje op en loop dan iets verder de straat in. Ik koop nog n Bah Mi en neem dan n taxi naar t hotel. Om 01:00 doe ik mn ogen dicht.

VRIJDAG 05/02

Om 09:45 doe ik ze weer open. Na mn gebruikelijke ochtendritueel beantwoord ik wat berichten, kijk ik op de NOS app of er nâh eens leuk nieuws wordt gemeld en berg ik mn geld op n veilige plaats op. Ik heb al aardig wat biljetten van 10.000 Đong. Deze vouw ik zodat ze in de kleine, rode enveloppen passen en stop ze er dan in. Ik kom nog wat biljetten te kort. Deze zal ik dan nog even moeten wisselen de komende dagen. Ik schiet snel wat kleren aan en breng mn wasgoed verderop in t steegje. Ik loop wat achterafstraatjes door en kom uit bij nn favo Bah Mi stalletje in deze buurt. Verderop koop ik nog n paar envelopjes voor Tet. Op mn kamer eet ik mn broodje op en ga me dan scheren en douchen. Dan is t wel ns tijd mn kamer n beetje op te ruimen. Ik breng al mn lege blikjes en flesjes naar beneden en geef ze aan de schoonmaakster. Ze is er blij mee, want ze kan ze weer doorverkopen voor n klein beetje geld. Maar alles is natuurlijk meegenomen. Ik loop t steegje weer in naar de wasserette om te kijken of mn was al klaar is. Als ik binnenkom, staat t vrouwtje net mn laatste stukken op te vouwen. Ze stopt alles in n tasje waarna ik de 50 meter weer terug naar t hotel loop.
Om 16:30 neem ik n taxi naar Bui Vien. Voordat ik naar mn vertrouwde tentje ga, loop ik eerst ff de hele straat door. Tegenover de grote zaak 'Crazy Buffalo' zie ik Phil en Shannon op n terrasje zitten. Ik zeg ze hallo en vraag wat ze gaan doen. Ze willen zo ook naar t tentje, maar hebben nog n biertje voor ze. Ik zeg dat ik ff verder loop en dan kijk ik zo wel of ze hier nog zitten en anders verderop in de straat. Ik blijf niet lang weg en ze zitten er nog als ik weer kom aanlopen. Stew staat ook bij ze. Met zn 4en lopen we naar t tentje waar ik ze stuk voor stuk heb leren kennen. Bij aankomst zie ik dat er n man op "mijn" plekje zit. De vrouw van t zaakje ziet ons aankomen en zegt tegen de man dat hij aan de andere kant van t gangpad moet gaan zitten om zo plaats te maken voor ons. Vereerd lachen we allemaal, maar we zeggen dat dat niet uitmaakt; we gaan er wel bij zitten. Maar daar wil de vrouw niks van weten. Nogmaals tikt ze de man op zn schouder en wijst hem op n stoeltje waar hij op moet gaan zitten. Dan wijst ze naar mij en naar mn vaste plekje. Haha, ik ga helemaal stuk! Maar zo werkt t hier nâh eenmaal. Waar we in NL gewend zijn n eigen plekje uit te zoeken, hier wordt je naar n plaats gewezen en daar moet je t maar mee doen. Ergens wel logisch, want zo kan ze alle stoeltjes bezetten met betalende klanten. Maar in dit geval was t niet nodig. Ze wilde gewoon haar beste klant zn eigen stoel geven haha.
Na n paar biertjes bestellen Phil en ik wat hapjes die we delen. Stew hoeft niks, want "eating is cheating". Hij gaat wel n paar keer eventjes weg. De eerste keer komt hij terug met n paar nieuwe schoenen van Vans. De tweede keer is zn haar weer in model geknipt. Shannon en ik praten veel met elkaar. Aardig meisje. Nog niet zo erg door de wol geverfd, maar wel met enige diepgang. Stew staat weer op. Hij weet wat hij wil eten. Hij blijft lang weg. Ik grap dat we Stew pas over 3 dagen helemaal vercrackt weer terug zullen zien. Shannon en ik praten verder terwijl Phil met zn telefoon bezig is. Dan komt Stew eindelijk weer terug en gaat zitten. Hij heeft 3 foamen bakjes bij zich met Indiase pasteitjes en n vleesgerecht. Shannon gaat ff naar t toilet. Terwijl ze daar is, staat Phil plotseling op, betaalt zn rekening en weg is hij. Stew en ik kijken elkaar aan en weten niet waarom hij ineens zo snel weggaat. Shannon komt weer terug en is ook zichtbaar verbaasd. Stew deelt zn eten met ons en t smaakt geweldig. Alhoewel Indonesische pasteitjes tóch smaakvoller zijn.
