Kom ik Quy Nhon uit voor Oud & Nieuw?

DINSDAG 29/12

Om 04:10 gaat de wekker en sta ik op. Ik giet n Red Bull naar binnen en kleed me aan. De laatste spullen in mn backpack en naar beneden. Het meisje van de receptie komt uit haar slaapkamer en belt n taxi voor me. Gelukkig maar, want gisteren werd daar nogal moeilijk over gedaan en nâh regent t pijpestelen. Ik kwam hiet aan met regen en ga dr ook weer mee weg. De taxi staat om 04:40 voor de deur. Ik gooi mn spullen achterin en zeg:"Naar t busstation ajb." Na 10 minuten zijn we er en ik ga met mn bagage onder t zeil zitten van n verkoopster van koffie en fris. Om 05:00 komt de eerste bus de terminal oprijden. De chauffeur rijdt achteruit om de bus netjes neer te zetten. Ik moet grinniken. Normaal hoor je bij bussen en vrachtwagens n electronische 'piep' wanneer ze achteruit rijden. In plaats hiervan hoor ik t liedje 'Vader Jacob'. (Zelfs) op dit tijdstip erg grappig. Kha komt om 05:10 aan en komt naast me zitten. Hij bestelt ijskoffie voor ons. We krijgen er n glas thee bij. Echt chill dat hij de regen getrotseerd heeft en me gedag komt zeggen. De minibus komt im 05:45 aanrijden. Mn backpack zet ik achterin en neem plaats in de bus. Kha legt de chauffeur uit waar ik eruit moet. Dan nemen we afscheid en rijden we de terminal af. Het is nog donker en zie nog niks van de omgeving, dus doe ik mn ogen dicht en probeer nog n beetje te slapen. Dat lukt redelijk. Na 2 uur stap ik uit bij n winkeltje onderaan n brug. Het regent nog steeds en ga op n stenen bankje zitten onder n luifel. Een man vraagt me of ik n motortaxi nodig heb. Ik zeg van niet. Eerst ff nog n Red Bull en n peuk. Het lijkt wel alsof, wanneer ik me geen zorgen maak en me laat leiden door de kosmos, alles gebeurt alsof t zo moet zijn. Ik hoef namelijk geen moeite te doen m taxi te bellen ofzo, want precies voor mn neus stopt er één. Er stappen mensen uit en ik loop naar de chauffeur. Ik vertel hem waar ik heen wil en hij zegt dat dat kan. Backpack in de kofferbak en we rijden weg. Na n kwartiertje komen we aan bij My Lai. Ik vraag hem hier op me te wachten en koop wat te drinken voor hem. Het regent nog steeds zachtjes en ik denk:"Dit past goed bij de plek waar ik nâh ben." Het geeft deze mistroostige plek de juiste sfeer. Wanneer ik naar t grote monument van n vrouw met 1 arm wanhopig in de lucht en n dood kind in haar andere loop, stopt t met regenen, maar t blijft bewolkt. De wandeling langs alle overgebleven fundaties van de huisjes maakt n diepe indruk op me. Op de betonnen paadjes tussen de huisjes zie ik de afdrukken van de legerkistjes van Amerikaanse soldaten en de blote voetafdrukken van vluchtende Vietnamezen. Bij ieder fundament staat n bord met de naam van de familie die hier destijds woonde. Ook wordt vermeld of er mensen de slachting hebben overleefd. Zo niet, staan de namen en leeftijd op t bord van de mensen die vermoord zijn. Het zien van leeftijden tussen 1 en 79 maakt mn ogen waterig. Nadat ik t hele terrein over heb gelopen, breng ik nog n bezoek aan t museum wat hier staat. Tijdens het bloedbad destijds zijn er foto's gemaakt door Amerikaanse (leger)journalisten en n groot deel van die foto's hangen hier aan de muur. Ze zijn soms niet geschikt voor mensen met n zwakke maag. Ik zie foto's van mensen die op de meest verschrikkelijke manier zijn vermoord. Maar ook van de soldaten die na de moordpartij bij elkaar zitten. Sommige hebben n lege blik; anderen n onverschillige. Verder zie ik n foto van n soldaat die zichzelf in zn been had geschoten om zo maar niet mee te hoeven doen met t vermoorden van ongewapende mensen. Er hangen ook foto's van n Amerikaanse helikopterpiloot die verschillende vrouwen en kinderen heeft kunnen redden. Goed te zien dat er altijd ook nog mensen zijn met n zuivere ziel.
