Con Dao ~ stranden, jungle & een kerkhof

WOENSDAG 20/01

Ik heb vannacht redelijk geslapen op mn slaapbank. Ben wel 2 keer wakker geworden, maar kon redelijk snel weer doorslapen. Wel heb ik de airco uit moeten zetten, want zelfs met oordoppen in maakte deze nog teveel herrie. Ik ben om 08:00 uur wakker. Mn schouder is toch weer wat vast gaan zitten. Na n uurtje ga ik buiten zitten en drink n bakkie pleur. Hierna ben ik n tijdje op mn kamer bezig met de 100.000 schrijv vouten uit mn vorige verslag aan te passen. Daar ben ik om 10:35 mee klaar en ga dan mn bol scheren en douchen.
Net na t middaguur ben ik bij Bar200 waar ik n ijskoffie en n 'Steve's' bestel. Ik drink nog n glas verse jus d'orange en pak n flesje water uit de koelkast. Deze gaat in mn rugzak, want ik ga de Phu Hai gevangenis en de 'tiger cages' bezoeken en t is weer lekker warm. Om 13:35 begint mn wandeling naar de 'tiger cages'. De Bar uit en linksaf de straat uitlopen. Bij de t-splitsing weer naar links. Ik blijf deze weg volgen die langzaam schuin naar de kust toeloopt. Vlak voordat ik bij de kustweg aankom, loop ik langs n mooi klein parkje aan de rechterkant. Achter t park zie ik de kustweg mijn straat naderen. Het park is mooi onderhouden en staat vol met kunstige beelden en toetsellen om je conditie te verbeteren. Het zeewater heeft n prachtige turquoise kleur en aan de horizon zie ik een stuk van Con Dao de zee inlopen met even daarnaast een solitair eiland. Beide zijn groen door de bomen en planten. Ik loop verder en na zo'n 50 meter hangt er n bordje met n pijl naar links om bij de 'tiger cages' te komen. Halverwege t pad naar de gevangenisdeuren staat n huisje aan de rechterkant. Hier zit n jongen van wie ik n toegangskaartje dien te kopen. Ik vraag aan hem:"20.000?" en hij zegt:"Ja.". In mn portomonee zitten n 1 briefje van 1.000, 2 van 500 (die bijna niet meer gebruikt worden) en 1 briefje van 500.000 Đong. Ik verontschuldig me bij hem en geef em t briefje van 500.000. De jongen kijkt in de la waar t wisselgeld ligt en daarna in zn eigen geld. Het is duidelijk dat hij geen wisselgeld heeft. Hij zegt:"You go for free.". Dat is n meevallertje. Niet voor die ene euro die ik nâh bespaar, maar met de volgende 99 musea die ik ga bezoeken met dezelfde inhoud van mn portomonee en ik heb mooi weer n meier in mn tas haha. :p
Ik loop door de grote metalen poort en sla rechtsaf. Het pad is gemaakt van keien in verschillende grootte en die dan weer diep in de grond liggen en dan weer er bovenuit steken. Voorzichtig dat ik mn enkels niet breek hier. Aan t eind van de pad leiden 2 treden me door n metalen deur. Ik stap door de deuropening en sta meteen in n gevangeniscel zonder dak. Daar staan er hier meer van. Allemaal naast elkaar. Dat zal geen pretje zijn geweest met de hele dag zon of regen. Aan de overkant van deze cellen staat n gebouw van 2 etages. Op de begane grond zijn de cellen waar de politieke gevangenen in opgesloten waren. Sommige deuren staan op n kier of open. Van anderen staat soms t kijkschuifje open zodat ik naar binnen kan kijken. Zowel de dakloze cellen als die met n etage erboven zijn voorzien van poppen om n levendiger beeld te geven hoe t er hier aan toeging. De cellen werden soms volgepropt met gevangenen die met 1 enkel middels n stalen beugel aan n stalen stang, die weer verankerd is aan n betonnen bed, werden geketend. Deze cellen hebben geen betonnen plafond, maar van stalen tralies. Wanneer ik in alle cellen heb gekeken, loop ik via n trapje aan de zijkant van t gebouw omhoog. In de lengte van t gebouw loopt in t midden n looppad. Links en rechts zie ik de tralieplafonds van de cellen. Vanaf hier mishandelden de bewakers de gevangenen met lange houten stokken. Tis bijna niet te bevatten hoe t geweest moet zijn voor de mensen die hier opgesloten zaten omdat ze tegen de Franse overheersers waren. Ik loop aan de andere kant de trap weer af en langs de andere cellen weer terug. Linksaf door n poortje en ik sta weer bij een zelfde cellencomplex. Alleen hier geen poppen, zelfs geen tralieplafonds. Sterker nog...t hele gebouw staat óf op instorten óf ze zijn t aan t renoveren. In ieder geval is er niks interessants te zien hier. Ik loop verder en bekijk nog wat andere gebouwtjes die op t terrein staan. In sommige zijn grote celruimten zonder tralieplafonds waar wel 50 mannen of vrouwen aan de stangen werden geketend. Ruimte om te bewegen hadden ze niet. Het is opvallend stil. Ik ben al deze tijd de enige persoon die hier rondloopt en hoor verder geen geluiden ook.
Na n goed half uur rondgelopen te hebben, sta ik om 14:35 uur weer buiten de gevangenispoort. Hahaha! (Sorry, ff n klein binnenpretje wat naar buiten komt.) Ik ga ff op n bankje zitten en drink wat water. Pfff, wat n hitte. Zelfs de wind, die iets harder waait dan de laatste dagen, brengt weinig verkoeling.
Ik loop naar de kustweg en sla rechtsaf. Ook hier loopt er niemand op straat. Heel af en toe rijdt er n scooter langs. Wat n rust. Wat n paradijsje is t hier zo. Ik loop langs 2 grote resorts, maar die vallen niet zo op doordat ze achter heel veel groen verscholen liggen. Bij de 3de straat sla ik rechtsaf en zie meteen n deel van de gevangenismuur. Meteen linksaf en na 15 meter sta ik voor de poort. Ik zie niemand die zegt dat ik n kaartje moet kopen en loop dus rustig naar binnen. Het is n redelijk groot complex. Links en rechts van t plein zie ik de celblokken staan. De cellen in t gebouw zijn groot zodat men die met nog veel grotere aantallen gevangenen konden vullen. Ook hier zijn sommige cellen voorzien van poppen. Aan t eind van t plein staat n klein kerkje. Ik loop alle cellen langs en kom achter de kerk uit. Links staat nog n klein gebouw waarin gevangenen tewerk werden gesteld. In t midden achter t kerkje staat n wat kleiner cellencomplex waarvan sommige cellen bedoeld waren voor alleenzame opsluiting. Ik loop via t andere cellencomplex weer terug naar de uitgang. Na n half uur heb ik alles gezien en loop ik naar Bar200. Daar drink ik n tonic, gevolgd door n citroenlimonade; beide goed tegen de dorst. Om mn vitaminegehalte op peil te houden, neem ik weer n grote kom met vers fruit met n klein bakje yoghurt ernaast.
Het schrijven zit kennelijk nog in mn vingers, want ik typ behoorlijk wat tekst over mn belevingen van vandaag. Hopelijk blijf ik zo n beetje bij.