Na t eten komt Pierre ook nog even bij ons zitten. Hij heeft alleen erg last van hoofdpijn en is ook weer snel vertrokken. Ik vraag de vrouw of ik nog wat korting krijg wanneer ik 2 sloffen Kretek bij haar koop. Zeczegt van niet. Ik wil ze toch hebben, want ik weet niet of ze ze in Cambodja hebben, dus ik betaal haar n miljoen Marcel en Sophie komen erbij. Ook nog n Griekse vriend van Stew. Tis erg gezellig met zn allen. De vrouw overhandigt me n zwart plastic tasje met mn 2 sloffen erin. Als ik t tasje van dr aanneem, douwt ze alsnog n biljet van Đ 50.000 in mn hand. Das lief van dr.
Na n paar uurtjes gaan Stew en zn Griekse vriend weg naar n ander tentje. We blijven met zn 4en achter en er ontstaat n onverwacht diepgaand gesprek tussen Shannon en mij. Om 02:00 zegt de vrouw dat ze wilt gaan sluiten. Sow hey, over de tijd uit t oog verliezen gesproken, zeg! Shannon bedankt me hartelijk voor ons gesprek en zegt dat ze veel nieuwe inzichten heeft gekregen waar ze wat aan heeft. We nemen afscheid van t groepje. Ik loop nog ff snel t winkeltje in en ben om 02:20 weer thuis.

ZATERDAG 06/02

Het is al 11:30 wanneer ik wakker word. Dat wil zeggen: mn ogen open doe. Om echt wakker te worden heb ik al jaren 2 uur voor nodig. Deze ochtend is geen uitzondering. Net als ik n beetje op begin te drogen, herinner ik me n gesprek van gisteren tussen Stew en Phil. Ze hadden t over n film en wilde me n stukje ervan laten zien op youtube. Ik zoek t fragment op en zie daaronder de hele film staan. Human Traffic (full movie). Laat ik dan meteen de hele film maar kijken i.p.v. 1 klein stukje. Het is n leuke film uit 1999 met n paar hilarische momenten erin. Je moet wel van Engelse films houden.
Om 15:45 ga ik naar Bui Vien. Onderweg naar mn vaste stek zie ik n kleine tattoo studio waar ik ff n kijkie neem. Na n kwartiertje kom ik aan bij mn stoeltje. Daar bestel ik n biertje. Na n paar minuten komt er n man naast me zitten. Hij stelt zich voor als Robin en komt uit Canada, maar hij woont al geruime tijd in Portugal. We maken n oppervlakkig praatje. Phil komt er ook bij zitten. Hij heeft n vriend bij zich. Derrick ook uit Engeland. Vandaag is t de eerste vakantiedag van Phil. Het lijkt me dat je dan in n vrolijke stemming bent, maar dat is aan hem niet te zien. Na n klein uur staat hij dan ook plotseling op, betaalt de vrouw en gaat weg. Derrick haast zich achter em aan.
Van n straatverkoopster koop ik wat eitjes die ik met Robin deel. Bij de brouw van t zaakje bestel ik nog wat kleine hapjes. Goed voorbeeld doet goed volgen en Robin bestelt n maaltijd. Wanneer hij klaar is met eten, gaat hij ook weg en laat me als enige achter op t terras. Het is rustig. Heel rustig. Er lopen weinig mensen door de straat en ook zitten er weinig mensen op de terrasjes.
Na n tijdje komt Stew me gezelschap houden. Hij gaat op t stoeltje zitten waar Robin had gezeten. Met Stew is t altijd gezellig. Niet lang daarna komen Phil en Derrick terug. Phil is nog steeds uit zn doen wat de sfeer minder maakt. Gelukkig komen Marcel en Sophie er ook bij en wordt de sfeer iets beter. Maar niet genoeg om t naar mn zin te hebben, dus ik zeg iedereen gedag en ga weg. Ik haal nog wat te drinken aan de overkant en ga dan naar mn hotel.