Ik loop naar de taxi waar de chauffeur net de laatste hand legt aan t wisselen van n wiel. Hij brengt me weer terug naar de plek waar ik was ingestapt. De prijs van de rit met n dik uur wachten bedraagt maar 230.000 Dong. Net meer dan n tientje. Eigenlijk moet ik nâh n nummer bellen voor n bus die me verder naar Quy Nhon brengt, maar ik denk:"Laat ik nâh ns kijken wat er gebeurt als ik dat niet doe." Ik koop n Red Bull en steek n peuk op. Er zit n groepje jonge Vietnamezen met n paar gitaren en die zijn lekker aan t jammen. Op dit moment hou ik me helemaal niet bezig met n bus, maar geniet van t moment. Oh ja! Ik heb nog n Bah Mi in mn tas zitten die ik gisteren had gekocht. Laat ik maar ns ontbijten. T broodje is inmiddels niet knapperig en warm meer, maar desondanks laat ik t me toch smaken. Wanneer ik em op heb, stopt er na 10 minuten n minibusje voor mn neus. Ik zag nog net t bordje 'Quy Nhon' achter de voorruit. Ik steek mn hand op en vraag aan de bijrijder of hij nog plek heeft. Hij knikt ja en gooit mn backpack achterin. Ik stap in en we rijden weg. Ik neem me voor me nooit meer druk te maken, want ik merk dat t op de één of andere manier loopt zoals t gaat en uiteindelijk komt t altijd goed. Wat n verademing. :)
Het eerste deel van de rit over highway 1 is niet zo interessant. We rijden over n 4baansweg met huizen aan iedere zijde. Later wordt de omgeving mooier. Aan mn rechterkant zie ik bergen. Ze zijn niet zo hoog, maar tóch....t zijn bergen en zorgen voor n mooi uitzicht. Van sommigen is de top verscholen in de mist. Tot aan deze bergen zie ik heel veel rijstvelden. Het groen steekt boven t water uit. Langzaam komen de bergen steeds dichterbij highway 1. Dan plots, wanneer we bij Sa Huynh bij n berg links de bocht om gaan, zie ik links de zee. Golven slaan op n mooi stukje leeg strand. Dit beeld is van korte duur, want de weg neemt ons weer rechts iets t binnenland in. Nâh zie ik bergen aan iedere kant van me. Het weer doet vreemd; soms regent t keihard, dan is er weer volop zonneschijn.
De chauffeur rijdt als n achtelijke. Hij heeft de snelheid er goed in, dat is t probleem niet, maar hij heeft af en toe inhaalmanoeuvres die zelfs ik niet zou doen. Ik maak me er geen zorgen over (ik weet dat ik nog gezelschap heb van hele goede engelbewaarders), maar t gaat soms maar net goed.
Om 13:15 word ik (bijna letterlijk) de bus uitgegooid. Ik sta in Quy Nhon bij n grote "convenient store" met daarnaast n soort Makro. De zon schijnt lekker en ik ga op n muurtje bij de winkel zitten. Op Tripadvisor en met mn Lonely Planet kijk ik of ik n hotel kan vinden. Ik zie er 1 die ik wel wil bekijken. Er komt n taxi aanrijden die ik aanhoud. Ik stap in en we rijden, met rechts van me strand en zee, over n grote 8baansweg naar t Thanh Linh 2 hostel. Ik bekijk de kamer van € 10,- per nacht die er redelijk uitziet. Ik neem em. Hier kijk ik wat ik kan en wil doen vandaag en naar mn "ontsnappingsmogelijkheden" uit die niet al te grote en niet toeristische plaatsje. Terwijl ik dit doe, laad ik mn camera en mn telefoon op. Het begint weer keihard te regenen en dit houdt n heel lang aan. Rond 18:00 is t eindelijk weer droog. Het is inmiddels donker en ik ga naar buiten om iets te zoeken waar ik wat kan eten. Ik loop wat kleine straatjes door en kom even later uit bij t grote strand. Op n muurtje rook ik ff n peukie en kijk uit over de zee en naar de golven die op t zand stukslaan. Na mn peukie loop ik weer verder en kom bij n restaurant uit in n grote straat. Het is druk met locals en ik ga naar binnen. Er zijn geen Engelse menu's, maar n man laat me bij t kookgedeeltje n papiertje op t raam zien waar wel Engelse vertalingen op staan. Ik besluit voor n noedelsoep met krab, gebakken vis en kwal te gaan. Ik ben in mn leven n hoop kwallen tegengekomen, maar ik heb er nog nooit 1 gegeten. :p Ze zijn harder dan ze eruit zien. De smaak is niet vies ofzo. Eigenlijk smaken ze nergens naar haha. Om 18:50 ga ik weer naar mn hostel. Het begint weer te regenen. Hopelijk is t morgen beter weer. Op mn kamer typ ik, aan de hand van mn dagelijkse aantekeningen, n deel van mn verslag op de site. Af en toe kopiëer en save ik de tekst voor t geval er iets gebeurt en ik weer opnieuw moet beginnen. Dat leergeld heb ik in Thailand al betaald. Dan bel ik mn pa nog ff, kijk hierna nog n klein beetje tv en ga dan om middernacht slapen.