Het is 16:00 geweest, dus dan mag er weer n biertje gedronken worden. Zelfs wel 2 ook. Het is lekker chill in de Bar en zo nâh en dan maak ik n kort praatje met dees of gene. Ik vraag aan Gordon of hij op zn gemakkie, wanneer alle andere klanten van pizza zijn voorzien, of hij dan voor mij n pizza Hawaï wilt maken. Hij stuurt meteen zn vrouw de keuken in hahaha. Ik zeg dat ze t rustig aan kan doen hoor. Om 19:20 komt Duy me mn heerlijke pizza brengen. Er komen 3 gastjes binnenlopen en bestellen bij Duy wat te drinken. Eén bestelt n Daiquiri die Rees voor em maakt en naar hun tafeltje brengt. Maar t gastje bedenkt zich en zegt dattie dat helemaal niet bestelt heeft. Duy is in alle staten, maar Rees houdt zich rustig. Hij brengt t andere drankje bij hem en zet de Daiquiri voor mijn neus. "Dan kan jij em opdrinken.", zegt hij. We moeten lachen en ik bedank em. Tis weer iets anders dan bier. Ik neem t glas mee naar buiten voor n peukie. Daar zitten Ricardo en Francesco aan n tafeltje. Ik vraag of ik ff bij ze mag komen zitten. Tis weer echt gezellig met deze 2 Italiaanse gasten. Zo gezellig zelfs dat Rees op n gegeven moment naar buiten komt en zegt dat we nog 1 keer kunnen bestellen voordat ze gaan sluiten. Huh? Hoe laat is t dan? Zo hey, tis al 22:34 uur. De jongens zeggen dat t goed zo is. Morgenvroeg vliegen ze weer verder naar Saigon en gaan nâh slapen. Ik betaal ook mn rekening en loop dan ook naar mn hotel. Om 23:10 ben ik weer op mn kamer. Ik typ deze dag ff af en ga om 01:00 slapen.

DONDERDAG 21/01

Ik word om 07:00 wakker. Ik heb redelijk tot goed kunnen slapen in toch maar weer n bed. N uur later zit ik buiten op t terras waar ik 2 koffie naar binnen slurp. Hierna ben ik wakker genoeg de vragen te beantwoorden van de 2 Engelse mannen die bij me in de buurt zitten.
Vandaag wil t mooiste strand van Con Dao bezoeken: Bấi Đầm Trâu. Daar heb ik wel n scooter voor nodig, want deze ligt aan de andere kant van t eiland. Ik vraag aan de vrouw van t hotel of ik er 1 bij haar kan huren. Dat kan. Ze moet alleen wel ff bellen. Na n minuut of 10 komt n jongen mn scooter voor vandaag brengen. Om 10:45 zet ik mn zonnebril op mn neus en n helmpje op mn hoofd. Eerst ff tanken, anders kom ik -geloof ik- niet ver. Dan nog eerst ff n ontbijtje scoren bij Bar200. N ijskoffie en n 'Steve's' sandwich voor de verandering.
Om 11:45 uur zet ik koers naar Bai Dam Trau. Tis n mooie weg er naartoe. De zee ligt aan mn rechterkant en heeft alle kleuren blauw uit n grote potlodendoos. Soms stop ik ff om er n foto van te maken. Tis ook n makkelijke weg...tis de enige die naar t vliegveld gaat. Tis lekker rustig. Af en toe ns n scooter of n busje van of naar 1 van de hotels op t eiland. Dan zie ik t bord waar ik naar links moet. Tis nog 700 meter. Maar die zijn wel over n overharde weg. Aan t begin van de weg zet ik mn GoPro aan, want dit zou nog wel ns hilarische beelden kunnen opleveren. De weg bestaat uit soms wat steentjes, hier en daar stukken verhard zand en heel veel mul zand waar moeilijk door heen te rijden is. Maaarrrr....t lukt me jaja. Om 12:26 kom ik aan bij n klein pad naar t strand met aan weerszijden n strandtentje. Ik parkeer mn scooter bij t rechter tentje, berg mn helm en mn zonnebril onder t zadel op en loopt t paadje af. Beneden sta ik op n prachtig schoon strand in n kleine baai. Links en rechts vormen bergen n halve open cirkel met mooi blauw water ertussen. Het zicht is fenomenaal! Kan zo uit n film komen. Ik besluit eerst naar de meest verre punt te lopen aan de rechterkant en loop naar de waterlijn. Onderweg daar naartoe maakt t contact tussen mn voeten en t zand n vreemd, soort schurend/piepend geluid. Dat is weer iets nieuws. Bij de waterlijn zitten allemaal kleine krabbetjes. Ze zijn moeilijk te zien als ze stil zitten. Dat komt omdat ze praktisch dezelfde kleur hebben als t zand. Maar zodra ik ze nader zie ik ze beter door hun beweging. Ze lopen of rennen niet gewoon weg. Nee, deze krabbetjes zijn allemaal lid van de plaatselijke turnvereniging en maken radslagen om weg te komen. En dat doen ze snel ook. Roetsj, roetsjs en wég zijn ze. Totdat ze weten dat ze veilig zijn en blijven dan weer zitten. Tis n kapot grappig gezicht.
Naast t strandtentje, rechts van t toegangspad, zit nog n strandtentje. Deze ziet er iets verzorgder uit dan de andere twee. Ter hoogte van de strandtentjes is allemaal begroeiing. Er staan grote naaldbomen afgewisseld met n ander soort bomen. Open stukken worden opgevuld met n soort laag duingras en lage (palm)struiken. Na n tijdje lopen verschijnt er in de begroeiing n muur van zo'n 2 meter hoog. Deze is n kleine 100 meter lang en er staan 2 verbodsborden bij. Wat zou dit zijn dan? Halverwege de lange muur zie ik n simpel soort onderkomen. N paar houten palen met n blauw plastic zeil als dak. Een jongen zwaait naar me vanuit zn hangmat. Ik ga ff n kijkje nemen. Vlak voor de hut zie ik wat visgerei liggen. Ik zeg de jongen gedag en kijk ff rond. Er hangen n paar spaarlampen die aangesloten zijn op n paar accu's. Kennelijk woont hij hier en zal hij wat vis vangen om te eten. In dat geval doet hij t precies zoals ik ook wel zou willen. Ik zeg de jongen gedag en loop verder. Waar de muur ophoudt, komt vanaf de begroeiing n stroompje water t strand op lopen. Ik voel niet de behoefte t te proeven, maar ik denk dat t zoet water is. Wellicht regenwater uit de bergen. Volgens mij heb ik n kilometer gelopen als ik bij t eind van t strand aankom. Hier is veel begroeiing. Voor me groeit n prachtige grote boom. Zn grote, horizontaal groeiende takken over t laatste stukje zand creëren n ideaal beschut plekje. Onder de takken liggen hier en daar n aantal rotsblokken. Met n beetje goede wil zijn hier zo tafeltjes en zitjes te maken. Rechts, tussen de begroeiing, ligt n kleine poel waaruit zich t eerder geziene stroompje water onstaat. Links in t water, vlak voor de kust, liggen ook wat rotsblokken. Mn gedachte gaat tekeer als n malle. Dit zou n perfecte plek zijn. Hangmatten en zitjes in de schaduw van de boom, de rotsblokken in t water gebruiken om n afgeschermd kinderbadje te maken of te gebruiken om vis te vangen. Ik zie precies waar alles zou komen te staan. Wat n magische plek! Ik blijf hier nog eventjes visualiseren en loop dan t hele stuk weer terug. Om 13:07 kom ik weer bij t strandtentje waar mn brommert staat. Hier koop ik n blikje 7up. Eén van de vrouwtjes wenkt me naar de achterkant van t tokootje. Ik zie al wat teiltjes die met slangetjes gevuld worden met water. N teken dat er levende vissen inzitten. Ik kijk in n eerste teiltje en zie 2 murene's! Snowflake eels. In de teil ernaast zitten n aantal grote krabben en 2 mooie 'coral trout' (forel) met groene stippen. De bak ernaast herbergt iok enkele krabben en n langoustine (n kreeft zonder scharen). Er staan ook n aantal teiltjes met schelpen om 'fruit du mer' mee te maken. Wat zonde dat deze mooie dieren vangen voor consumptie. T zou voor de onderwaterwereld enn de duiksport beter zijn wanneer ze wat meer voorkomende vissoorten zouden vangen en serveren. Maja, zolang er vraag naar is, zal er altijd aanbod zijn.