In de lobby maak ik nog ff n praatje met Timothy en Shawn. Ik krijg n biertje van ze en merk meteen dat ik t hier meer naar mn zin heb dan zojuist op t terras. Na ons gesprek vul ik op mn kamer de rest van mn enveloppen. Ik bel mn pa nog ff en ga niet lang daarna slapen.

ZONDAG 07/02

Vannacht had ik wat, laat ik t maar zo zeggen, minder leuke dromen. Daarom besluit ik al om 07:15 uur wakker te worden. Niks voor mij normaal gesproken, maar mn dromen beletten me verder te slapen terwijl ze me toch uitgeput hebben. En n koppijn bezorgd. Maar daarvheeft de medicijnman wel iets voor. Ik blijf nog wel ff liggen, maar val niet meer in slaap. Het duurt n tijdje voordat ik bij ben. Wanneer ik me goed genoeg voel, lees ik meer over Cambodja, kijk ik waar ik naartoe wil (of niet) en zoek ik naar slaapplaatsen.
Na t middaguur ga ik even wat boodschappen doen. Ik haal n doos oploskoffie, n pakje melk, 2 Red Bull en n paar broodjes. De broodjes eet ik op mn kamer op en spoel t hele zaakie weg met t mellekie. Ik mis de lekkere Nederlandse melk! Haha. Ik pak alvast wat spullen in en tel mn envelopjes. Ik heb er 22 met n biljet van 10.000 đ in en 3 met n biljet van 50.000 đ. Die gaan achter in mn daypack.
Om 15:00 ga ik naar buiten. Stew gaat vanavond voor 4 dagen naar Bangkok en hij hoopte nog ff n klein biertje met me te kunnen doen. We hadden n eventuele tijd van 16:00 uur in t tentje, waar ik hem heb ontmoet, afgesproken. Daar ga ik nâh naartoe. Wat is t ongelooflijk rustig op de weg zeg! De stad van miljoenen scooters lijkt nâh wel op Con Son met 2 keer zoveel verkeer als normaal. Dit is ff relaxt. Ik kijk nâh helemaal niet meer als ik oversteek. Ik ga lekker lopen. Tis aangenaam weer ook. Wanneer ik na n lekkere wandeling bij mn tentje kom, zie ik 4 mannen en 1 vrouw buiten om n tafeltje zitten. Er staan wat biertjes op de tafel, maar er liggen er meer onder de tafel. Daarom verwonderd t harde gelach me ook niet. Er staan verder nog geen stoeltjes en tafeltjes buiten. Ik denk dat t n besloten feestje is, want ik zie n paar bekende gezichten. De vrouw ziet me en met mn ogen vraag ik of ze nog gesloten is of dat ik al plaats kan nemen. Als antwoord zet ze n stoeltje op mn plekkie neer. Tafeltje er voor en n flesje erop. Lekkâh heur! Het is n gezellige boel met t stelletje Vietnamezen naast me. Ze proosten alvast op n goed nieuw maan jaar. De man die t dichtst bij me zit, spreekt Engels. Hij praat wat met de bekende gezichten en richt zich dan weer tot mij. "Weet je dat de vrouw van dit tentje en de rest veel respect voor jou hebben?" "Ik zou t niet weten.", zeg ik. Tja, als ik dat moet zien aan haar glimlach lijkt t me van niet, want ik zie haar nooit lachen. "Ik zou ook niet weten waar ik dat aan verdiend zou hebben.", zeg ik tegen de man. Hij verklaart mij zn uitspraak. "Je bent beleefd, je kan goed drinken en blijft daarna nog steeds rustig en bescheiden. Én elke avond ruim je je eigen flessen op en zet ze in de krat. Daarom dus." Ik begin te lachen. "Haha. Dan kan ze beter mn moeder respecteren, want zij is degene die me heeft geleerd mn eigen tyfuszooi achter mn reet op te ruimen. Dat ik hier op haar terras mag zitten en dat ze zo vriendelijk is dat ze mij goed koud bier wil verkopen voor n zacht prijsje betekent nog niet dat ze mn dienstmeid is? Dat doe ik dus inderdaad zelf." De man kijkt me aan en zegt na n korte poos:"Nâh begrijp ik t ook waarom ze je hier respecteren." en geeft me n hand. De lui blijven nog ff doorfeesten, maar langzaamaan valt t groepje uit elkaar en gaat iedereen weg. De Engels sprekende man blijft nog zitten met zn vrouw en doet nog even zn Sinatra expressie. Ondanks dat hij dit doet met dubbele tong en volle mond is t nog steeds geen echt gebral en klinkt t bij vlagen zelfs goed. Maar dan houdt ook hij t voor gezien. Oh nee, wacht ff....zn vrouw is bij hem. Zíj houdt t dus voor gezien en hij moet mee. Achter op de scooter jij anders zie je maar hoe je thuis komt. Behalve de vrouw van de Engelsspreker is iedereen ladderzat van t terras gelopen.