WOENSDAG 30/12

Ik heb mn wekker om 08:40 gezet en word wakker. Ik kijk uit t raam en zie de zon al schijnen. Mooi. Dan kan ik vandaag naar buiten. Ik loop naar t winkeltje bijna naast t hotel voor koffie en Red Bull. Buiten aan n tafeltje zitten dochter, moeder en tante. Moeder spreekt geen Engels, maar dochter en tante wel. Tante is nl. getrouwd met Paul uit Australië. Ze zegt dat ik bij ze moet komen zitten wat ik graag doe. Ff babbelen met locals. Tante praat honderduit en zegt dat ik hier in Quy Nhon Engelse les moet komen geven op school. Dat verdient goed zegt ze. Volgens mij is ze zelf ook niet helemaal onbemiddeld, want ze heeft t over huizen en grond die ze hier bezitten. Er komt n jongen aangereden op n scooter met n tas vol met kleine pakketjes bananenbladeren. Wat er in zit weet ik niet, maar tante koopt er aardig wat. Ze geeft er mij ook één. "Probeer maar, das lekker.", zegt ze. Ik pak t pakketje uit en er ligt n varkensvleesworstje voor me. Hij is nog warm en ik neem er n hap van. Lekker. Net n soort hotdog. Dochter zegt ook dat je ze goed op brood kan eten. Tja, wat niet dan? Wij Nederlanders eten zelfs chocolade op brood. Als ik wakker ben, zeg ik gedag en loop naar mn kamer om mn spullen te pakken. Het is 11:20 als ik onderweg ben naar Barbara's. Bij dit tentje schijnen ze goed reisadvies te kunnen geven en ik wil kijken of ze me kunnen helpen met de beste manier om naar Dalat te reizen. Omdat daar meer westerse toeristen zijn dan in Quy Nhon wil ik daar graag met Oud & Nieuw zijn. Natuurlijk loop ik eerst weer van Barbara's af en bemerk na enige tijd mijn fout. Ach, dan heb ik weer wat extra's gezien. Ik loop langs de brede weg met strand en zee links van me. Ongelooflijk dat zo'n best wel klein plaatsje zo'n brede weg heeft. Als ik aankom had ik eigenlijk de eigenaresse uit Australië verwacht, maar nâh word ik begroet door n Vietnamees vrouwtje. We gaan aan n tafeltje zitten en ik bestel n colaatje. Ik leg uit dat ik eigenlijk met de trein naar Nha Trang wil om vervolgens met de bus naar Dalat te gaan. Ze zegt dat er ook n directe bus naar Dalat gaat. Ik zeg dat ik t niet zo zie zitten om 8 á 9 uur in n bus te zitten. Daarom wilde ik t eerste deel van de reis met de trein doen. Dan kan ik af en toe nog ff mn benen strekken. Ook hoef ik dan niet met samengeknepen billetjes te zitten, omdat de trein gewoonlijk niet van die achtelijke inhaalmanoeuvres hoeft te doen. Ze zegt dat de trein wel vaak vertraging heeft en dat dat ook al gauw n paar uur kan duren. Hmm, what to do, what to do? Ik laat alles ff bezinken en besluit dan om de raad van haar op te volgen. "Boek dan, ajb, maar n ticket voor de bus rechtstreeks naar Dalat.", zeg ik. Ze pleegt n telefoontje en zegt dat er geen tickets meer beschikbaar zijn. Wel voor de dag erna. Ja, das heel lief wijffie, maar daar heb ik niks aan. Weet je wat? Ik loop zelf wel even naar de busterminal en kijk of ik daar wat wijzer word. Het is ff lopen, maar t zonnetje schijnt op mn bolletje dus t is geen straf. Aangekomen bij de busterminal kijk ik bij welk loket ik moet zijn voor Dalat. T meisje hier zegt ook dat er geen tickets meer zijn. Ik zie dat ze ook tickets verkoopt naar Nha Trang. "Heb je die nog wel?", vraag ik haar. "Jazeker.", zegt ze. "Doe dan maar n ticket naar 'little Russia' om 06:30 uur ajb.", zeg ik. Ik weet daar vandaan dagelijks n paar bussen naar Dalat gaan. Ik zal wel kijken of ik daar n ticket verder kan regelen. Zo niet, wordt t waarschijnlijk vodka zuipen met Russen in Nha Trang met O&N. Om 13:30 ben ik on t bezit van 1 busticket à 95.000 Dong naar Nha Trang.