Met mn 7up en n peukie ga ik op t strand in 1 van de strandstoeltjes zitten en maak wat aantekeningen in mn schrift wat ik allemaal zie en meemaak vandaag. Dan, om 13:12 uur, zwelt er ineens n enorm gebrom aan. Nog voor ik tijd heb mn camera te pakken, verschijnt er vanuit t niets n groot 2motorig propellervliegtuig in de lucht op n hoogte van zo'n 15 meter. Wejoooo! Wat vet. Nâh is me die muur met zn verbodsborden ook meteen duidelijk; ik zit natuurlijk dicht bij t vliegveld. Maar dat ik er zó dichtbij ben, had ik me niet gerealiseerd. De landingsbaan begint zowat op t strand. Wat n kickuh gezicht!
Na n half uur loop ik naar de linkerkant van de baai. Hier liggen meer rotsen in t water. Er staan er ook n aantal hoge aan t eind van t strand. Op 1 hiervan groeit n grote boom. De andere rotsen zijn ook begroeid, maar niet met van die grote bomen. Ik loop de lage rotsen in t water op en geniet ff van t geluid van de golven die hierop stukslaan. Door de hige rotsen is hier meer schaduw en is t goed uit te houden.
Wanneer ik na n tijdje weer bij t pad naar boven ben, drink ik bij t rechter tentje nog n colaatje. Hierna stap ik weer op de scooter en rij weer richting Con Son. Ik ben nog niet zo lang onderweg als ik linksaf naar n ander strand kan afslaan. Op de heenweg was me deze enorme baai zonder bebouwing al opgevallen en had ik me voorgenomen ook deze met n bezoekje te vereren. Ik verlaat de hoofdweg dus weer en rij over n pad wat meer verhard is dan diegene die ik zojuist verlaten heb. Ik kom bij de strandopgang links aan. De weg loopt redelijk stijl naar beneden en er liggen aardig wat grote keien. "Dit gaat niks worden met n scooter.", denk ik. Dus stap ik af en loop naar beneden. Onderweg ligt links van me n lagune in n groene omgeving waar ik n paar zilverreigers zie. Beneden zie ik hoe breed t strand hier is. Minstens 2 keer zo breed als Bai Dam Trau. Rechts van me ligt n stuk strand van zo'n 25 meter lang voordat de steile rotsen beginnen. Links loopt t strand zeker n aantal kilometers door. Met zn grootte en de omgeving zou dit ook n fantastisch strand kunnen zijn, ware t niet dat t hele strand vol ligt met aangespoeld afval. Wat n enorme tinnef bende zeg. Zonde! Ik denk dat ze zelfs bij Van Gansewinkel onder de indruk zouden zijn bij t aanzicht van zoveel rotzooi. Ik word er droevig van; snel weg hier. Op de hoofdweg rij ik rechtsom de enorme punt die in zee uitsteekt. De weg maakt weer n bocht naar links en dan kom ik bij n klein paadje wat van de weg naar n strand leidt. Bij de ingang van t paadje zitten 3 mannen. Ik zet mn scooter op t kleine open stukje en stap af. Eén van de mannen komt naar mn toe en zegt iets in t Vietnamees tegen me. Kep geen flauw idee waarover die lult. Ik staar hem meewarig aan. Een andere man zegt in gebrekkig Engels dat ik gerust t paadje af mag lopen, maar op t strand alleen naar links mag. Het rechter gedeelte is enkel voor gasten van Six Senses Resort. Ah, hier heb ik van gehoord ja. Dit resort heett zo'n 50 strandhuisjes allemaal met zeezicht en elk met n eigen zwembad, n gigantisch bad en Bose stereo apparatuur. Minimumprijs? Vanaf net iets meer dan
€ 600,- per nacht kan je je even voelen als Brad Pitt of Angelina Jolie die hier in 2011 verbleven. Ik toon de bewaker de inhoud van mn portomonee waarop hij zegt:"Welcome mister Willis. The beach is all yours.". Hahaha, nee hoor. Geintjuh. Als ik de inhoud van mn portomonee daadwerkelijk had laten zien, had hij me waarschijnlijk nog van t gratis stukje strand afgetrapt haha. ;-)
Het strandje links ziet er ook erg mooi uit. Tis niet zo groot en ook niet zo breed. Ik schat zo'n 20 meter en ik denk dat t met hoogtij allemaal aardig onder water staat. Niet echt geschikt voor mij dus. Na n paar foto's te hebben gemaakt, stap ik weer op mn ijzeren ros. 'cause I'm a cowboy, on a steel horse I ride. And I'm wanted. Dead or alive.
De weg maakt n bocht naar rechts richting Con Son. Zo'n 200 meter voor de tiger cages. Hier ligt n lang stuk strand achter n brede rand naaldbomen. Ik rij echter rechtdoor, t asfalt af, t pad tussen de bomen door richting strand. Het weggetje is goed begaanbaar door de harde grond en ik parkeer mn scooter onder de laatste bomen vlak voor t begin van t strand. Links van me ligt n stuk strand van zo'n 40 meter lang. Het is ongeveer dezelfde afstand naar de waterlijn. Wanneer ik daar aankom, zie ik dat t nog voor n hele grote afstand ondiep is. En dan bedoel ik ook écht ondiep; t water komt tot je enkels. Drie Vietnamese jongens lopen naar n boot die ver verderop ligt afgemeerd. Het lijkt n dikke 5 minuten alsof ze Jezus zijn, die over t water loopt. Rechts van me zie ik strand wat ophoudt ter hoogte van de tiger cages. Op dit stuk zie ik 2 mensen t water uitkomen. We zijn de enigen op t strand. Ik loop rustig hun richting uit. Het valt me op dat t hier ook zo schoon is. Dit zou ook n mooie plek zijn. Wanneer ik bij ze ven, zeg ik:"Hallo. Mag ik jullie iets vragen ajb?". Ze zeggen:"Tuurlijk.". "Hoeveel mensen hebben jullie hier gezien in de tijd dat jullie hier zijn?" "Met jou erbij?", vraagt de vrouw. "Ja." Ze antwoorden in koor:"Eén.". Dat is klare taal. Super rustig dus. Ook n goeie kandidaat zou ik zeggen. Ik praat nog wat met t Italiaanse stel, neem dan afscheid en loop dan op mn gemak weer naar ms scooter. Ik rij t asfalt weer op en ga naar Bar200. Daar drink ik n biertje, want mán wat wordt je daar dorstig van, van al dat gescooter. ;-) Gordon had me eerder beloofd me naar t beginpunt van de trekking in t tropisch regenwoud met de makaken te brengen als ik deze trekking wilde doen. Hij had gezegd dat ik dat n beetje vroeg in de ochtend moest doen. Omdat hij ook nog n Bar200 te runnen heeft, vraag ik hem hoe laat hem dat t beste uitkomt morgen. 's Morgens om 9 uur is prima. Pfff, tjoew Muskie, dat valt weer 100% mee. Dan hoef ik er niet op n al te onzedelijk tijdstip uit. Ik zeg dat ik ff snel naar t hotel terug rij om de scooter ook voor morgen te reserveren.