Robin komt weer naast me zitten. We praten wat, maar op n gegeven moment verschuift zn aandacht naar n andere man die naast hem zit en mijn aandacht verschuift naar de gast die op t terras naast me zit. Hij vertelt dat hij al 10 jaar reist. Wel met onderbrekingen om te werken als leraar. Maar hij vertelt me wat hij eigenlijk wil gaan doen. T lijkt wel of ik mezelf hoor praten. Hij zegt dat hij n plekje op de Filipijnen heeft gevonden waar hij dit volgend jaar wilt proberen. Zal ik vragen over welke plek hij t heeft en er dan zelf snel naartoe gaan? Neeeeeee, misschien dat ik zoiets 20 jaar geleden zou doen, maar nâh niet meer. Ik ben nâh serieus, ouder en verstandiger.... Toch?....
Robin en de andere man vertrekken weer. Meteen strijkt er n grote groep mensen op de stoeltjes neer. Ze zijn wat ouder en lopen allemaal in fietstenue. Ik luister ff naar ze en mn vermoedens blijken waar te zijn. Ze komen uit Nederland. Ook is t wel erg gemakkelijk te horen waar ze vandaan komen. Ach ach ach, balletje voor open doel hoor. Dussss....neem ik ns diep adem en zing dan uit volle borst:"Bij ons in de Jordaaaaan zing je van hela hola holladiejee." "Is t zó duidelijk?", vraagt de man met onvervalst Amsterdams accent. "Nâhhhh, nee heur.", zeg ik. "Ik zat te twijfelen tussen Amsterdam en Rotterdam." Pak aan! Die zagen ze niet aankomen. Maar ze kunnen er wel hartelijk om lachen. Ze vertellen me dat ze net terugkomen van n maand fietsvakantie van 1500 kilometer o.l.v. n Nederlandse toergids die hier woont. Say whaaattt? Als ik rustig wandel zweet ik al als n temeier in de kerk, maar zij kruipen voor hun lol -in hun vakantie!- gewoon nog op de fiets. Ik weet niet of ik t nâh knap moet vinden of dat ik medelijden met ze moet hebben. Vat t niet verkeerd op, ik bedoel eerlijk is eerlijk: ik doe t ze niet na. Aan de andere kant wíl ik ze geeneens nadoen haha. :p Gebbetje hoor, tis knap! Chapeau.
Wanneer de groep vertrekt, komen Sophie en Marcel aan. Het is weer zeer gezellig met ze. Marcel vertelt dat hij gister met Stew op stap is geweest en dat hij hele stukken film mist. Ook weet hij niet meer hoe hij aan die verschrikkelijk lelijke Henna komt. "Als je maar weet hoe je er vanáf komt.", zeg ik. "Wees blij dat je geen échte tattoo parlour bent binnen gestapt." Ondertussen bestel ik wat te eten. Ze doen niet met me mee, want ze hebben al gegeten. Morgenochtend vroeg vliegen ze naar Bali, dus willen ze nâh om 22:00 uur al weggaan. "Daar komt niks van in.", zeg ik. Je bent hier nâh eenmaal, dus dan moet je ook wel t 12 uur momentje afwachten. Zonde als je dat dan mist. Trouwens, je kan zo goed stappen, dan kunnen die 2 uurtjes ook geen kwaad." Overtuigend gesproken, toch? Dat vinden zij in ieder geval wel, want ze zeggen dat ik gelijk heb en dat ze tot na 12en blijven. Natúúrlijk heb ik gelijk. Zo staat dat ook in t reglement. Regel 1: Paul heeft altijd gelijk. Regel 2: Indien Paul geen gelijk heeft, treedt automatisch regel 1 in werking. Zo is t altijd geweest, zo nâh ook en zo zal t ook altijd blijven.