Tijd voor mn volgende agendapunt. Ik heb gehoord dat er voor de kust n prachtig eiland ligt en daar wil ik n kijkje gaan nemen. Over de 6baansweg rijden we Quy Nhon uit. Links staat er n karstberg waar de weg omheen draait. We slaan rechtsaf en rijden over n stijl omhooglopend bruggetje met vlaggen in verschillende kleuren op beide railings. Stapvoets er over heen, anders worden we gelanceerd. Links zie ik alleen maar braakliggend bouwgrond. Rechts zie ik water met aan beide zijden huisjes. Er liggen allemaal blauwe vissersbootjes voor anker. We rijden weer over n bruggetje met dezelfde gekleurde vlaggen. Rechts zie ik brak water met mangrove planten en nog maar n enkel huisje. Weer n brug met vlaggen. Op n heel klein eilandje in t brak water staat n piepklein huisje. Ik ben benieuwd of daar iemand woont of dat t n soort opslagje is. Tis in ieder geval n apart gezicht. We rijden nog over 2 van die kleine bruggetjes, ditmaal zonder versiering. Dan moeten we heel veel water passeren en dit doen we over n enorme lange brug. Aan t eind hiervan zie ik op t zand langs t water allemaal beelden van pinguïns en zeehonden. Errug grappig. Aan de horizon staan bergen. We komen op n t-splitsing met links en rechts weer n enorm brede weg. We zijn praktisch de enige die er gebruik van maken. Aan de rechterkant van de weg liggen grote zandduinen met daarachter bergen. Bij de 4de afslag slaan we rechtsaf. Weer zo'n brede weg. Aan t eind wordt er links n grote golfbaan aangelegd waar later de rijkere toeristen fijn deftig kunnen wandelen. Voordat de weg hier n bocht naar rechts maakt, zie ik n enorm resort gebouwd worden. Zo'n groot resort heb ik echt nog nooit gezien. Het wordt gebouwd op t strand met, vanuit iedere kamer, n fantastisch uitzicht over de zee. De weg maakt weer n bocht naar links en ook hier ligt n terrein aan de rechterkant klaar om n resort op gebouwd te krijgen. Na ongeveer n kilometer rijden we t dorpje in. Hier geen brede wegen, maar smalle straatjes. Ook geen luxe resorts, doch kleine huisjes die er nâh niet echt goed onderhouden uitzien. Zowel de chauffeur als ik weten niet precies waar ik nâh moet zijn. Ik hoop dat ik t eiland ergens zie liggen en n mogelijkheid vind daar te komen. Ik wijs met mn hand waar hij naartoe moet rijden. Hier rechts, daar links. Met mn richtinggevoel van n postduif moet dat wel goedkomen. De weg leidt omhoog en dan stoppen we. Ik stap uit en kijk zo n kleine baai in met heel veel blauwe vissersbootjes die vredig liggen te dobberen. Wat n mooi gezicht! Ik loop naar beneden. Op de kade staan links enkele kleine huisjes. Een pad aan t eind loopt steil omhoog naar n tempel met n redelijk hoge pagode toren en n beeld van n vrouwelijke Boeddha. Het eiland waarnaar ik op zoek ben ligt waarschijnlijk achter de rotspunt links, want ik zie em niet. Ik hoop oprecht dat de bevolking van dit dorpje later mee kunnen profiteren van de toeristendollars die dalijk gespendeerd gaan worden in de grote resorts. Anders is t alleen maar zonde van de omgeving rond dit rustieke en vredig ogend vissersdorp. Al we weer boven bij de auto zijn, koop ik wat te drinken voor de chauf en mezelf. We rijden verder door t dorp en bij n groene heuvelrug stoppen we. De chauffeur zegt dat ik met hem mee moet komen. Ik klauter met hem de heuvel op. Deze is begroeid met gras en hier en daar staan wat lage cactusstruiken. Bovenaan kijk ik naar beneden. Golven beuken stuk op de rotsen die in deze kleine baai liggen. Geen strandplek, maar met de verschillende terrassen die naar beneden lopen, heb ik meteen beelden in mn hoofd van kleine houten hutjes met n groot raam en n kleine verranda uitkijkend over de zee. Voor de kust ligt n rotseiland en verderop zie ik 2 grotere eilanden. Weer zo'n fenomenaal uitzicht. Ik vraag me af of hier eerder toeristen van dit prachtige plekje hebben genoten als ik nâh doe. Op n klif verder zie ik n klein huisje. "Die heeft t goed voor elkaar.", denk ik. De 2 eilanden zijn niet degene die ik zoek. Ik denk ook niet dat ik tijd genoeg heb nog naar mn eiland te zoeken. Misschien later mocht ik hier nog eens terugkomen. We lopen weer naar de auto en de chauffeur brengt me via dezelfde weg weer terug naar Quy Nhon. Ik vraag hem me af te zetten bij Municiple Beach. Hij brengt me tot t eind van de strandweg.