Bij t hotel vinden ze t prima. Onderweg naar de Bar stop ik nog ff om te tanken. Om 17:25 zit ik weer op mn vaste bank. Het is tijd voor n biertje en te kijken wat deze avond gaat brengen. Na n tijdje ga ik ff buiten zitten voor n smoke. Ik heb nog niet echt honger, maar ik heb wel trek in iets lekkers. Maar wat? Ik weet t al....dat stukje pizza Foccacia laatst smaakte erg lekker. Maar ik hoef nog niet n hele pizza. No worries. Er zit n stelletje aan n tafeltje buiten; ik ga em gewoon delen met iedereen. Wanneer de pizza aan mn tafeltje wordt gebracht, pak ik de houten plank met de pizza op en loop naar t stelletje. Ik hoor dat ze uit Nederland komen. Sterker nog, t is overduidelijk dat ze uit Damsko komen. "Hey man. Hoe gaat t? Willen jullie n stuk knoflook pizza?" "Hallo. Bedankt hoor, maar we gaan zo zelf nog eten." "Daarom juist. Dit is n lekker aperariefhapje om de eetlust op te wekken." "Haha, vooruit dan maar." Ze nemen ieder n puntje pizza. Ik loop met de rest van pizza naar binnen. "Duy, jij vindt dit zo lekker ruiken. Neem ook n stukje." T voltallige personeel staat naar me te kijken. Dit hebben ze nog nooit meegemaakt. Duy bedankt vriendelijk, maar hoeft niet. Dan vraag ik aan Rees of hij n stukje wilt. Hij zegt dat ik ook toch ook moet eten. Ik antwoord dat ik deze heb besteld als snack en om uit te delen. Daarop neemt hij n stukje. Ik loop weer naar buiten waar net n stelletje, die ik hier iedere dag zie, aankomt. "Alsjeblieft. Neem lekker n stukje pizza.", zeg ik tegen ze. T meisje hoeft niet, maar de jongen neemt n stukje. Verder is er niemand aan wie ik kan uitdelen en dit is ook precies genoeg als snack voor mij. Jeffrey en Lotte nodigen me aan hun tafeltje uit. Het is van meet af aan meteen gezellig. Jeffrey is ook taxichauffeur geweest en Lotte komt oorspronkelijk uit Brabant. Kan niet misgaan dus. Ze bestellen 3 biertjes. Als we die op hebben, volg ik hun voorbeeld. Op mijn aanraden blijven ze hier eten. Zodra hun bestelde gerechten op tafel komen, excuseer ik me. Ze zeggen dat ik er gerust bij kan blijven zitten, maar ik zeg dat ik ff n peukie ga roken. En dat wil ik niet doen bij ze als ze zitten te eten. Tegen t eind van hun maaltijd gaat Rees bij ze zitten en voorziet ze van alle informatie over en op t eiland. Na hun gesprek staan ze op. Ze zijn moe en willen gaan slapen. Ik bedank ze voor de gezellige tijd en we nemen afscheid.
Nâh lust ik wel wat te eten. Ik ga naar binnen en bestel n hamburger die weer fantastisch smaakt. Ik drink nog 1 biertje en ga dan weer naar mn guesthouse. Op de scooter ben ik daar binnen n zucht en n scheet. Ik maak t niet te laat, want morgen staat er n trekking op t programma.

VRIJDAG 22/01

Om 07:00 gaat mn wekker. Buiten word ik wakker met n bak koffie. Ik zie mn schone was op de bank in de lobby liggen en neem deze mee naar mn kamer. Ik kleed me om in mn jungle outfit. Ademende lange broek, n hemdje die net gewassen is, ondersteunende sokken en mn bergschoenen. Ik haal mn GoPro van de lader en stop deze in de behuizing. In mn backpack doe ik mn bandana en mn handschoenen. Ik weet dat t zweten gaat worden, dus de bandana zorgt ervoor dat t niet in mn ogen stroomt en de handschoenen zijn ter bescherming. Ik bul mn plastic drinkfles met water en hang em aan mn backpack. Ik ben er klaar voor.
Met de scooter is t maar n paar minuten rijden naar Bar200. Daar kom ik om 09:50 aan. Gordon zegt dattie nog ff wat in de keuken moet doen en dattie me daarna naar t beginpunt brengt. Als we naar buiten lopen, vraagt hij hoeveel water ik bij me heb. Ik zeg:"Een halve liter.". "Dat is niet genoeg hoor. Je kan beter wat meer meenemen." Ik denk dat hij gelijk heeft en vraag Duy om nog n fles. We springen op onze scooters en rijden naar t noorden van Con Son. Halverwege de straat onderaan de berg stoppen we voor n huis. Ernaast loopt n nauw pad de berg op. Dit had ik moeilijk zelf gevonden. Gordon vertelt me dat ik t pad moet volgen en rechts moet aanhouden om bij de uitkijktoren te komen. Hij wenst me veel succes en gaat er weer vandoor. Ik maak me klaar voor mn "tour of duty". Bandana om mn hoofd, survivalmes aan de schouderband van mn backpack, mn broekspijpen in mn sokken en mn handschoenen aan. Let's rock! En rocken dat doe ik. Het pad is bezaaid met -vaak losliggende- keien en stenen. Ook groeit t aardig vol met planten. Om 09:20 begin in aan de klim. Eerst loop ik n stuk dicht langs n hek met prikkeldraad links. Voorzichtig erlangs, want dat heb ik vroeger in België al ns van dichtbij mogen bewonderen. Als t hek ophoudt, gaat t pad steil omhoog t tropische regenwoud in. Ik zie n lange tak liggen en pak em op. Hier kan ik n mooie wandelstok van maken. Ik breek em op de juiste lengte af em haal al t overtollige eraf. Nâh kan ik em gebruiken als extra ondersteuning en om voor me in begroeiing op t pad te steken. Er leven hier tenslotte wilde dieren zoals de giftige cobra en tarantula's. Het zal me niks verbazen als er hier ook mensetende kakkerlakken rondhuppelen. LHet is n moeilijke klim. Van n mooi pad is geen sprake. De keien en stenen zijn eerder n hindernis dan dat ze n pad vormen en sommige stukken gaan steil omhoog. Het duurt dan ook niet lang voordat mn hemd zeik en zeiknat is. Het is heel erg stil hier. Af en toe hoor ik n tropische vogel en dat is het. Maar als snel wordt dat aangevuld door t hijgen van n ouwe hond. Ik dus. Na n minuut of 15/20 stop ik even om uit te rusten en n slokje water te nemen. Fakking hell, wat is dit zwaar zeg. Dat had ik niet verwacht. Het is wel weer n belevenis. Ik ploeter echt door de jungle met al zn planten en bomen. Ook zie ik n grote verscheidenheid aan vlinders. Maar apen hoor en zie ik niet. Uiteindelijk kom ik op n punt waar de weg zich naar links en rechts splitst. Links naar Ong Dung Beach en rechts nog 100 meter naar de uitkijktoren. Achter t bord staan n paar vervallen gebouwtjes waar de bomen uitgroeien. Ik loop naar rechts en ben al snel bij de uitkijktoren. Dat heb ik sneller gedaan dan ik dacht. Het is 10:10 uur. Ik had de indruk dat ik al m halve dag onderweg was. Ik loop de trap op naar boven. Het geheel is niet im zo'n denderende staat, maar t uitzicht vanaf boven is dat wel. Ik kijk over Con Son en zee in de verte uit terwijl recht beneden mij n jungle ligt. Geweldig! Het huisje op de toren is ook al zo verrot. Aan vier zijden raamkozijnen, maar zonder ramen. Het houtwerk is verrot en er missen hele stukken dakplaat. Ik zet mn backpack in één van de kozijnen en positioneer mn GoPro. Op de afstandsbediening druk ik op 'record' en trek mn hemd uit. Voor de camera wring ik em ns goed uit. Het water (zweet klinkt zo vies) klettert in stralen op de tegels. Hoe is t mogelijk? Wat ken dat kreng zweten zeg. Er lijkt wel meer water in mn hemd te zitten dan in de flesjes die ik heb meegenomen. Terwijl ik nog geeneens alles op heb gedronken. Snel maar weer n slokkie nemen dan om t verlies aan te vullen. Aan de zonzijde van t huisje ram ik mn survivalmes boven t kozijn in t hout en hang mn hemd hieraan te drogen. Ook mn handschoenen, want die zijn ook doorweekt. Ik blijf hier 50 minuten wachten en doe zo stil mogelijk in de hoop dat ik door 1 van de 4 ramen makaken kan zien. Maar helaas...geen teken van leven.