We tellen de uren en kwartieren af. Net voor middernacht bestel ik nog n biertje. Ik betaal mn rekening en ruim mn flesjes op. Schoon en zonder schulden (in Vietnam dan, hé?) kan ik t jaar van de aap ingaan. Nog n minuut en dan is t zover. We gaan in de straat staan en kijken naar de Bitexco toren. Ik hou mn camera in de aanslag, want ik heb gehoord dat van daaraf n enorm vuurwerk wordt afgeschoten. 3, 2, 1, 0... chúc mừng năm mới! Nâh, gebeurt er nog wat vanaf die toren? Niks, noppes, nada, njente. Ja, 4 lullige fonteintjes. Die worden hier in de straat ook aangestoken. In de straat hebben ze er tenminste ook nog confetti kanonnen bij. Wat n deceptie. Ik denk dat al t Chinese vuurwerk al in Haagse en Duindorpse kelderboxen ligt. Een man in t tentje wijst op de tv. Daar wel vuurwerk. Het wordt bij de rivier afgeschoten en dat zien we vanaf hier niet. Maar dat mag de pret niet drukken. We wensen elkaar n goed nieuwjaar toe. Ik loop naar de kinderen van de vrouw en wens ze t zelfde. Daarbij overhandig ik ze n envelop. Ik kijk naar de vrouw en wat ziet mn oog? Ze heeft n lach van oor tot oor en houdt haar armen weid. Knuffel time! Ik geef haar n dikke pakkerd en wens haar in t Vietnamees n gezond en voorspoedig jaar toe. Vanuit n andere zak haal ik 1 van de 3 speciale enveloppen tevoorschijn en geef die aan haar. Ik bedank haar voor alles en zeg dat ze vanaf morgen mn plaats niet meer vast hoeft te houden. Ik loop de straat weer op en deel wat envelopjes uit aan kleine kinderen. Ik loop weer naar mn stoel en ga ff zitten. Dan wordt me nog n biertje aangereikt. Van t huis. Kijk, dat is toch weer attent. Eigenlijk vind ik bier geeneens echt lekker, maar gratis bier daarentegen....
Marcel en Sophie nemen afscheid van me. Wanneer ik mn biertje op heb, ga ik ook terug. Het is nog ff zoeken naar n taxi, maar uiteindelijk lig ik om 01:30 in mn bed.

MAANDAG 08/02

Ik had de wekker gezet om 07:30 uur. Ik blijf em "snoozen" tot 08:00 uur en dan kom ik er uit. Ik heb niet zo goed geslapen. Ik bleef hoesten. Ik kijk in mn pakkie sigaretten. Zoveel heb ik toch niet gerookt? Nee, niet meer als anders. Snel schrijf ik in mn schrift wat er gisteren allemaal gebeurd is. Om 09:15 kijk ik nog even voor de zekerheid naar de reservering van mn vliegticket. Alles klopt zo te zien. Datum: 8 maart. Ok, goed. Euhhh wacht ff. 8 MAART? Tis nâh toch februari? Wtf? Dit is niet goed. Ik loop naar beneden en vraag Timothy of ik eventueel nog langer kan blijven indien nodig. Dat is geen probleem. Snel naar mn kamer en bellen met Qatar. Dicht natuurlijk in Vietnam. Dan maar t noodnummer. De vriendelijke jongeman regelt snel dat mn ticket omgezet wordt naar vandaag. Pffeewww. Kost wel $50, maar ik ga vandaag iig naar Cambodja. Ik spring snel onder de douche, pak mn laatste spullen in en ga naar beneden. Timothy belt n taxi voor me. Door de drukte moet ik tot 10:45 wachten. Dan komt er zo'n broodrover van Uber aangereden. Ik heb geen keus en stap in. 20 Minuten later ben ik op t vliegveld.
Het inchecken gaat vlot. Dan sluit ik aan in de lange rij naar de beveiliging. Er wordt iets omgeroepen over mn vlucht, maar ik hoor niet precies wat. Als ik bijna aan de beurt ben, zie ik t meisje wat mij bij t inchecken heeft geholpen. Ze wenkt me dat ik met haar mee moet komen. Oh nee, wat nâh weer? Ze zegt dat er alarmbellen afgaan bij mn backpack. Meteen denk ik aan mn duikersmes. Ik moet n kamertje in en daar zie ik de röntgenfoto van mn backpack al. T mes, alhoewel goed ingepakt, is duidelijk zichtbaar. De man zegt:"Flammable liquids." Huh, is dat alles. Dat bodempje Zippo vloeistof wat bij mn mes is ingepakt? Ik haal t eruit en zeg dat ik t niet mee hoef te nemen. Ik moet n krabbeltje zetten en dan kan ik weer terug in de rij aansluiten. Om 12:05 ben ik eindelijk door alle controles heen. Ik drink 2 verse jus d'orange, want ik merk dat ik verkouden begin te worden. Die kut airco's ook die op je bed gericht staan.