Met de zee voor me zie ik alleen maar groene metalen schermen. Er is n groot stuk strand afgezet waar waarschijnlijk ook druk gebouwd gaat worden. Op dot moment zijn er echter geen activiteiten gaande. Achter me staan de huizen van locals. Ik loop langs de schermen terug richting t strand wat wel toegankelijk is. Ook hier geen toeristen en ik ben als n magneet voor kinderen. "Hallo. Hallo.", wordt me toegeroepen. Ik zeg gedag terug. Terwijl ik loop word ik door ze gevolgd. Tis n klein groepje jongens en meisjes van ongeveer 8 tot 13 jaar. De ene spreekt wat beter Engels dan de andere. Ze vragen me hoe oud ik ben en waar ik vandaag kom. Ik ga op n klein muurtje zitten waar de hekken zijn opgehouden. De kinderen zijn nog steeds bij me. Er lopen 2 brutaaltjes bij. Wel op n leuke manier. De ene heeft geen schroom en blijft met me praten terwijl de andere t ene item na t andere uit mn backpack pakt om te kijken wat t is. Ik ga kapot met die gastjes. Natuurlijk moet ik wat foto's maken van ze. Daar hoort ook n stukje video bij zodra ze mn GoPro hebben ontdekt. De praatgrage wil mn telefoon zodat hij n foto van mij kan maken. Tuurlijk ouwe, alsjeblieft. Ik leer ze nog n paar Engelse woorden en als tegenprestatie leren ze mij verder in t Vietnamees met t tellen tot tien.
Dan loop ik weer verder. Nog steeds word ik achtervolgd door t groepje. Er komt ook n, duidelijk geen Vietnamese, gast aanlopen. Hij lacht om t schouwspel wat voor zich afspeelt. Wanneer hij bij me is, zeg ik:"G'day mate. How ya doin?". Hij zegt:"Alright.". Hij stelt zich voor als Jazz uit Australië. We lopen samen pratend verder en t groepje kinderen haakt af. "Goodbye.", roepen ze en fietsen/lopen weer de andere kant uit. Dan breekt mn slipper, nee niet mn klomp. Tyfus! Dat wordt lijm zoeken. Ik doe mn andere slipper ook uit, want door t enorme hoogteverschil zo is t niet fijn lopen. Ik vraag waar hij naartoe gaat. Hij zegt dattie n happie wil gaan eten. Dat vind ik n goed plan, want volgens mij is t worstje van vanmorgen al verteerd en ik lust ook wel wat. Ik vraag of hij t leuk vind samen ff n vorrekie te gaan prikken. Nâh ja, n tjopstikkie dan. Dat lijkt em gezellig, zegtie. "Ik wil alleen eerst ff kijken of ik wat lijm voor mn slipper kan vinden als je daar geen bezwaar tegen hebt." " Natuurlijk niet.", is zn antwoord. We lopen langs n paar kleine zaakjes waarvan er 1 wat meer verschillende artikelen in t assortiment heeft. Grote kans dat ze hier lijm hebben. Ik laat t oude vrouwtje mn slipper zien en met gebaren maak ik haarbduidelijk dat ik op zoek ben naar lijm. Eerst begrijpt ze me niet, maar als ik n snuivend gebaar maak, komt er meteen n grote pot lijm tevoorschijn. Haha, nee hoor. Geintjuhhh. :p Ze pakt n klein doosje met lijm erin. Deze maakt ze open en lijmt mn slipper. "Wow bedankt! Hoeveel krijgt u van me?". Ze zegt dat ze er niets voor hoeft te hebben. Maar ik zeg haar dat ik de lijm graag van haar wil kopen. Ik geef haar 20.000 Dong en bedank haar hartelijk. We lopen weer n straatje verder en komen aan bij n tentje vlakbij t strand. "Laten we hier eerst n biertje doen en t menu bekijken.", opper ik. Das goed. We gaan zitten en bestellen 2 bier. De menukaart is erg uitgebreid en gevarieerd. Jazz gaat voor de gebakken noedels met rundvlees, ik voor die met seafood. Het is erg gezellig samen. Jazz verteld dat hij n motor heeft gekocht en van t zuiden naar t noorden reist. "Oh, maar dan heb ik nog wel wat tips voor je.", zeg ik. "Daar kom ik juist vandaan." Tijdens t eten en bieren, schrijf ik n blaadje vol met plaatsen en plekken die interessant voor hem kunnen zijn en waar hij goed kan overnachten. Hij is me hier zeer dankbaar voor en wanneer we zijn uitgegeten, betaald hij de rekening. "Hoeveel bedraagt de rekening?", vraag ik hem. "Dan krijg je de helft van me." Maar daar wil hij niks van weten. "Jij hebt me zo fantastisch geholpen met je info, dit betaal ik." Ik weet niks meer te zeggen dan bedankt en dat ik dit erg waardeer terwijl t niet nodig is. Hij vindt t echter geen probleem en bedankt me nog n keer voor de informatie. Ik zeg dat ik nog n paar biertjes en peuken ga kopen. Hij loopt met me mee en wil ook nog 2 biertjes. "Die krijg je dan weer van mij.", zeg ik. We wensen elkaar nog veel plezier met onze reis en nemen dan afscheid. Dan ga ik weer terug naar mn hostel. Op mn kamer bel ik mn maat om em alvast n hele fijne O&N te wensen die hij bij gemeenschappelijke vrienden gaat vieren. Hierna typ ik nog tot middernacht verder aan mn verslag en ga dan slapen.