Ik trek mn hemd en mn handschoenen weer aan en loop naar beneden. Hoe ver zou lopen zijn naar Ong Dung Beach? Well, there's only one way to find out. Lopen! Wanneer ik weer bij t bord ben, ga ik niet linksaf naar beneden, maar loop rechtdoor. Hier staan nog meer gebouwen in vervallen staat. Buiten staan nog wel n paar tafels en houten bankjes, maar t lijkt alsof er hier jaren niemand is geweest. Zo ziet t pad er ook verderop uit. Langzaam neemt de begroeiing bezit van t pad en er liggen hier en daar wat takken of n boomstronk over t pad. Soms schiet er iets op de grond iets weg als ik in de buurt kom. Ik loop zo stilletjes mogelijk. Ritsel, ritsel...daar gaat weer wat. Ik blijf stilstaan en speur naar wat er zo snel wegrent. Daar zie ik t vreemde schepsel. Is t n hagedis? Het lijkt wel n slang op 4 kleine pootjes. Het is n skink. "Hey jochie. Hoe gaat t?" We blijven elkaar n paar minuten aanstaren, maar er komt geen zinnig woord uit. "Tja, als je geen praatje wilt maken, best joh. Dan loop ik gewoon weer verder. De mazzrl." Er staat weer in bord wat aangeeft dat t nog 2 kilometer naar de baai is. Say what!?! Nâh, laat ik maar zien hoe t gaat. Snel gaat t echter niet door deze jungle. Het is zwaar ook. Ik ga weliswaar niet meer naar boven, maar naar beneden is meteen weer heel anders lopen. Eerst loopt t pad nog lichtjes af, maar al snel gaat t wat steiler. Voorzichtig plaats ik de stok steeds voor me zodat ik voet voor voet via stenen en boomwortels weer n stapje naar beneden kan maken. De planten worden ook steeds overvloediger. Ik moet af en toe goed kijken waar ik heen moet, omdat het pad lijkt op te houden. Met afdalen gebruik ik ook hele andere spieren in mn benen. Links en rechts zie ik grote rotsen de diepte in verdwijnen. Ik denk aan de oorlog 50 jaar geleden en hoe zwaar t moet zijn geweest voor de mensen in de jungle en bergen met misschien nog wel zwaardere bepakking. Dan kom ik bij n pad wat écht bijna verticaal naar beneden loopt. N beetje overbodig hangt er n bordje met de tekst 'Careful. Slippery slope'. Goh, dat ziet n blinde aap nog wel. Er is n dik touw aan bomen naar beneden gemaakt waar ik me aan vast kan houden. Dit is zeker niet overbodig. Met behulp van t touw en mn stok daal ik heel voorzichtig stapje voor stapje af. Een voordeel van n misstap is dat ik wel snel beneden ben. N nadeel zou kunnen zijn dat ik mn been kan breken en niet meer omhoog kan komen. Ik ben ook de enige die hier is, dus op snelle hulp hoef ik hier niet te rekenen. Ik daal zo'n 100 meter af en hou even halt. Ff n slokje water hoor. Diep in de verte hoor ik zachtjes de zee ruisen. Ik ben er nog lang niet en aan dit pad lijkt ook geen einde te komen. Ik bedenk wat ik ga doen. Door of terug? Misschien is de baai al deze moeite dubbel en dwars waar. Aan de andere kant, gaat mn water sneller op dan gedacht en beneden zijn er geen winkeltjes waar ik nieuwe kan kopen. Ook moet ik dat hele tyfus end weer omhoog en dat zal ik op t heetst van de dag moeten doen om niet in t donker in deze jungle te hoeven lopen. Paulus, know your battles and your limitations. Nee, ik ga niet verder. Als ik iemand en meer water bij me zou hebben, zou ik hier geeneens over nagedacht hebben, maar deze keer draai ik om.
De relatief korte tocht weer naar de top is loodzwaar. Ik heb de juiste beslissing genomen. Als ik uiteindelijk weer bij de vervallen huisjes aankom, schiet er n eekhoorn weg t struikgewas in. Ook zie ik hier n zwarte reuze eekhoorn hoog in n boom zitten. Bij de t-splitsing sla ik rechtsaf naar beneden. Vanaf dit ogenblik hoor ik voor t eerst de geluiden van makaken. Ik blijf stilstaan en speur de boomtoppen in de omgeving af. Ze houden zich goed verscholen, want ik zie er geen. Ik heb verhalen gehoord dat ze naast mensen zijn gaan zitten, maar dat geluk heb ik niet. Wellicht omdat ik niks te eten bij me heb op aanraden van Gordon. De terugweg lijkt n eeuwigheid te duren. Wel hoor ik constant de apen roepen. Om 13:30 sta ik eindelijk weer beneden bij mn scooter. Ik wring nogmaals mn hemd uit en berg al mn spullen op in mn backpack.
Snel terug naar mn guesthouse waar ik wat te drinken kan kopen en n verfrissende douche kan nemen. Bij t winkeltje om de hoek koop ik driekwart liter Revive, n halve liter water en 4 bakjes yoghurt. Op mn kamer trek ik eerst mn natte kleren uit. De Revive drink ik in 2 grote slokken op. De 4 bakjes yoghurt volgen in rap tempo. Na t douchen is t water aan de beurt. Om 15:00 stap ik weer op mn scooter en rij naar de apotheek om anti muggenspray te kopen. Ik rij wat verder de straat in naar de hoek waar Infiniti zit. Hier bestel ik n club sandwich en n wortelsap. Dat doet me goed. Om 16:07 ga ik naar t meisje van de massage. Ook al doet ze er deze keer iets korter als n uurtje over, ook dit doet me goed. Ik ben weer helemaal ontspannen. Kapot, maar ontspannen. Bij Bar200 drink ik n flesje water en praat wat met Gordon over mn plannen. Ik bestel n biertje en ga op t terras zitten. Daar raak ik in gesprek met Mario en Sara uit Oostenrijk. De zaak zit aardig vol en ik wacht met mn bestelling tot 19:15 uur. Wanneer iedereen geholpen is, vraag ik om n pizza Hawaï. Gordon vertelt dat ze nieuw hamburgervlees hebben en dat deze nog beter smaakt dan de vorige. Ik lust, n half uur na mn pizza, eigenlijk nog wel wat en besluit om nog n cheeseburger te bestellen. Gordon heeft gelijk. Dit vlees smaakt inderdaad beter. Ik ben moe en vind t mooi geweest voor vandaag. Om 20:40 reken ik af en rij naar t winkeltje om de hoek. Daar pik ik nog n paar biertjes op. Ik rij links de hoek om, maar stop nog niet bij mn guesthouse. Ik volg de bocht in de weg naar links. Bij t eerste vrije bankje, met uitzicht over de zee met de bootjes die vlakbij liggen te dobberen, stop ik. Ik ga op t bankje zitten en trek n biertje open. Peukie erbij en heerlijk in t briesje naar de sterren en over t water uitkijken. Na mn biertje rij ik de 150 meter terug naar mn guesthouse waar ik om 21:10 uur de sleutel in t slot van mn kamer steek. Binnen n uur lig ik in n diepe slaap.