Om 13:30 zit ik bij de nooduitgang in t vliegtuig. Ik krijg wat formulieren die ik in moet vullen voor op t vliegveld van Cambodja. Om 14:06 geeft de piloot gas op de startbaan. Een minuut later zijn we los. Van de grond dan. Na n kwartier op 4 km. hoogte te hebben gevlogen, wordt er omgeroepen dat we langzaam de daling gaan inzetten. Ik doe mn ogen nog ff dicht en voel dat t vliegtuig begint te schudden, te schommelen en ik hoor wat hard lawaai. Wie stoort me terwijl ik probeer ff n uiltje te knappen? Ik kijk naar de stewardess naast me en die heeft t duidelijk niet maar dr zin. "Geen zorgen, wijffie.", denk ik, "Met deze vlucht gebeurt niks." en ik doe mn ogen weer dicht. Om 14:37 landen we in Phnom Penh. Dankzij mn voorbereidende werkzaamheden hoef ik niet in de lange rij aan te sluiten. Maar nâh is t zaak om mn visum over te zetten in n business visum. N man vertelt me dat dat niet gaat, omdat ik al n visum heb. De volgende keer zal ik meteen n business visum moeten aanvragen. Al die moeite voor niks! En dan nog zoveel geld betaald voor n vliegticket terwijl t met de bus nog geen $20 kost. Aaaarrrghhhh! Ik ben wel lekker snel buiten. Dat dan weer wel.
Eerst wissel ik n beetje geld om. Dan ga ik zitten met n peuk om me te oriënteren. Als ik daar klaar mee ben, pak ik n taxi naar The Midtown hotel. De rit er naartoe is niet bijzonder. Niks moois of speciaals te zien. Het ziet er allemaal net ff wat minder leuk uit dan in Vietnam. "Maar t mooie moet nog komen.", denk ik. We komen bij t hotel aan. Dit ziet er groot uit met zn 9 etages. Beneden in de lobby ziet t er schoon en verzorgd uit. Dat is altijd n goeie binnenkomer. Ik vraag of ze n kamer voor me hebben. En zowaar, die hebben ze. Ook dr kamer ziet er picobello uit. Ik zet mn spullen neer en loop naar de bovenste etage. Op t dak van t gebouw bevindt zich n klein zwembad met 4 deckchairs. Hier geniet ik ff van t uitzicht over de stad. Weer terug op mn kamer ga ik ff op bed liggen, want ik voel me iets zwakker worden. Spierpijn (nâh in mn linker onderrug), keelpijn, hoesten en niezen. Yep, verkouden. Ik weet nâh ook meteen waar t door komt. Volgende keren goed de airco controleren voordat ik n kamer neem. In 3 jaar niet verkouden geweest en nâh in Azië wel. Pfff.
Om 18:30 loop ik naar n restaurantje n paar straten verderop. Deze heb ik gevonden op Tripadvisor en ik ben te moe om verderop op zoek te gaan. Het restaurant serveert Westerse gerechten die goed smaken. Vanaaf ga ik op safe. Volgens mij heb ik net genoeg Cambodiaanse Riel bij me om te kunnen betalen. Dat heb ik dus mis. Ik kom net n paar dollar te kort. In Cambodja betaal je met Riel als ook met dollars en in t westen zelfs met Thaise Baht. Dat wordt wennen. Met t schaamrood op mn kaken excuseer ik me en zeg dat ik niet genoeg geld bij me heb. Maar ik verblijf in t Midtown hotel en kan nog wel ff wat dollars gaan halen. Tot mn verbazing gaan ze daarmee akkoord. Wat n vertrouwen. Ik loop snel naar mn hotel en pak wat dollars die ik nog in n andere portefeuille heb zitten. Wie wat bewaart die heeft wat. En dat komt me nâh retegoed uit. Ik ga weer snel terug en betaal mn maaltijd in dollars. Voor t vertrouwen wat extra fooi. Ik bedank de dames hartelijk en loop nogmaals terug naar mn hotel. Vroeg naar bed en hopen dat t morgen iets beter gaat.