DONDERDAG 31/12/2015

Om 05:00 uur gaat mn wekker. Ik drink 2 Red Bull om wakker te worden en pak t laatste van mn spullen in. Beneden wordt er n taxi voor me gebeld die binnen 5 minuten voor de deur staat. Deze zet me af voor de busterminal. Ik loopt t laatste stukje verder en schuif bij t loket, waar ik gister mn kaartje had gekocht, mn ticket onder t glas. T meisje schrijft hierop t kenteken van de bus die ik moet hebben. Buiten wacht ik tot we kunnen instappen. Er komt n Vietnamese man met n hazelip bij me staan. Hij spreekt redelijk tot goed Engels en begint n praatje. Al snel komt er n andere man bij. De man met de hoeaazelip (laat ik em -zeg maar- 'Fred' noemen) vraagt me van alles. Hij wijst dingen aan en zegt dat de Engelse benaming hiervoor. De man naast hem herhaalt t dan weer. Fred kent alle woorden, maar zn uitspraak laat logischerwijze wat te wensen over. Op deze manier helpt dat de andere man niet echt, dus ik leer hem wat de correcte uitspraak is.
Om 06:20 blaft de lompe buschauffeur me toe dat we gaan instappen. Ik leg mn backpack onder in t bagageruim en stap de bus in. Achter lompie zie ik twee stoelen die onbezet zijn. Hier genoeg beenruimte, dus ik ga snel zitten. Wanneer iedereen binnen is, haalt hij de kaartjes op. Ik geef hem de mijne en hij ontploft zowat. Ik moet met hem mee en hij wijst n stoel aan naast n meisje. Kennelijk zijn de tickets voorzien van n stoelnummer en dit is mijn stoel. Ik kijk nog eens door de bus die voor nog geen kwart bezet is. Ik haal mn schouders op en wurm me met n schoenlepel in de krappe plek. De vrouw voor me is zo sociaal haar stoel, die ver naar achteren staat, nog wat verder naar achteren te klappen. Great! Dan gaan we rijden.
Zodra we Quy Nhon uitrijden, is de weg erg mooi. We duiken meteen de bergen in met links de zee beneden. Highway 1 is hier mooi door en wanneer we niet door de bergen rijden, zie ik weer rijstvelden. Om 08:30 stoppen we in Tuy Hòa om mensen uit te laten stappen en anderen in. Op deze busterminal zie ik n bus met t bordje 'Dalat' achter de voorruit. Ik loop snel naar de chauffeur van deze bus en vraag of hij nog plek heeft. De beste man spreekt echter geen Engels en wijst me naar binnen. Bij n loket vraag ik n man, die wel Engels spreekt, of ik niet kan bijbetalen om met de andere bus naar Dalat te gaan. Hij zegt dat dat helaas niet gaat, omdat de bus vol is. Zoveel mensen had ik er toch niet in gezien, maar t zal wel. Dus stap ik weer bij hork in die n muil trekt alsof hij me liever hier had laten staan. Likewise, brother!