ZATERDAG 23/01

Ik heb weer heerlijk geslapen als ik om 08:07 wakker word. N half uur later zit ik buiten op t terras en krijg ik n koffie onder mn neus geschoven. Ik bestel er later nog 1 en typ wat aan mn verslag. Na n tijdje ga ik weer terug naar mn kamer en maak n lijstje met de dingen die ik moet doen. Ik moet gaan kijken voor n vliegticket naar Saigon, want op 8 februari eindigt mn visum. Ik wil em graag verlengen met 3 maanden, want ik heb nog lang niet alles gezien. Ook moet ik n wasje laten draaien. Ik moet mn filmpjes van mn geheugenkaarten overzetten naar mn harddrive, kijken naar mn telefoonabbo wat ik daarmee moet gaan doen en ik moet wat financiële zaken bekijken. Eerst ga ik mn kamer wat uitruimen. T tafeltje staat helemaal vol met lege blikjes en plastic flesjes. Gelukkig doen ze hier aan afvalscheiding. Zo belanden de blikjes ik n grote zak bij de andere blikjes en de flesjes gaan in n kartonnen doos. Hierna pak ik mn vuile was bij elkaar en stop deze in n plastic tasje. Dit breng ik naar de receptie. Hiet maak ik n kort praatje met n Duitse jongen die net uitcheckt. Als ik weer naar mn kamer wil lopen, knoopt n Vietnamese man n praatje met me aan. Hij vertelt dat hij binnenkort Nederland zal aandoen tijdens n twee weken durende reis naar Europa. Hij komt uit Vung Tau en is ingenieur. Aan t eind van t gesprek geeft hij mij zn telefoonnummer en vraagt me hem te bellen wanneer ik weer ns in Vung Tau ben. Op mn kamer berg ik t kaartje op; wie weet komt t nog ns van pas. Om 11:10 loop ik naar Bar200 om te gaan ontbijten. N lekker sterke en zoete ijskoffie en n Steve's sandwich. Tussen twee dikke sneden zelf gebakken en later nog ns geroosterd brood zit gebakken ei, 2 repen gebakken spek, Gouda kaas en 2 varkensvlees worstjes. De sandwich wordt geserveerd met n salade met tomaat, komkommer, sla, veel uienringen en n licht zurige dressing. Ook ligt er n altijd n bescheiden portie frites bij die met de Engelse HP saus goed smaakt. Breakfast for champions. De vitamine C krijg ik van n glas vers geperste sinaasappelsap.
Im 13:45 doe ik ff n boodschappen rondje. Bij de apotheek haal ik n hoestdrankje. Een doosje met sachets oploskoffie haal ik in t winkeltje ernaast. Ik steek de straat schuin naar rechts over en loop naar t pleintje waar n juwelier zit. Eens kijken wat zijn wisselkoers is. Ik loop t zaakje in en verwacht dat er ieder moment iemand aankomt om me te helpen. Maar dan kan ik lang wachten. Dr is hier niemand. Ongelooflijk dit. Als ik wil, kan ik zo alle sieraden uit de vitrines meenemen. De kans dat ik er ver weg mee kom is nihil. Er hangen wel camera's en hey...ik zot hier wel op n eiland. Dat doe ik dus maar niet. Maar t is wel tekenend hoe weinig criminaliteit er op dit eiland is. Ik kom later op de dag nog wel terug. Ik loop de straat uit, langs de apotheek, naar t eerste kruispunt. Ik steek over en sta weer bij de Bar. Het is rustig. Er zit maar 1 jongen aan n tafeltje buiten. We raken aan de praat. Hij heet Nick en komt oorspronkelijk uit Engeland. Hij vertelt dat hij al 17 jaar aan t reizen is alhoewel hij wel weer n bast honk heeft. Hij is al 8 jaar getrouwd met n Chinees meisje en heeft (een kleine 10 uur rijden van Sapa, Vietnam) in China n zaakje met haar waar ze traditionele Thaise kleding verkopen. Maar hier is hij solo. Hij heeft veel en wonderbaarlijke verhalen. Soms vind ik t moeilijk te geloven wat hij allemaal heeft gezien en meegemaakt, maar waarom zou ik twijfelen aan zn verhalen? 17 Jaar is n hele lange tijd en als je maar op de juiste (of juist verkeerde) plek bent, maak je wel wat mee in zo'n lange tijd. Het gesprek duurt ook n lange tijd, maar ik vind t best ns te luisteren i.p.v. het woord te doen. Als het gesprek ten einde loopt, zeg ik tegen hem dat ik ff naar de juwelier ga. Hij gaat er ook vandoor zegtie.
Bij de juwelier is nâh wel iemand aanwezig. Er komt n chagrijnig kereltje van achter de zaak inlopen. Ik zeg hem vriendelijk hallo en vraag hem of hij euro's kan wisselen. Zonder iets te zeggen, loopt hij mr voorbij naar t meisje wat nâh de zaak ik komt lopen. Ze kijkt naar de gouden sieraden in de vitrine. Hij doet geen enkele moeite haar iets te laten zien en zij geen enkele moeite aan te geven waarnaar ze op zoek is. Gouwe wisselwerking haha! Ik kijk t tafereel aan en plots draait t meisje zich om en verdwijnt, zonder n woord te zeggen, weer even snel als ze gekomen was. Vaaaaagggg! :D De man draait zich naar mij toe en ik herhaal mn vraag. Op zn calculator laat hij zien wat de koers is: 2300. Ik vraag hem of dat niet beter kan en hij schudt van nee. Dan wissel ik maar € 50,- om. Kan ik altijd later meer wisselen als de koers wat beter is. Ik ga weer terug naar de Bar waar ik eindelijk weer tijd heb om mn verslag in t kleine schermpje te klappen. Totdat ik weer met Rees in gesprek kom. Hij vertelt dat hij hier per september stopt en naar Australië vertrekt. Daar gaat hij n jaar n studie volgen om daarna n bar te openen in Perth. Dit plan zit al 8 jaar in zn hoofd en nâh dient de kans zich aan. Ik zeg dat hij groot gelijk heeft en dat ik t goed vind dat hij zn droom achterna gaat. Hoe dat afloopt staat nooit vast, maar dat hij de kans niet laat schieten, ondanks dat hij hier n vriendin heeft, vind ik mooi te zien. Ik wens hem alvast veel geluk wat hij oprecht waardeert.
Om 18:30 krijg ik weer trek in iets lekkers. Ik vraag weer om zo'n lekkerr pizza Foccacia. In de tijd dat deze gemaakt wordt, rook ik buiten nog n sigootje. Aan n ander tafeltje zitten Mike and Chris, 2 Engelse mannen die in hetzelfde guesthouse als ik verblijven. Net als ze betaald hebben en opstaan om te vertrekken, wordt de pizza bij me gebracht. Ik zeg:"Hey jongens. Gaan jullie nâh al? Ik laat net n pizza komen die ik met jullie wil delen." Ze kijken elkaar aan met n blik van waarom ook niet. Ze bestellen dan maar weer n biertje. Ik laat de mensen hier wel langer zitten en meer bestellen hoor haha. Tópverkopeeeerrrrr! We maken n gezellig praatje en eten gezamenlijk de pizza op. Dan gaan ze alsnog weg. Zolang ik nog geen aandelen in Bar200 heb, flik ik dit geintje maar 1 keer en laat ze daarom maar vertrekken. Ik ga binnen op mn bank zitten en typ mn verslag.
Sara komt langslopen om naar de wc te gaan en lacht naar me. Uiteraard kijk ik vet boos terug. ;-) Als ze weer uit de toiletruimte komt, stopt ze bij me tafel en vraagt:"Ga jij vanavond ook naar t kerkhof?" "Hoezoooo??", vraag ik. "Wat gaat er om in die zieke geest van je?" Ze lacht en zegt:"Gisternacht en vannacht wordt Vo Thi Sau geëerd.".
Vo Thi Sau was n tiener meisje dat in t gewapende verzet vocht tegen de Franse bezetters. Op haar 14de had ze, met n granaat aanval, n Franse Kapitein gedood. Ze werd pas na jaren opgepakt toen ze n tweede aanslag poging deed. Ze werd overgebracht naar de gevangenis op Con Dao en werd op haar 19de in de vroege morgen van 23 januari 1952 geëxecuteerd. Deze 2 dagen wordt ze geëerd door Vietnamezen die bij haar graf bidden, haar offers brengen (zoals fruit, vlees, snoep en koekjes, rijst, drinken, zelfs spiegeltjes, kammetjes en lippenstift wat symbool staat voor haar jonge dood), wierook branden en 'ghostmoney' verbranden. Sara gaat er met n aantal anderen tegen middernacht naartoe. "Are you kidding me? With full moon to a graveyard at midnight? Count me in, baby!"
Net voor 9en is t tijd om écht te eten. Ik bestel dezelfde burger die ik hier voor t eerst heb gegeten. Met t nieuwe vlees moet deze zelfs nóg beter smaken. Vanuit de keuken komt al n heerlijke geur me tegemoet. Na 10 minuten staat er n prachtig uitziende cheese/bacon burger voor me op tafel. En ja hoor, we hebben n winnaar. Deze smaakt inderdaad nog beter als de eerste. Ik vraag me af hoe, met zulke voortreffelijke hamburgers, zaken als McDonald's en Burgerking nog bestaansrecht hebben en nog zo populair zijn. Ineens lijken hun burgers te zijn gemaakt van beschuit, met n plakje schuurpapier en n kloddertje zand met als specerij n eetlepel kaneel. Na mn 'food for the gods' loop ik naar buiten om n peuk te roken. Aan t tafeltje zitten Mike en Andrea uit Canada. Zij zijn ook in t noorden van Vietnam geweest. Alleen hebben zij hun tocht zelf gereden op n echte motor. Een off-road van 250cc. We wisselen meteen onze fantastische ervaringen uit. Ik vraag ze of ze nog van plan zijn ook naar t kerkhof te gaan vanaaf. Ze hebben er wel over nagedacht, maar zitten nog steeds in dubio. Hoe langer we er echter over praten hoe meer ze geneigd zijn mee te gaan. Tot ze uiteindelijk de knoop doorhakken en zeggen dat ze graag meegaan. Geweldig! We spreken af dat we hier allemaal voor half 12 zijn. Ik loop naar mn hotel om mn hemd in te wisselen voor n t-shirt met mouwtjes. Bij t winkeltje koop ik eerst nog 3 blikjes bier (2 voor mij, 1 voor Vo Thi Sau) en n pakje wierook. In mn kamet kleed ik me snel om en pak wat spullen die ik mee wil nemen. Deze doe ik in mn schoudertas zodat ik mn backpack op de kamer kan laten.
Om 23:10 ben ik weer bij de Bar. Sara, Nick en n Duits stelletje (Steve en Iane) zitten hier al/nog. Mario (die samen met Sara reist) had ik op de heenweg al in de tegenovergestelde richting zien rijden. Die is er niet bij. Om 23:15 komen ook Mike en Andrea aangelopen. Andrea heeft n bos bloemen bij zich. Laten we gaan. Behalve Mike, Andrea en ik stapt iedereen op scooters en weg zijn ze. We kijken elkaar aan, maar wij gaan gewoon lopen. Tis maar n kwartiertje ofzo. De volle maan verlicht onze weg goed. Er staat n licht briesje. Wat n heerlijke avond. We worden vaak gepasseerd door mensen op scooters, in auto's en busjes die allemaal onderweg zijn naar de begraafplaats. Hiervoor komen mensen speciaal van t vasteland naar Con Dao. Onderweg praten we over van alles. Ik zeg dat ik denk dat ik nâh weet waarom ik nog steeds op t eiland ben. Om dít mee te maken natuurlijk. Deze gebeurtenis is 1 van de belangrijkste op t eiland en wordt maar 1 keer gehouden. Als ik n paar dagen eerder was vertrokken, had ik dit weer gemist. Zo zie ik maar weer: alles gebeurt met n reden en uiteindelijk leidtvt altijd tot iets beters.
Voor de begraafplaats staat links n mooi wit gebouw wat door de volle maan prachtig oplicht. Met zn 3en lopen t brede pad op. Na zo'n 50 meter zie ik links n groep mensen bijeen staan. De plek daar wordt verlicht door n aantal gedimde lampen. Ik zie vlammen waar mensen hun ghostmoney aan t verbranden zijn. We slaan linksaf n kleiner pad op. Overal waar ik ook kijk, zie ik kleinere graven liggen. De sfeer is erg bedrukkend, maar niet op n vervelende, onprettige manier. Sterker nog, ik ervaar de droevige en neerslachtige energie wel als prettig. Fijn te zien dat zo'n meisje nog steeds geëerd wordt en veel emotie losmaakt na bijna 3/4 eeuw. Er staan veel mensen te bidden en er worden heel veel offers gebracht. Sommige pakketten zijn zo groot als n Nederlands kerstpakket. Er wordt heel veel wierook gebrand en veel geld verbrand. Enórm veel. Ik zie mensen lopen met bundels wierook die ik nog niet in n jaar opbrand. In de vuurkorven gaan hele pakketten ghostmoney op t vuur. Sommige nemen geeneens de moeite de kilo's papiergeld uit t plastic te halen. Een paar mensen huilen. Tis erg indrukwekkendallemaal. Ik geef Mike en Andrea ieder 3 stokjes wierook die we met t vuur van t brandende geld aansteken. We lopen naar de tombe toeen ieder doet zn eigen ding. Uit mn schoudertas haal ik n blikje bier welk ik bij de overige offers neerzet. Ik neem n Vietnamese sigaret uit n pakje en steek em aan. Dan prik ik t filter op n opgebrand wierookstokje. Mn 3 brandende wierookjes steek ik in n dragon fruit. Als ik om me heen kijk, zie ik n paar mensen respectvol naar me glimlachen als teken dat het zeer gewaardeerd wordt wat ik doe. Andrea legt haar bos bloemen bij de tombe en plaatst ook haar stokjes wierook. Ik voel n grote vorm saamhorigheid op dit moment op deze plek. Na n paar minuten is t middernacht geworden. Wolken trekken voor de maan en t is nâh bijna pikdonker. Op de gedimde lichten, de paar vuren en de gloeiende wierookstokjes na dan. Ineens begint t ook hard te waaien. Spooky. Maar zeker niet creepy. Ik voel n enorme rust over me heen komen. Mike en Andrea zeggen dat ze eventjes op één van de bankjes langs t brede pad gaan zitten. "Tuurlijk. Doe lekker jullie ding. En als jullie naar huis willen, ga dan gewoon. Ik zie jullie wel of niet zitten. No worries." Nâh zie ik Sara, Nick, Steve en Iane ook. Ik loop naar ze toe en geef ieder ook 3 stokjes wierook. Ik vraag aan Sara waar Mario is. "Die is naar huis gegaan.", zegt ze. Het lijkt me beter niet door te vragen. Ik loop naar t vuur toe en steek mn overgebleven stokjes in t vuur totdat ze allemaal branden. Hiermee loop ik t kerkhof over en ga naar de meest afgelegen en onverlichte graven waar ik elk 1 stokje plant. Dan zijn ze op. Ik loop nog 1 keer langs de tombe. Op n grote grafsteen zie ik n ornament met de afbeelding van Vo Thi Sau. Er lopen mensen langs die de haren en t gezicht op t ornament strelen. Ik loop rustig naar t brede pad en ga rechtsaf richting uitgang. Mike en Andrea zie ik niet meer. Wel 4 Vietnamese meiden die me ter plekke overduidelijk versieren. Ik vind t echter niet de plaats en de tijd hiervoor, dus ik zeg ze gedag en loop verder. Onderweg naar t hotel moet ik alleen nog wel even Cesar Milan spelen door n paar honden, die blaffend op me af komen rennen, m paar flinke doodschoppen te geven. Pak aan gespuis. Dát zal jullie leren. En wee je gebeente! (Nee hoor, zo ging t niet helemaal. Ik maakte gewoon zo'n typisch Mexicaans 'pssst'-geluid en ze gingen meteen af. Ik wilde alleen altijd al de opmerking 'en wee je gebeente' in n verslag willen schrijven.) ;-)
Op mn kamer typ ik nog n uur aan mn verslag en ga om 02:00 uur slapen. Het was weer n zeer aangename dag met al die verschillende prikkels.