Om 08:42 gaan we weer verder. Nâh ja, verder? Eerst stoppen we bij n benzinestation. "Dat moet ook gebeuren.", denk ik. Maar veel gebeurt er niet. Hork stapt uit en is druk met bellen. Dan stapt hij weer in en de bus zet zich in beweging. T lijkt wel of we niet Tuy Hòa uitkomen. We rijden bij n hotel onder de slagboom door. "Misschien dat we hier nog wat last-minute passagiers moeten ophalen.", denk ik. Maar nee hoor. We rijden naar achteren waar meerdere bussen staan. Aan elk van deze bussen wordt flink gesleuteld. Wat zou er met deze bus aan de hand zijn? Nâh, volgens mij niet veel, want na n klein kwartier rijden we weer t terrein af. Eindelijk draaien we weer highway 1 op. Ôi xô ôi, ik heb tot nâh toe nog niet zoveel rijstvelden gezien. Overal waar ik kijk zie ik t groen van de rijstplanten boven t water uitsteken. Het ziet er mooi uit met die felle kleur groen overal. Dan begint t keihard te regenen. De rijstvelden houden op als we de bergen inrijden. Eindelijk weer ns hoge bergen in. De weg baant zich hier slingerend doorheen. Beneden zie ik weer zee met hier en daar strand en dan weer n dorpje. Ook zie ik later n grote baai waar allemaal bulkschepen voor anker liggen. De bergen hier zijn weer anders dan die ik tot heden heb gezien. Ze zijn wel allemaal voorzien van veel groene begroeiing, maar ik zie af en toe (al dan niet) grote stukken glad gesteente. In de zee beneden zie ik t eiland Hon Nuza liggen. Als de weg n bocht naar rechtsmaakt, kijk ik uit op n prachtige baai met wel 100 blauwe vissersboten. We rijden naar beneden door t dorp aan deze baai. Hier staan alleen maar aftandse huizen met als uitzondering n schitterende grote tempel met niet ver hier vandaan n mooi groot huis. Wat n contrast met de rest van de gebouwen. Een zure geur dringt mn neus binnen. Zouden ze in dit dorp op grote schaal 'nuoc mam' (vissaus) produceren? Nein! Aan de geluiden te horen, produceren er enkele passagiers zelf vissevoer. Vreemd....in t chaotische verkeert heb ik nog nooit iemand zien kotsen, maar als ze in n bus zitten en van t mooie uitzicht kunnen genieten gaan ze over hun gier. Zoals Obelix zou zeggen:"Raar volk, die Vietnamezen." ;-) Maar de ingebruikneming van deze zojuist opgerichte zuurfabriek brengt me niet van de wijs. We rijden tenslotte langs de kust door de bergen! Hoe mooi kan ik t krijgen??? Ik zie dat er rechts van me n nieuwe weg en n tunnel door n berg wordt aangelegd. Zonde voor de mensen die ik later doorheen rijden en al dit moois gaan missen. Als we de bergen weer uit zijn, liggen de rijstvelden weer op me te wachten. Aan de horizon nog steeds bergen en links nog steeds de zee met aan de horizon de bergen waar we zojuist hebben gereden. Ooohhhh genietennnn.
Net voor 12en rijden we de busterminal van Nha Trang op. Buiten vraag ik aan n vrouw uit Zwitserland of ze even op mn bagage wilt letten terwijl ik n bezoek breng aan t toilet. Hierna ga ik binnen naar t loket waar ze kaartjes verkopen naar Dalat. Ik vraag of er nog plekken zijn. Die zijn dr. Yessss! "Hoe laat gaat de eerstvolgende?", vraag ik t meisje. "Wel, er is zojuist n bus vertrokken.", antwoordt ze me. Dat is jammer. "De volgende gaat om 15:00 uur." Damn, 3 uur wachten. Maar goed, vanavond ben ik in Dalat en dat is wat ik wilde en wat ze bij Barbara's niet konden regelen.
De 3 uur breng ik door met t eten van n Bah Mi, praten met Vietnamezen, getuige zijn van n griet die de hele boel bij elkaar stond te schreeuwen en t praten met n Vietnamese man die t nodig vindt zn middelvinger in mn hand te bewegen wanneer we elkaar de hand schudden. Mafklapper!
17 Minuten later als gepland rij ik in de minibus van de terminal af richting Dalat. De chauffeur had me eerder gezegd dat ik achteraan kon zitten waar ik beenruimte had. Maar er was n auto gekomen met veel grote dozen, dus de achterbank moest opgeklapt worden om deze mee te kunnen nemen. Nâh zit ik in t midden op n bankje voor 3 personen samen met n gast. Gelukkig kan ik mn benen nog enigzins kwijt als ik schuin zit. Hier en daar pikken we nog wat extra passagiers op en er komt n meisje tussen ons inzitten. Na zo'n 50 km. rijden we weer de bergen in. Deze majestueuze bergen rijzen heel glooiend de lucht in. Vanaf hier is de rit weer adembenemend. De weg heeft weer mooie haarspeldbochten richting de top. Het zicht op de weidse dalen beneden en de bergen zijn fantastisch. We komen langs kapot veel watervallen die beneden n rivier vormen. De bergen zijn ook hier weer helemaal groen en soms die gladde stukken (graniet?) steen. Er staan hier geen huizen, niks. Alleen maar natuur. Naast me gooit t meisje dr nasi door de vlakspoeler, voorin schijt n baby zn luier helemaal vol en ik vraag me af wat er mis is met zn eten. Ik zit maar met 1 bilhelft op t bankje, maar t geeft allemaal niks. Ik zit te genieten! Ik geef t meisje n opfrisdoekje en n flesje water. We komen steeds hoger in de bergen en naast me zie ik mist. Dan begint t ook te misten op de weg. We minderen vaart, want ik zie nâh niks meer. Het zicht bedraagt zo'n 10 meter. Jammer, want ik mis nâh zeker veel moois. Dan stoppen we bij n klein benzinestation. "Goed plan, ouwe.", zeg ik. De passagiers kijken me verbaasd aan.