ZONDAG 24/01

09:15 Uur. Ik heb goed geslapen en word wakker. Na 3 kwartier drink ik mn eerste koffie van vandaag. Het waait goed. Dat was ook voorspeld. De wind zou vandaag en morgen goed aantrekken. Op zeker dat er hierdoor geen afvaarten van en naar t eiland zijn. Dan valt overal de stroom uit. De mensen hier zullen dit vast gewend zijn, want ze maken zich er zichtbaar niet druk over. Iedereen gaat rustig door met waar die mee bezig was zover dat kan. Ik ga terug naar mn kamer en zet n rustgevend muziekje van Metallica op. Lang leve draadloze technologie en ingebouwde oplaadbare accu's. Ik werk wat verder aan mn verslag. Na 2 uur is de stroomstoring verholpen en springt alles weer aan. Ik pak wat spullen bij elkaar en loop naar Bar200. Ff wat eten. Na mn ontbijt pak ik n flesje water uit de koelkast en maak n koude oploskoffie. Ik heb mn koptelefoon meegenomen en met deze op mn hoofd geniet ik van n lekker lange en swingende set van John Talabot terwijl de woorden weer als vanzelf in mn schermpje verschijnen. Het is opvallend rustig in de Bar. Gordon en zn vrouw Lan Ahn zijn lekker n dagje vrij, er staat maar 1 meisje in de keuken en Rees heeft tijd genoeg om achter zn laptop te zitten. Ik zit dan weer binnen te typen en als ik n peukie wil roken, verhuis ik alles weer even naar buiten. Het is nog te vroeg voor bier, dus bestel ik n smoothie met ananas, kokos en banaan. Pas om 16:45 trek ik de eerste open. Er zitten ondertussen wel wat mensen buiten aan n tafeltje. Het zijn Sara, Nick, Steve en Iane. Mario is er weer niet bij. Nâh komt ook Mike langs gelopen. Ik haal n schelp van mn oor af en vraag hoe t met em gaat en waar Andrea is. Hij zegt dat alles goed gaat en dat zij nog ff relaxt bij t hotel. Hij vraagt of ik bij hem kom zitten. Ik bedank hem en zeg dat ik dat doe als ik klaar ben. Ik zit nog lekker in mn 'writer's flow' en denk zo klaar te zijn. En dat is ook zo. Om 17:18 ben ik weer helemaal bij to en met zaterdag de 23ste.
Ik prik mn foon in de lader, pak mn bierie op en ga bij Mike zitten. "Smaakt de pizza niet?", vraag ik hem wijzend op de halve, overgebleven pizza Hawaï. "Ja zeker wel. Maar deze helft is zo voor Andrea." Terwijl we lekker aan t praten zijn, stapt t groepje naast ons op. Even later staat ook Mike op om Andrea te halen. Hun hotel is vlakbij, want ze zijn al snel terug. Andrea begint aan de pizza en Mike haalt ondertussen wat te drinken voor ons. Onze gesprekken zijn erg interessant en leerzaam. Ze gaan alle kanten uit. Zo hebben we t over hun werk als camera- en geluidstechnicus (Mike) en make-up (Andrea) in de reclame, mijn vorige baantjes, spiritualiteit, film en boeken. Andrea vraagt me of ik The Alchemist heb gelezen. "Haha, die zit op dit moment nog in t plastic in mn rugzak daar op de bank.", zeg ik. De hele tijd tijdens onze gesprekken vallen dit soort puzzelstukjes in elkaar. Opvallend. Ik haal n biertje voor Mike en mij. Wanneer ik weer zit, zeg ik dat ik erg geniet van ons gesprek met de vele en uiteenlopende onderwerpen. Om 19:45 gaan ze weer terug naar t hotel. Das mooi, want mn cheese/bacon burger is net op de tafel bij mn bank gezet. Ik bedank ze voor de leuke tijd en neem afscheid. Nâh kan ik me storten op mn avondeten. Het bord is in recordtempo leeg. Van al dat typen heb ik honger gekregen, want ik lust nog wel wat. Maar wat? Ik bestudeer aandachtig de menukaart, maar weet t (nog) niet. Of toch wel? Ik ga maar eerst ff buiten n peukie doen. Ik zit net als Chris en Mike aankomen. Ze vliegen morgenmiddag naar Saigon en komen ff gedag zeggen tegen de mensen van de Bar. Ze komen bij me zitten en bestellen n biertje. We praten wat over hun verdere plannen. Rees komt naar buiten om t Italiaanse stel aan n ander tafeltje te bedienen. Op zn terugweg vraag ik hem of hij n cheeseburger voor me kan maken. "Another one?", vraagt hij. Nee Rees, zojuist had ik n cheese/bacon burger en dat is iets heel anders. Lachend loopt hij naar binnen. Het biertje van de gasten is op. Ze staan op en zeggen dat ze nog ergens n Engelse voetbalwedstrijd gaan kijken. Duy komt met mn cheeseburger aangelopen en vraagt of ik em binnen of buiten op eet. Ach, laat ik deze maar n keer buiten nuttigen.
Ik breng mn lege bord weer naar de keuken en pak, onderweg naar mn bank, mn laatste biertje hier uit de koelkast. In mn nieuwe schrift maak ik wat aantekeningen van deze dag. Zo, ik ben weer bij. Dit gaat n stuk vlotter dan wanneer ik alles op spaar, maar vaak lukt me dat niet, omdat ik dan druk bezig ben in t moment te leven. Dat ga ik dan niet onderbreken om te schrijven of te typen. En vandaag was t toch n relax dag en dit moment leende zich uitstekend om wel te typen en te schrijven.
Om 22:40 betaal ik mn rekening en wil net vertrekken als de elektriciteit weer uitvalt. Deze keer zit t hele eiland zonder stroom. De lampjes die ik zie branden zijn allemaal op batterijen. Ik vraag Rees of hij mn hulp ergens bij nodig heeft, maar hij zegt dat hij alles onder controle heeft. Goed, dan zie ik je morgen. Op mn weg terug naar t hotel zorgt de maan voor de verlichting. Ik vind n wel n vet gezicht zo. Overal donker op n paar zaklampjes na en dan de maan die zo zn best doet t eiland bij te schijnen. "Dat wordt meteen slapen.", denk ik. Bij t winkeltje haal ik nog iets te drinken en betaal t vrouwtje. Ik loop t zaakje uit en floep....alles springt weer aan. Meteen is alles weer verlicht. Ik kom weer op mn kamer en, ondanks er weer stroom is, ga ik alsnog vroeg voor middernacht slapen.