Na de pauze gaat de rit bergafwaarts. Ik zie steeds meer huisjes in de bergen en t is hier minder spectaculair als op de weg naar boven. Langzaam wordt t donker. Ik zie veel gebouwen (een soort van kassen) vol in de verlichting. Dat ziet er dan wel weer mooi uit. Wellicht dat ze hier bloemen of wijnplanten kweken waae Dalat beroemd om is. Vanaf nâh worden er steeds passagiers t busje uitgelaten. Eindelijk heb ik weer n plek met beenruimte. Precies om 18:00 stopt de bus bij n pandje in t centrum van Dalat. Ik stap met de laatste passagiers uit. "Zie je wel?", zegt de chauffeur tegen me. "Zoals ik al zei." Inderdaad. Ik dacht dat we pas tussen 8 en 9 zouden arriveren. Naast n pandje zit n restaurant waar ik meteen naar binnen loop met mn bagage. Eerst nassen. Ik bestel n biertje en wat te eten. Aan t tafeltje in mn buurt zit n Vietnamees gezin en kijken lachend toe hoe ik, als 1 van hun, mn eten naar binnen werk. Van dr man krijg ik n glaasje 'ruou', de zelfgemaakte rijstewijn. Yummie. Later komt de andere man van t gezelschap me nog 2 glaasjes aanbieden. Ik kan er niet over uit hoe vriendellijk de mensen in Vietnam zijn. Al hebben ze zelf niet veel, ze delen t wel met me.
Wanneer ik klaar ben met eten, vraag ik aan de bediening of ze ff op mn bagage willen letten als ik ff naar t hotel aan de andere zijde, waarnik uit de bus ben gestapt, loop om te informeren voor n kamer. Dat is geen probleem. Helaas heeft dit hotel geen kamers meer vrij. Hiernaast staat n groot hotel van Best Western. T ziet er niet goedkoop uit, maar ik ben gesloopt en heb geen zin lang te zoeken. Ik loop naar binnen en vraag of ze n kamer hebben. "Jawel, maar alleen nog maar voor vannacht." Dat is alles wat ik wil en zeg dat ik em graag wil. Ik vraag wat deze kost. Het antwoord luidt:"75 Dollar.". "Wattt? Ik wil em voor 1 nacht en niet kopen hoor.", zeg ik. Maar goed, laat ik t mah maar doen. De locatie is prachtig zo vlakbij t centrum en met zicht op n groot meer en park. Ik loop terug naar t restaurant, betaal voor t eten en pak mn bagage op.
Als ik op mn -prachtige- kamer met mooi uitzicht kom, merk ik dat ik kapot ben. Ik zet de zojuist ontvangen jaarmix van Olivier Weiter op en werk aan mn verslag onder t genot van n paar blikkies bier die ik beneden op straat heb gekocht. Ik weet niet hoe ze hier O&N vieren, maar wat ik wel weet is dat ik opgefrist t nieuwe jaar in wil. Ik haal n scheermes over mn harses en neem n lange, hete douche. Daar knapt n mens van op, zeg. Ik wacht t 12uur moment af en als dat moment is aangebroken bel ik als eerste mn ouders en daarna mn vriendinnetje die ik al 30 jaar ken. Hierna stuur ik wat appjes met mn nieuwjaarswens voor en aan vrienden. Er gaat hier geen vuurpijl denlucht in en t dorpje "ontploft" ook niet in n feestgedruis. Ik had me meer feestgevoel voorgesteld met toeristen, maar helaas komt dit niet uit. Maar wat de fak....ik ben in Dalat! Wat eerst niet mogelijk leek, heb ik toch weer voor elkaar gekregen. En dat ik nâh geen feessie bouw? Kep in NL genoeg gefeest voor n heel mensenleven in t verleden. Kep mn doel bereikt, ik zit in n hotelkamer van $75 dus ik laat er geen cent van verloren gaan. Ik typ mn verslag af met ook hier mn nieuwjaarswens en plaats er wat foto's bij. Mn doel is bereikt! Als laatste kijk ik ns goed in mn kamer rond wat ik morgen allemaal mee ga roven. :p
Met n grote glimlach op mn smoel ga ik in t heerlijk zachte bed liggen en ga om 02:00 slapend 2016 in. :D Happy New Year! Het begint al goed voor me.